Η βροχή τρέχει πάνω μου με ορμή, με θυμό. Μετά βίας βλέπω μπροστά μου. Όμως δεν πτοουμαι, άλλωστε μου αξίζει αυτό μετά από τον τρόπο που φέρθηκα.
Θα το υποστώ λοιπόν, θα το υποστώ μέχρι να με συγχωρέσει, αν με συγχωρέσει...
Πριν μια εβδομάδα:
Ξύπνησα από έναν εκνευριστηκό αλλά συνεχόμενο ήχο ο οποίος προερχόταν από το παράθυρο μου.
Αυτό το σιγανό τακ-τακ ήταν αρκετό για να με ξυπνήσει. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και άνοιξα το πατζούρι μου.
Στάθηκα στο χείλος του παραθύρου και κοίταξα κάτω από το παράθυρο μου.
Το θέαμα που αντίκρισα μου έκοψε την ανάσα!
Ο Σον βρισκόταν κάτω από το παράθυρο μου στις 5 το πρωί, πανέμορφος και χαμογελαστός.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;" Τον ρώτησα με απορία αλλά ταυτόχρονα σοβαρό ύφος, δεν ήθελα να φανεί πόσο χάρηκα με την παρουσία του.
"Δεν μπορούσα να κοιμηθώ." Είπε τραγουδιστά χαμογελόντας σαν μικρό παιδί. Πώς να του αντισταθείς μετά;!
"Και τι μπορώ να κάνω εγώ για αυτό;" Τον ρώτησα περιπαιχτικά.
"Μπορώ να σκεφτώ μερικά πράγματα." Μου είπε κοιτόντας με προκλητικά και κλείνοντας μου το μάτι.
"Σοβαρέψου." Τον μάλωσα εξίσου περιεκτικά.
"Καλά, καλά. Ντύσου και κατέβα κάτω τώρα." Πρόσταξε.
"Τι; Δεν υπάρχει περίπτωση δουλεύω αύριο και είναι ξημερώματα." Του υπενθυμισα.
"Αυτό είναι το νόημα." Ψέλλισε ενθουσιασμένα.
"Σον δεν ξέρω, θα κουτουλάω αύριο στην δουλειά." Δείλιασα προς στιγμή. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι καλή ιδέα.
"Έλα σε παρακαλώ! Δεν θα το μετανιώσεις στο υπόσχομαι!" Μου χαμογέλασε και η καρδιά μου έλιωσε. Δεν μπορούσα ποτέ να του αντισταθώ!
Ετοιμάστηκα στα γρήγορα και κατέβηκα κάτω. Άνοιξα την πόρτα και τον βρήκα να με περιμένει στιρυγμενος στην μηχανή του.
Μόλις με είδε σφύριξε πονηρά και εγώ αυτόματα χαμογέλασα. Προσπάθησα να το κρύψω βέβαια βάζοντας τα μαλλιά μου μπροστά στο πρόσωπο μου.
Εκείνος μάλλον το παρατήρησε γιατί μόλις έφτασα κοντά του με έπιασε από το πρόσωπο και εγώ έμεινα αυτομάτως κόκαλο. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι εδώ, ότι με αγγίζει. Έβγαλε τα μαλλιά από το πρόσωπο μου και έβαλε μια τούφα πίσω από το αυτί μου.
