50 τρόποι για να σε ερωτευτώ | Fenoulini

Κεφάλαιο 34ο

* Στην φωτογραφία έχουμε τον Maurice Sinclair ως Ανδρέα, καλή ανάγνωση♥️*

Το εξιτήριο

Πέρασαν ακριβώς τέσσερις ολόκληρες μέρες από δυνατό χτύπημα στο κεφάλι, μπορώ να πω ότι οι γιατροί τον περίθαλψαν όπως έπρεπε καθώς σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα του εξιτήριου μιας και ο Ανδρέας την περίμενε πως και πως αυτή την ημέρα.
« Τι κοιτάς;» Με ρώτησε, καθώς ένιωσα να ακουμπάει τους γοφούς μου ενώ βρισκόταν από πίσω μου χαρίζοντας μου ένα φιλί στη δεξιά πλευρά του λαιμού.
« Ω τίποτα, απλός χαζεψα.» Απάντησα γυρίζοντας προς την μεριά του, ενώ έβαλα τα χέρια μου στα μάγουλα του κοιτώντας τον στα μάτια.
« Επιτέλους, από σήμερα δεν θα είμαστε τόσο περιορισμένοι.» Ψέλλισε, καθώς σχημάτισε ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη του και μου έδωσε ενα πεταχτο φιλί στα χείλη αφού μας χάλασε την στιγμή το άνοιγμα της πόρτας.
« Όλα έτοιμα;» Ρώτησε μια νοσοκόμα αφού κρατούσε στα χέρια της έναν μεγάλο μπλε φάκελο, αφού γνεψαμε θετικά φύγαμε από το δωμάτιο ένω κατευθύνθηκαμε προς την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου όπου πηρε επιτέλους το εξιτήριο, μόλις βγήκαμε από το κτήριο με σήκωσε στην αγκαλιά του δίνοντας μου ενα παθιασμένο ενώ ταυτόχρονα γλυκό φιλί στα χείλη, κάνοντας την καρδιά μου να χτυπά όλο και περισσότερο δυνατά.
« Ειδοποιήσες τον θείο σου;» Τον ρώτησα, αφού με κατέβασε από την αγκαλιά του και έφτιαξα καλύτερα την τσάντα μου που κρεμόταν στον αριστερό μου ώμο.
« Ναι όμορφη, του είπα ότι θα γυρίσω σπίτι το βράδυ.» Μου απάντησε ενώ πήρε το χέρι μου κρατώντας το μου δυνατά σαν να μη θέλει να με αποχωρήστει από δίπλα του. Η διαδρομή κύλησε ομαλά καθώς τον ειχα όλη την ώρα στο πλευρό μου, μόλις φτάσαμε σπίτι ξεκλείδωσα την πόρτα και αμέσως πετάχτηκαν τα παιδιά με μπαλόνια και κομφετί μπροστά μας.
« Καλώς ήρθες πίσω Ανδρέα.» Είπαμε και οι τρεις με μια φωνή ενώ αντίκρυσα τον Ανδρέα όπου δεν περίμενε φυσικά τέτοια έκπληξη. Γύρισε προς το μέρος μου ενώ με μια κίνηση με έπιασε από τα μάγουλα μου δίνοντας μου ένα γλυκό φιλί ενώ με έβαλε μες στην αγκαλιά του κατευθείαν.
« Εσύ το είχες κανονίσει αυτό;» Με ρώτησε γελώντας ενώ ένωσε το κούτελο του πάνω στο δικό μου τριβωντας το ελαφρώς.
« Μαζί με τα παιδια.» Μουρμουρισα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ενώ κοίταξε κατευθείαν τα παιδιά και κατευθύνθηκε κατευθείαν στον Μιχάλη όπου κάνανε φιλική αγκαλιά.
« Μας τρόμαξες φίλε μου αλλά αποδείχτηκες δυνατός.» Είπε ο Μιχάλης ενώ τον είχε μες στην αγκαλιά του.
« Για την αδελφή σου.» Απάντησε ο Ανδρέας δείχνοντας με ενώ έκανε   για μια ακόμη φορά τα μάγουλα μου κόκκινα.
« Και τώρα.. Ώρα να φάμε!» Είπε με χαρά η Σοφία ενώ αφού μπήκαμε καθησαμε όλοι στο τραπέζι και αρχίσαμε να τρώμε και να γελάμε με τα αστεία των παιδιών, σημασία έχει ότι είμασταν όλοι μαζί και αυτό μας κάνει να νιώθουμε όλο ένα ενωμένοι.
.
.
.
.
.
.
Χελλοο και ναι λοιπόν μετά από μια μέρα καθυστέρισεις αποφάσισα να ανεβάσω κεφαλαιο, ξέρω θέλω σκότωμα αλλά σας ζητώ συγγνώμη. Πιστεύετε ότι είναι τ τέλος; ναχ.. Δυστυχώς οι πρωταγωνιστές μας έχουν να τραβήξουν χαρές αλλά και λύπες.
Επίσης, να αναφέρω ότι δεν είναι θείος του αλλα ούτε πατέρας του του Ανδρέα είναι απλά υιοθετημένος και τον φωνάζει έτσι από μικρός ♥️
Αυτά τα ολίγα,
Φενια ❣️