Don't Talk To Me Anymore

06 | «On i ja»

Mówiąc skrótowo, nie, moja kostka nie okazała się skręcona, a jedynie zwichnięta, więc, przez nadopiekuńczą mamę, cztery najbliższe tygodnie muszę spędzić w domu.

Cudownie. Rok temu, o tej porze właśnie zwiedzałam Paryż, a teraz jedynie siedzę na łóżku z czekoladą w jednej ręce i telefonem w drugiej.

Mama powiedziała, że przez te dwadzieścia osiem dni, trójka moich znajomych, w tym na pewno Caleb i Casey, zaoferowali się, żeby na zmianę opiekować się mną podczas, gdy siedzę w domu. Czuję się jak małe dziecko, którego nie można zostawić bez opieki.

Tym czasem, Sean nie dzwonił w żaden dzień, a od „wypadku" minęły już cztery doby, a to po jakiejś części trochę jego wina, bo gdybym siedziała razem z resztą na trybunach przy boisku do baseballa, nic by się nie stało i byłabym cała, teraz właśnie wybierając się na spotkanie z innymi. Naprawdę, jestem na niego zła, myślałam, że mnie lubi, a nie chce tylko zaliczyć u mnie pocałunek.

Przez ten czas, dwa razy opiekował się mną Caleb, a przez pozostałe dwa razy - Casey, z czego ta dodatkowo gotuje mi obiady, bo Green talentu do gotowania za bardzo nie ma.

Nim kończę jeść kolejną kostkę czekolady, słyszę kroki na schodach - właśnie idzie mój kolejny opiekun, a ja czuję się, jakbym miała cztery lata i mama właśnie wynajęła nianię. Siadam wygodniej na szarej pościeli i poprawiam czarną, satynową piżamę składającą się z krótkich spodenek, a także bluzki na ramiączkach i z dekoltem, wszystko obszyte koronką również w kolorze moich oczu.

Gdy drzwi się otwierają, zauważam w nich osobę w ciemnoniebieskich jeansach z dziurami, czarnej koszulce z nadrukiem i tego samego koloru butach Nike Air Max 95, jak mniemam. Nie czekając na nic, szybko spoglądam wyżej, a mojej głowie na myśl przychodzi wpierw pseudonim.

Czekoladka.

Czuję lekkie ciepło na policzkach, ale natychmiast je blokuję robiąc jak najpoważniejszą minę. Na twarzy chłopaka zaś, maluje się łagodny uśmiech, a jego oczy świdrując mnie wręcz na wylot. Lustruje mnie całą, lecz to na mojej twarzy jego wzrok pozostaje na dłużej, co bardzo mnie cieszy.

— Hej — w końcu wydaję z siebie jakikolwiek dźwięk i odchrząkuję cicho uklepując miejsce na łóżku obok siebie, a Hayden szybko siada obok. — Ty jesteś moim dzisiejszym opiekunem, jak mniemam?

— Dokładnie — wzrusza ramionami, a ja wykorzystuję i wchłaniam każdą chwilę, w której mogę na niego patrzeć. — Ale biorąc pod uwagę, że wstajesz tylko do toalety, to chyba nie będzie tak duże wyzwanie, co?

Kręcę głową, w międzyczasie kładąc czekoladę między nami, a brunet bierze jedną kostkę.

— Jak chcesz, mogę ci specjalnie uprzykrzać życie — wybucham  głośnym śmiechem i wzruszam ramionami. Co chwilę przyłapuję się na tym, że na niego patrzę i nawet nie wiem, czy to dobrze, czy źle.

Mam tylko nadzieję, że on tego nie widzi.

Wzdycham cicho. Fakt, nie jest brzydki, jego rysy twarzy troszkę zmężniały przez ten rok, a trądzik poszedł w niepamięć. Oczy stały się bardzo czekoladowe, brwi bardziej wyregulowane, lecz usta częściej ściągane w wąską kreskę. Do tego, w pierwszej klasie nosił aparat na zęby, który zdjął wkrótce po moim wyjeździe. Zauważam, że ma teraz wyraźniejsze mięśnie i lekko wyraźne żyły na rękach, ale jego styl zmienił się nie do poznania - kiedyś, codziennie widywano go w dresach i bluzie, albo w dresach i koszulce, albo w spodenkach dresowych. Zawsze dresy. Teraz, jestem tu już coś koło dwóch tygodni, ale w ogóle nie widziałam go w czymś innym niż jeansy lub spodenki jeansowe. Dla mnie to zmiana na lepsze, bo nie lubię dresów, ale bardziej dziwię się, czemu tak znikąd się zmienił.