Πλευρά του Σον:
Οδηγώ γρήγορα με την μηχανή μου προς το μαγαζί που δουλεύει η Καμι, στην προσπάθεια μου να βρω απαντήσεις. Πρέπει να μάθω τι της συμβαίνει. Και πρέπει να το κάνω πριν τρελαθώ τελείως.
Αν φταίω εγώ...
Ο αέρας τονίζει την αδρεναλίνη και ταυτόχρονα παγώνει τα δακρυα που τρέχουν στα μάγουλα μου. Η απελπισία μου όλο ένα και μεγαλώνει και το άγχος μου αυξάνετε στα διακα.
Παρκάρω γρήγορα την μηχανή μου και εισβαλω μέσα στο μαγαζί ψάχνοντας την Σόφι.
Με το που με αντικρίζει το βλέμμα της αλλάζει. Το χαμόγελο σβήνεται από τα χείλη της και την θέση του παίρνει μια σοβαρή και θυμωμενη έκφραση.
Χωρίς δισταγμό την πλησιάζω.
"Τι θα θέλατε;" Με ρωτάει ειρωνικά.
"Άσε τις βλακείες και πες μου που είναι η καμι. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο." Λέω τσιωμενος.
"Δεν σε αφορά." Μου δηλώνει εκνευρισμένη.
"Σόφι σταματά τα παιχνίδια μαζί μου!"
"Κοίτα ρε ποιος μίλησε για παιχνίδια." Με ειρωνεύτηκε.
"Τι είναι αυτά που λες;" ρωτάω νιώθοντας αδικημένος.
"Ξέρεις πολύ καλά τι λέω! Εσύ είσαι αυτός που παίζει και μάλιστα με τα συναισθήματα της καλύτερης μου φίλης!"
"Δεν ξέρεις τι λες!"
"Ξέρω πολύ καλά τι λέω! Που και να μην ήξερα τι λέω ξέρω τι είδα. Και έχω να δω έτσι την Καμίλα από τότε που έφυγες. Γιατί γύρισες πίσω Σον; Για να της καταστρέψεις για άλλη μια φορά την ζωή;"
"Δεν είχα ποτέ σκοπό να την πληγώσω, μόνο να την προστατέψω ήθελα!" Γιατί δεν με πιστεύει κανείς ρε πουστη μου;!
"Ααα μάλιστα δηλαδή αυτό που έγινε την Παρασκευή ήταν για να την προστατέψεις;! Δεν μας παρατάς ρε Σον!"
"Ήταν απλά ένα ξέσπασμα! Πρέπει να με πιστέψεις!"
"Σε λάθος άτομο δίνεις εξηγήσεις."
"Εε τότε πες μου που είναι! Πρέπει να την βρω Σόφι, έχω τρελαθεί δύο μέρες από την αγωνία μου και εκείνη δεν είναι πουθενά!"
"Υποθέτω σου αξίζει μετά από όσα έκανες."
"ΣΟΦΙΑ!" φώναξα αγριεμενα χτυποντας το χέρι μου στον πάγκο.
"Σε παρακαλώ πάρα πολύ μαζέψου! Εδώ είναι η δουλειά μου! Δεν είναι μέρος για τα νταιλικια σου!"
"Σταματά να παίζεις με την υπομονή μου λοιπόν."
"Δεν ξέρω που είναι. Αλλά και να ήξερα δεν θα σου έλεγα."
"Γιατί μου το κάνεις αυτό αφού ξέρουμε και οι δύο ότι ξέρεις."
"Γιατί σου αξίζει. Καιρός να πάρεις ένα μάθημα."
"Δεν το αξίζει κανένας από τους δύο μας αυτό. Κοίταξε με, κοίτα πως είμαι, έχω απελπιστεί!"
"Αυτό να το σκεφτοσουν πριν της μιλήσεις όπως της μίλησες. Εξάλλου δεν ξέρω όντως που είναι."
"Γιατί να σε πιστέψω πριν λίγο είπες.."
"Ξέρω τι είπα. Όμως αλήθεια δεν μου είπε που πήγε. Με πήρε τηλέφωνο από τον σταθμό και μου είπε ότι θέλει χρόνο και ότι θα γυρίσει. Δεν μου άφησε περιθώρια για άλλες ερωτήσεις."
"Ο σταθμός του τρένου.. Αυτό είναι!" Σκέφτηκα ξαφνικά και έφυγα τρέχοντας από το μαγαζί. Καβάλησα την μηχανή μου και πάτησα τέρμα το γκάζι.
Έφτασα σχετικά γρήγορα στον σταθμό των τρένων και κατευθύνθηκα προς το γραφείο πληροφοριών. Δυστυχώς όμως δεν μου φανέρωσαν καμία πληροφορία. Θεωρούνται απόρριτες.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να εφαρμόσω το σχέδιο Β.
Ευτυχώς για εμένα διέριξα πολύ εύκολα το σπίτι της. Τα παράθυρα και οι πόρτες σε αυτό το σπίτι είναι πιο παλιά και από το πικάπ στο σπίτι μου.
Άρχισα να ψάχνω μανιοδώς παντού χωρίς να ξέρω για το ακριβώς ψάχνω.
Ξεκίνησα με τα συρτάρια της κουζίνας σε περίπτωση που φυλάει φακέλους, γράμματα, λογαριασμούς κάτι.
Έψαχνα, έψαχνα μα τίποτα, μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε σε έναν ανοιγμένο φάκελο που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι της κουζίνας.
Το πήρα στα χέρια μου και το διάβασα.
"Δεσποινίς Cabello, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε πως η κατάσταση του πατέρα σας έχει επιδεινωθεί κατά πολύ το τελευταίο χρονικό διάστημα. Παρακαλείστε να παρεβρεθείτε σύντομα στο ίδρυμα μας σύντομα ώστε να αποφασίσουμε την πιθανή αλλαγή αγωγής του ασθενούς.
Με εκτίμηση, Ίδρυμα Μοντινιέρο."
Ίδρυμα; Εγώ νόμιζα πως ο πατέρας της είχε πεθάνει. Γκουγκλαρα το ίδρυμα και βρήκα κατευθείαν την τοποθεσία.
Βγήκα από το σπίτι και χωρίς να χάσω χρόνο έβαλα το κράνος μου και πήγα στο δικό μου. Μάζεψα λίγα πράγματα και τα έβαλα σε ένα σακίδιο. Δεν θα έχανα ούτε λεπτό ακόμα.
Θα σε βρω αγάπη μου, θα σε βρω και θα επανορθώσω. Για όλα. Στο υπόσχομαι!
__________________________________
To be continued...
