Try Again

Chapter 52

...Nicole: Ειναι μια απο τις κολλητες μου απο την Ελλαδα. Βγαινω εξω να της μιλησω για λιγο. Πειτε τα εσεις, δεν θα αργησω πολυ...

Αυτα ειπε και παιρνοντας το κινητο μου βγηκα απο το δωματιο...

MARCUS' POV

Marcus: Και τωρα μειναμε μονοι μας...

Σηκωσα το κεφαλι μου και την κοιταξα. Το ιδιο εκανε και εκεινη. Τα ματια μας συναντηθηκαν. Ακομα με αγαπαει, το ξερω. Φαινεται και μονο απο τον τροπο που με κοιταει. Αχ και να μπορουσα να την αγκαλιασω αυτη τη στιγμη...Ταυτοχρονα ομως, ειναι και πολυ αβολο να βρισκομαστε μαζι, μετα απο ολα αυτα. Δεν ξερω τι να της πω. Πως να αρχισω μια συζητηση μαζι της. Δεν θελω να μαλωσουμε. Και ξερω πως ακομα την ενοχλει αυτη που εχει γινει, και το καταλαβαινω, απλα...Δεν ηθελα να συμβει. Εντομεταξυ ειμαι σιγουρος πως η Nicole δεν τα εκανε ολα αυτα τυχαια. Εννοω, εχω καταλαβει πως κατι παιζει. Και το τηλεφωνημα, ψευτικο. Την ξερω καλα και εχω καταλαβει πως προσπαθει να μας τα ξαναφτιαξει τωρα που μπορει, αφου κι αυτη τα εχει βρει με την Christina. Αυτο θα βοηθησει πολυ η αληθεια ειναι. Πρεπει να το εκμεταλλευτω ομως, τωρα που μπορω γιατι ποιος ξερει τι θα γινει και ποτε θα ξαναβρεθω μονος μαζι της αν δεν της μιλησω τωρα... Βγαινω απο τις σκεψεις μου καθως προσπαθω να ανοιξω μια κουβεντα μαζι της...

Marcus: Λοιπον...τι κανεις;

Christina: Καλα.

Δεν της εχει περασει ακομα ο θυμος...

Christina: Εσυ;

Με κοιταξε. Παλι. Στα ματια. Λεει ψεμματα. Δεν ειναι καλα. Αλλα δεν το λεει. Και ουτε προκειται να το παραδεχτει. Νιωθω πως ενω θελει να τα βρουμε, κατι την κραταει μεσα της. Ισως δεν το θεωρει σωστο. Ισως νιωθει πως δεν μπορει να με εμπιστευτει ξανα πλεον. Δεν εχω ιδεα τι μπορω να κανω αυτη τη στιγμη, πως μπορουμε να τα βρουμε και κυριως τι να της απαντησω αυτη τι στιγμη. Αλλα χωρις παραπανω σκεψη, αντιδρω αυθορμητα...

Marcus: Χαλια.

Ανεβαζει παλι το βλεμμα της προς εμενα. Πρεπει να της μιλησω. Ειλικρινα. Και ευθεως...

Marcus: Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο μου λειπεις. Δεν μπορω να σου το εξηγησω. Ολες αυτες τι μερες...απλα δεν γινεται. Δεν αντεχω αλλο. Δεν μπορω...περνανε οι μερες και ολα γινοντε χειροτερα. Κι εσυ μου λειπεις περισσοτερο απο ποτε. Μα εσυ δεν με συγχωρεις. Και δεν ξερω αν σκοπευεις να με συγχωρεσεις κιολας.