Brightness In The Sky

ж9

ж Seth ж

Het voelde hobbelig. Alsof je op een hobbelpaard zat in de draaimolen of zoiets dergelijks. Alleen dan een stuk minder veilig. Ik voelde mij niet veilig, alhoewel ik ik dacht dat het een stuk enger zou zijn dan dat het in werkelijkheid was. Het leek er niet op alsof Blaine aan het liegen was, alsof hij sabotage zou gaan uitvoeren. Ik voelde de regen amper op mijn al best vochtige armen en mijn haren zouden er ook niet al te best meer uitzien.

"We zijn er", zegt Blaine en hij stopt met rennen en neemt vervolgens een aantal stappen totdat hij tot stilstand komt.

"We zijn waar?", vraag ik. Ik vind het altijd fijn om te weten waar we zijn. Ook al heb ik geen idee hoe het er allemaal uitziet, ik heb graag benul van waar we zijn.

"Een verlaten speeltuin. Ze hebben een soort grote iglo waaronder we kunnen schuilen, een soort mini huisje zeg maar", vertelt Blaine. "Spring maar van mij af anders stoot je je hoofd tegen de iglo". Ik pak zijn schouders stevig vast en Blaine verslapt zijn aanspanning op mijn benen zodat ik makkelijker van zijn rug af kan springen. Hij gaat iets rechter staan en ik spring van zijn rug af. Vervolgens pakt hij mijn hand zachtjes vast en begeleidt mij naar binnen. Ik voel met mijn overige hand om ervoor te zorgen dat ik mijn hoofd niet stoot.

"Je gaan hier gaan zitten, het is hier gelukkig droge grond", zegt Blaine en ik haal mijn hand uit zijn grip en voel even op de grond en ga dan zitten. Ik klap even met mijn handen om de droge grond van mijn handen te krijgen. Een tijdje is het stil en ik geniet van de stilte die tussen ons is gevallen en van het lawaaiige getik van de regen op de plastic iglo.

"Weet je vroeger kwam ik hier altijd als kind samen met mijn grote broer. Altijd als het ging regenen schuilden we hier", zegt Blaine. Het valt mij op dat Blaine niet zoveel van stilte houdt en altijd op een manier wel probeert een gesprek voort te zetten.

"Je hebt een grote broer?", vraag ik niet zozeer nieuwsgierig, maar meer om te praten om de tijd te bestrijden aangezien het voorlopig wel heftig door blijft regenen.

"Ja hij is twee jaar ouder dan ik, hij is achttien", zegt Blaine. "En heel erg irritant".

"Je bent zeventien dan", merk ik op.

"Ja, jij ook?".

"Nah ik ben zestien", zeg ik en leun voorzichtig met mijn rug tegen de zijkant van de iglo.

"Je ziet er veel ouder oud".

"Zou kunnen", zeg ik en draai mijn hoofd naar de andere kant van waar Blaine zit.

"Nu we hier toch zijn kunnen we elkaar beter leren kennen?", vraag Blaine.

"Wil je dat dan?", vraag ik. Niemand heeft mij ooit leren kennen. Tegenwoordig doe ik ook niet meer zoveel moeite. Behalve met Parker toen. Hij bleek ontzettend enthousiast en vrolijk te zijn over het feit dat wij kwamen.

"Tuurlijk".

"Oke".

"Wat zijn je hobby's?", vraagt Blaine.

"Hmm", zeg ik en denk na over wat ik precies zou moeten zeggen. Moet ik al mijn hobby's gaan opnoemen of gewoon de belangrijkste? . "Wat ik het liefst doe is schilderen".

"Schilderen?", vraagt Blaine met iets van ongeloof in zijn stem te horen.

"Ja, schilderen, problemen mee?"