Brightness In The Sky

ж3

ж раякея ж

Ik zie de wijzers van de klokken langzaam veranderen op mijn klok die net boven mijn bed hangt. Het is al een kwartier na 1 uur. Meneer Duffel is een kwartier te laat, wat vreemd is want is hij nooit te laat. Nooit. Ik twijfel of ik het moet gaan vragen aan mijn moeder, want ze is aan het werken in haar kamer, maar ik wil weten waarom hij zo laat is. Ik sta op van mijn bed en loop de trap af richting mijn moeders kamer.
Ik klop twee keer zachtjes op de deur van haar werkkamer,

"Binnen", hoor ik de geïrriteerde stem van mijn moeder zeggen. Ik neem een diepe zucht en duw de deur open en mijn moeder kijkt mij strak aan.

"Wat is er Parker? Je weet toch dat ik druk ben", zegt en legt een paar blaadjes over haar telefoon.

"Sorry moeder, maar meneer Duffel is al een kwartier te laat en hij is nooit te last dus ik vroeg me af of.."

"Parker meneer Duffel is ziek vandaag. Kan je nu weggaan, want ik ben druk. Kleed je ook is wat netter je ziet eruit alsof je net uit het vuilnis ben gestapt".

"Mijn excuses moeder", zeg ik en loop weer naar mijn kamer en ga met een plof liggen op mijn bed. Ik ben mijn leven zat. Ik kan niks doen. Ik mag niet naar buiten alleen even met begeleiding in de tuin, omdat ik anders ziek wordt. Ik heb geen vrienden en ik heb ook geen toekomst. Het enige wat ik mag doen is vaders business overnemen en ik wil dat echt niet. Hier en daar een paar mensen neerschieten. Ik wil mensen hun levens niet ontnemen. Ik wil nieuwe mensen leren kennen. Ik wil mensen helpen zodat ze weer een toekomst hebben of zodat ze gelukkig worden. Als het aan mij ligt wil ik dokter worden. Mensen hun levens redden. Dat is wat ik wil. Helaas doet mijn mening er niet toe in dit huis.

Mijn mening telt bij mijn vader, die helaas maar amper thuis is en mijn mening telt gelukkig ook bij Eugene. Alleen zij werkt bijna de gehele dag en ik mag haar niet afleiden, want dat doe ik volgens mijn moeder.

Ik pak mijn lievelingsboek uit mijn boekenkast die in de hoek van mijn kamer staat. Een prachtige plek voor al mijn boeken. Als je mijn kamer inloopt zie je de boekenkast al staan. Als er iets is waar ik van houdt zijn het sterren, het heelal en boeken. Ik houd ook van  gezelschap natuurlijk, maar dat kan ik niet hebben elk moment van de dag. Boeken lezen kan ik altijd en ben ik van niemand afhankelijk.

Ik leg het grote boek netjes op mijn bed en begin er zachtjes in te bladeren. Prachtige foto's van de melkweg, sterren en planeten komen tevoorschijn en ik verdwaal in de foto's en mijn gedachte. Het zijn de prachtigste foto's die ik ooit heb gezien. Dit was mijn cadeau voor mijn achtste verjaardag en sindsdien gaf ik het het beste plekje in mijn boekenkast en ik kon er geen moment van afblijven. Elke keer als ik mij verveel pak ik het boek erbij. Dit is mijn hobby. Het universum. Piano spelen is op zich ook wel mijn hobby, maar mijn moeder wilde dat ik dat per se ging doen zodat ik iets kon laten zien als er gasten over kwamen. Ik vind het niet vreselijk om te doen, maar plezier heb ik er niet mee. Waar ik nou echt vrolijk van word is praten over het universum en in de avond als het pikkedonker is naar de hemel staren. Voor mijn negende verjaardag kreeg ik een microscoop die naast mijn boekenkast staat voor het raam, afgesteld op de hemel.

Ik zet het lied earth song op van Micheal Jackson en blader verder in mijn boek nog steeds gefascineerd ook al heb ik het boek al honderden keren bekeken. De compositie van het lied maakt mij rustig en het laat me denken aan de manier waarop de aarde gruwelijk wordt mishandeld door de mensen. Over zo'n honderd jaar zijn er geen dieren meer over en al het groen is verdwenen. Misschien is de aarde op een gegeven moment niet meer leefbaar. En dan? Sterft de mens uit of is er een andere planeet die leefbaar is waar we nog niks van afweten? Is de mens echt zo egoïstisch en denkt men niet aan de kinderen die later op deze aarde moeten leven.

Een ritmische klop op mijn deur haalt mij uit mijn gedachte en ik pauzeer de muziek. Vervolgens sta ik op en weet ik al wie er achter de deur staat.

"Hallo Eugene!", zeg ik vrolijk. Ik kijk op mijn horloge om vervolgens te zien dat het al 5 uur in de avond is.

"Hoi Park, we gaan zo eten en je moeder verwacht dat je iets moois aantrekt", zegt Eugene met een glimlach. "Als het aan mij ligt zie je er altijd fantastisch uit, maar het is je moeder", zegt ze met een grinnik en loopt weer weg. Ik glimlach zacht en loop naar mijn kast die volhangt met vooral nette kleren en aan schamel aantal relaxte kleren. Ik kleed mijzelf om, leg mijn boek voorzichtig terug in de kast en loop naar beneden waar ik mijn moeder ontmoet in de woonkamer.

"Gegroet moeder", zeg ik netjes en zit tegenover haar op de luxe lichtgrijze stoel.

"Parker ik heb wat regels met je te bespreken", zegt ze en pakt een A4'tje tevoorschijn.

"Voor wat?", vraag ik en zie het papiertje vol staan met zinnen.

"Er komt bezoek. En niet bezoek zoals je ooms, maar hoogachtend bezoek", zegt ze.

"Zoals de koning?"

"Nee Parker wees alsjeblieft niet zo dom dat kan ik momenteel even niet aan", zegt ze geïrriteerd en ik draai mijn ogen wat ze gelukkig niet ziet.  "Mijn vriendin komt wonen in deze stad. Ze is verhuisd van New York naar hier en ze komen vandaag even langs", legt ze uit.

"Ze?", vraag ik lichtelijk enthousiast. Dat moet wel betekenen dat er meerdere mensen komen.

"Ja, ze is getrouwd en heeft twee kinderen die ze meeneemt. Ze komen over ongeveer een half uur", zegt ze en strekt het A4'tje weer voor haar uit. "De regels", begint ze. "Ten eerste ben je beleefd zoals altijd. Je springt niet weer de gasten omver".

"Moeder dat was 4 jaar geleden!"

"Dat maakt me niks uit. Met jou weet je het maar nooit. Ten derde ga je niet weer zeuren om het eten".

"Mam dan moet u mij geen vlees geven", zeg ik voor de duizendste keer, maar ik weet zeker dat ze er toch niet naar luistert.

"Parker je moet meer melk drinken en vlees eten zelfs een dwerg is nog groter dan dat jij bent"

"Moeder..."

"Ten vierde wees alsjeblieft niet zo kleverig naar iedereen. Niet iedereen vindt het fijn als je ze aanraakt zonder het te vragen en ten vijfde val niet weer van de trap, want je liet de gasten echt schrikken! Ten zesde..."

Ik zucht en kijk naar de wijzers van de klok die weer langzaam veranderen van plaats en probeer de pijnlijke woorden van mijn moeder mijn brein niet te laten bereiken.

ЖЖЖ