Brightness In The Sky

ж6

ж раякея ж

"Welterusten moeder, vader", zeg ik en sta op uit mijn zitpositie op de bank.

"Slaap lekker Park", zegt mijn vader met zijn lieflijke glimlach en ik glimlach naar hem terug. Ik loop naar mijn kamen verkleed mij in mijn boxers met een lila xl shirt en poets mijn tanden en ga dan naar bed. Mijn vader is echt de beste. Samen met Eugene natuurlijk. Het enige verschil is dat Eugene er altijd is als ik haar nodig heb en als ik mijn vader nodig heb is hij er negen van de tien keer niet. Het bekende klopje op mijn deur opent mijn ogen en ik zie Eugenes zwevende hoofd achter de deur verschijnen.

"Slaap lekker Parkje", zegt ze met een grinnik.

"Eugeeene", mopper ik en ze begint te lachen en vertrekt weer uit mijn kamer. Toen ik een baby was noemde ze mij altijd Parkje. Tegenwoordig doe ik alsof het mij mateloos irriteert als ze mij zo noemt, maar stiekem laar me dat denken aan vroeger en vind ik het eigenlijk wel leuk. Alleen dat zou ik nooit tegen Eugene zeggen.

Als het kwart voor twaalf is heb ik mijzelf omgekleed in volledig zwart. Aangezien ik alleen net kleren heb, heb ik glanzende zwarte schoenen met een normale zwarte jeans broek en een zwart overhemd. Ik loop naar de spiegel die naast mijn bed staat en draai een rondje. Hah.. ik zie er nog niet zo verkeerd uit. Ik open mijn raam en kruip op een stevige tak van de boom net naast mijn raam en laat mijn raam op een kiertje staan zodat ik er weer terug in kan en het alarm niet afgaat. Ik klim door het rijtje bomen op de oprit totdat ik op het hek kan stappen en ik eraf kan springen.

Ik ren naar de afgesproken plek waar ik in de verte een schim tegen een boom zien sta wachten. Ik start met joggen en uiteindelijk loop ik langzaam op Charlie af.

"Hey Char!", zeg ik blij.

"Noem me alsjeblieft gewoon Charlie", zegt Charlie en hij begint met lopen. Hij loopt zeer snel dus huppel ik een beetje achter hem aan.

"Maar vrienden geven elkaar toch afkortingen van hun namen?", vraag ik. Dat las ik in een boek dus ik dacht laat ik het maar proberen.

"Ja, alleen liever heb ik dat niet. Je kan het proberen bij de anderen", zegt Charlie en ik knik. Hoeveel vrienden zouden er zijn op de hang plek? Straks krijg ik echte vrienden! Echte vrienden.

"Als je wilt mag je mij Park noemen", zeg ik om te laten weten dat ik het niet erg vind als mensen bij met een bijnaam noemen.

"Oke", antwoord Charlie en we slaan de bocht om. Ik zie een grote, brede muur voor een verlaten kerk waar een paar kinderen op zitten en een paar zitten en staan voor de muur. De muur is een beetje vervallen met hier en daar een barst.

"Heya guys", zegt Charlie als we bij de vervallen muur staan.

"Charlie, wie is dit?", vraagt een jongen van gemiddelde lengte, bruine ogen en lichtelijk zwart warrig haar.

"Een nieuwe", zegt Charlie en klimt vrij snel op de muur.

"Hm", zegt de zwart harige jongen. "Ik ben Blaine", zegt hij en springt in één keer van de best hoge muur af. Hij landt stevig op twee voeten en bekijkt mij, waardoor ik lichtelijk ongemakkelijk van wordt.

"Je het 'm wel vertelt wat voor soort groep dit is?"

"Niet zozeer. Wel dat wij een abnormale groep vrienden zijn".