Try Again

Chapter 55

...Του ειπα και αυτο και εφυγα. Αρκετα πιο περα με περιμενε ο Marcus και η Christina...

Christina: Nicole μου εισαι καλα;

Πηρα γρηγορα τα δακρυα απο το προσωπο μου και απαντησα...

Nicole: Ν-ναι, μια χαρα ειμαι.

Christina: Αντε παμε να γυρισουμε.

Nicole: Εμμ...οχι, πηγαιντε εσεις. Εγω θα κανω μια βολτα και θα επιστρεψω μετα σπιτι.

Christina: Οκ.

Nicole: Θα σου φερω μετα τα ρουχα πισω οκ; Θα σε παρω πριν ερθω.

Christina: Οκ. Τα λεμε!

Με αγκαλιασε και αρχισε να περπαταει...

Marcus: Αν χρειαστεις οτιδηποτε, παρε με+

Με αγκαλιασε και αυτος...

Nicole: Ευχαριστω, bye.

Και προχωρησε και αυτος μπροστα μαζι με την Christina. Δεν ηξερα που θα πηγαινα, παντως σιγουρα οχι σπιτι αν και ετσι τους ειπα. Αρχισα να περπαταω για...ε οπου με βγαλει. Λογικα θα βρω καμια καφεταιρια να κατσω. Και μετα θα γυρισω σπιτι να αλλαξω και να επιστρεψω τα ρουχα στην Christina. Καθως περπατουσα, σκεφτομουν. Παλι. Πως θα ηταν η ζωη μου αμα δεν ειχαμε ερθει εδω; Σιγουρα καλυτερη παντως...ολα ειναι χαλια. Ολα. Δεν ξερω τι θα κανω. Παλι μαζι της ηταν. Αλλα φυσικα και ηταν...τι θα κανει; Θα ασχολειται μαζι μου; Εξαλλου ολα απο εμενα αρχισαν, εγω φταιω...η βασικα περιπου. Πφφ...δεν εχει σημασια ποιος φταιει. Σημασια ειναι πως η κατασταση ειναι χαλια. Και δεν γινεται τιποτα για να διορθωθει. Και αυτος μου λειπει. Πολυ...Μετα απο λιγο περπατημα εφτασα σε μια καφεταιρια. Κατι μου θυμιζε η αληθεια ειναι αλλα δεν μπορουσα να θυμηθω τι. Μολις μπηκα ομως μεσα καταλαβα...ηταν η πρωτη καφεταιρια στην οποια ειχα ερθει μετα απο την μετακομιση στην Νορβηγια. Λιγο εξω απο την οποια γνωρισα τον Martinus. Στην αναμνηση εκεινης της στιγμης, χαμογελασα. Πως γινεται να με κανει να κλαιω και να γελαω ταυτοχρονα το ιδιο ατομο; Τελος παντων. Με τον Martinus χωρισαμε. Και δεν τον βλεπω διατεθημενο να τα ξαναβρουμε. Ηδη πρεπει να τα εχει με αυτην. Πρεπει να μην στεναχωριεμαι για εκεινον πια. Ακομα ποναω και ακομα μου λειπει παρα πολυ αλλα...πρεπει να το αντιμετωπισω. Δεν γινεται να σπαταλησω ετσι και αλλο καιρο. Μπηκα στην καφεταιρια. Ειναι τοσο ομορφα απο μεσα! Απο εξω η αληθεια ειναι πως δειχνει σαν μια απλη καφεταιρια. Απο μεσα ομως ειναι διακοσμημενη πανεμορφα! Εχει πολλα φυτα, μικρα λαμπερα φωτακια και γενικα μια πολυ "ζεστη" ατμοσφαιρα. Και βλεποντας το κρυο και το χιονι που πεφτει εξω, η ολη κατασταση ειναι ακομα πιο ομορφη. Οταν ειχα πρωτοερθει εδω, δεν ειχα πολυδωσει σημασια στον χωρο. Ομως τωρα που κοιταζω προσεκτικα, ειναι πανεμορφα! Ευτυχως δεν ειχε παρα πολυ κοσμο, ηταν ησυχα. Διαλεξα ενα τραπεζι, καθησα και αφησα διπλα τα πραγματα μου. Οσο περιμενα ποτε θα ερθει ο σερβιτορος να μου παρει παραγγελια, εβγαλα μερικα βιβλια και τετραδια απο την τσαντα μου, καθως επρεπε να διαβασω. Απενεργοποιησα το κινητο μου. Δεν ηθελα επαφη με κανεναν. Οταν ειδα τον σερβιτορο να με πλησιαζει, προσπαθησα να παρω ολα τα δακρυα απο το προσωπο μου και γενικα να φαινεται οσο λιγοτερο γινεται οτι εκλαιγα προηγουμενως ομως μαλλον δεν τα καταφερα και πολυ καλα...