Brightness In The Sky

ж8

ж Sетн ж

Ik hoor een luide klap en voel de grond even zachtjes trillen.

"Dat krijg je ervan als je mij niet laat uitpraten", hoor ik iemand zeggen en dat persoon hoor ik tegelijkertijd weglopen. Ik vind het zelf ook naar als iemand door mij heen praat, maar iemand knock-out slaan gaat mij iets te ver. Ik ga gehurkt zitten en voel met mijn hand waar de muur is. Mijn broer zei dat ik achter de muur moest gaan zitten voor mijn eigen veiligheid. Ik sta op en probeer zo snel mogelijk achter de muur te komen. Als ik daar ben ga ik met mijn rug ertegenaan zitten.
Ik hoor nog steeds geluiden van een gevecht, maar de geluiden sterven langzaam uit.

"Shit, Floyd, jouw huis is het dichtstbij toch?", hoor ik Charlie vragen.

"Ja", geeft Floyd als een kort antwoord.

"Kan jij Parker meenemen hij is knock-out?", vraagt hij aan Floyd en het is een poosje stil voordat hij zegt: "nee".

"Waarom niet?", vraagt Charlie.

"Dat gaat gewoon niet. Tot ziens", zegt hij en ik hoor het geluid van voetstappen. Ik hoor een zucht van Charlie en daarna hoor ik wat gerommel.

"Floyd met zijn mysterieuze huisleven", gromt Charlie en ik hoor hem weglopen. Charlie denkt alvast dat ik thuis ben aangezien hij niet achter de muur kwam kijken. Wat eigenlijk best logisch is, want hij zei dat het het slimst was om gelijk naar huis te gaan in plaats van te schuilen.
In de verte hoor ik wat gestrompel wat net voor mij stopt. Langzaamaan sta ik op en leg mijn rechterhand tegen de muur aan.

"Seth toch?", hoor ik en ik kijk op naar waar het geluid vandaag komt.

"Ja? Wie is dit?", vraag ik.

"Ik ben het, Blaine", zegt Blaine. "Waar woon je dan kan ik je thuis brengen, het is hier nog steeds gevaarlijk", zegt hij.

"Ik woon bij Charlie".

"Waar woont Charlie?".

"Bij onze ouders".

"Waar wonen je ouders?".

"In een huis".

Blaine zucht. "Seth, het is gevaarlijk hier, ik wil je thuisbrengen zodat je veilig bent zolang hier nog niemand is".

"Daar is het dan nu te laat voor", hoor ik een bekende stem zeggen.

"Valentine", zegt Blaine met ietwat woede in zijn stem. Ik hoor hem omdraaien waarschijnlijk richting waar Valentine staat.

"Boyd was het toch?", zegt Valentine met een grinnik erachteraan.

"Blaine", hoor ik hem zeggen voordat ik iemand hoor losgaan op het andere persoon. Ik kan niet goed horen wat er precies gebeurd, maar ik kan wel horen dat het er niet bepaald zachtaardig aan toe gaat. Ze zijn in een gevecht. Een nogal heftig gevecht moet ik zeggen. Ik wil wel helpen, maar ik kan niks. Ik word waarschijnlijk onmiddellijk knock-out geslagen.

Opeens hoor ik iemand op de grond vallen en daarna een harde, schelle lach. De lach van Valentine.

"Aww is onze Blaine nu black-out?", hoor ik hem zeggen in een baby achtige stem, alsof je praat tegen een huisdier waar je erg gehecht aan bent. De automatische toon waarop je tegen je huisdier praat zonder het te merken. De hoop dat ik dezelfde kleur als de muur achter mij had gekregen, net zoals een kameleon, om mezelf te verschuilen was voor niks geweest. Ik ben opgemerkt door Valentine en ik kan niks. Het feit dat ik blind bent doet hem niks, want ik voel een harde klap en val op de grond. Ik had de klap harder verwachten toen ik op de grond viel, gelukkig viel het best mee. Verder kreeg ik helemaal niks meer mee. Dat was het laatste wat ik voelde voordat het allemaal voorbij was.