Brightness In The Sky

ж2

ж раякея ж

"We gaan nu verder met het vak aardrijkskunde". Ik zucht diep en leg mijn biologie boek aan de kan en sta op om mijn aardrijkskunde boek uit de netjes opgeruimde kast te pakken. Ik keer terug naar mijn bureau en zit op de stoel waar ik de afgelopen drie ook ook al heb gezeten, luisterend naar de saaie oudere man die mij elke schooldag hier les geeft.

"Slaat u uw bladzijdes om naar bladzijde 84 waar we vrijdag ook gebleven waren", zegt Meneer Duffel. Ik sla naar de goede bladzijde en zie tekst met een paar plaatjes over aardbreuken.

"U ziet hier de foto's van de belangrijkste platen zoals de Amerikaanse plaat, de Pacifische plaat, de Afrikaanse plaat en dan heb je ook nog..". Meneer Duffel blijft maar praten en praten dus op een gegeven moment verlies ik gewoon mijn concentratie en staar ik naar buiten via het donkere raam in mijn kamer. Van kogelvrij glas nog wel.

"Meneer Parker wat is daarop het antwoord?". Ik word wakker geschud uit mijn gedachtes en kijk meneer Duffel slaperig aan.

"Uh wat was de vraag ook alweer?", vraag ik met een kleine glimlach in de hoop dat hij zijn vraag zal herhalen.

"Was u niet aan het opletten?",vraagt hij verontwaardigt met een geïrriteerde toon.

"Uh ja natuurlijk was ik aan het opletten meneer Duffel, alleen mijn geheugen hè. Mijn geheugen is niet altijd even goed", gebruik ik als excuus. Hopelijk is het geloofwaardig wat het waarschijnlijk niet is. Ik lieg eigenlijk nooit, alleen bij meneer Duffel eigenlijk. Dus eigenlijk is het gewoon zijn schuld dat ik lieg.

"Mijn vraag was of u de beweging van platen kon opnoemen", zegt Duffel en wrijft over zijn kale hoofd met hier en daar een sprietje met haar. Op het moment dat ik net het antwoord wil zeggen wordt een paar keer op de deur geklopt. Aan de code te horen is het Eugene. Ik draai om op mijn bureaustoel en groet Eugene die mijn kamer inloopt met een stapel schone kleren.

"Héya Eugene!", zeg ik vrolijk.

"Hallo Park", zegt ze met een vrolijke glimlach en kijk achter mij waar meneer Duffel zit. "Hallo Henrik", groet ze meneer Duffel. Dat doet ze altijd als meneer Duffel in mijn kamer is. Eugene is ook zo goed opgevoed, altijd netjes zijn.

"Gegroet Eugene", zegt Duffel met een kleine glimlach en een half gebaar wat denk ik op een zwaai moet lijken.

"Eug wat eten we vanavond?", vraag ik.

"Stamppot", antwoord ze waarop ik zucht.

"Krijgen we ooit nog dagen waarop we fatsoenlijk eten krijgen", zeur ik. Dit is al de zoveelste dag dat we iets eten wat ik dus niet lust.

"Kom op Park niet zo ondankbaar", zegt Eugene met een tut op het einde en loopt dan weer uit mijn kamer. De aardrijkskunde les vervolgt en daarna krijg ik nog het vak wiskunde en daarna ben ik eindelijk van deze nare man verlost.

"Vergeet u niet dat u morgen sport oefeningen moet uitvoeren dus eet alstublieft niet zo'n uitgebreid ontbijt als de vorige keer", zegt hij en zet zijn bruin gekleurde pet op zijn hoofd zodat hij niet zo kaal lijkt.

"Komt goed", antwoord ik en laat hem uit. Ik loop terug naar mijn kamer en vermaak mijzelf tot het eten klaar is. Eugene roept mij en ik strompel de trap af naar de eetkamer.

"Héya papa", zeg ik en mijn vader draait zich om.

"Daar is mijn Parkie", zegt hij met een grote glimlach en geeft mij een knuffel.

"Hoe gaat het met het bedrijf", vraag ik als ik op mijn stoel aan de eettafel ga zitten tegenover mijn moeder.

"Goed hoor Parker, maak je daar maar geen zorgen over", zegt hij met een knik.

"Parker vandaag hebben wij gasten dus gedraag je", zegt mijn moeder stern.

"Parker gedraagt zich altijd, Madeleine", zegt mijn vader Carson tegen mijn moeder. De bel gaat en mijn vader loopt naar de deur en mijn moeder zet de grote pot met niet al te lekker eten op tafel en gaat weer tegenover mij zitten. Ik draai me om on te kijken wie de gasten zijn en een grote lach verschijnt op mijn gezicht.

"Oom Clyde en Oom Milo!", roep ik blij als ze naast mij aan de tafel komen zitten.

"Hallo kleine", zegt Clyde en wrijft door mijn haar.

"Parker is bijna groter dan dat jij bent hoor Clyde" zegt Milo met een grijns en leunt achterover op de stoel.

"Nou... nou jij hebt al grijze haren", kaatst Clyde terug en schept wat stamppot op zijn bord en glimlacht naar mijn moeder. "Ik hou van stamppot en jouw stamppot is altijd zalig, Madeleine", complimenteert hij haar.

"Dankje", zegt mijn moeder met een knik. Ik kijk naar Milo die met zijn armen over elkaar gevouwd naar Clyde staart terwijl Clyde grijnzend naar de stamppot kijkt.

"Eet smakelijk", zegt mijn vader en we beginnen allemaal met eten. Ik probeer het echt, maar elke keer als ik een hap stamppot eet kan ik niks anders dan een gek gezicht trekken van de walgelijke smaak.

"Parker, doe normaal", sist mijn moeder.

"Sorry moeder", zegt ik en probeer mijn gezicht zo strak mogelijk te houden.

"Hoe gaat het met jullie?", vraagt mijn vader geïnteresseerd aan onze gasten.

"Goed, ons nieuwe appartement is echt geweldig en mijn nieuwe baan betaald goed", zegt Clyde blij en Milo knikt. Clyde en Milo zijn beide vrienden van mijn vader. Eerste waren ze vrienden van Hudson, mijn vaders broertje, maar hij stierf en eigenlijk werd mijn vader toen bevriend met Clyde en Milo. Wat je allemaal niet kan bereiken als je dood bent. Dan valt me iets verschrikkelijks op.

"Waar is Eugene?", vraag ik. Meestal eet Eugene met ons mee zelfs als er gasten komen.

"Eugene heeft een date als ik het juist heb", zegt mijn moeder.

"O", verlaat mijn mond. "Ik hoop dat het iemand is die echt van haar gaat houden. Dat verdiend ze", zeg ik met een glimlach en eet verder van het 'eten'.

"Ik vraag me het gewoon af Park, maar vind jij iemand leuk?", vraagt Clyde.

"Wie dan? Ik ken niemand van mijn leeftijd", zeg ik en ik zie Clydes vrolijke glimlach veranderen naar een glimlach met medeleven.

"Je vindt jouw liefde echt wel", zegt Clyde. "Dat weet ik wel zeker".

ЖЖЖ