Brightness In The Sky

ж1

ж Раякея ж

"Maar dat is het hem nou net Eugene", zeg ik en val terug op mijn bed met een diepe zucht. "Ik weet niet wat ik verder moet".

"Ten eerste", begint Eugene en gaat op de rand van mijn bed zitten. "Je bent niet nutteloos Parker, je bent een geweldige jongeman", zegt Eugene en een kleine glimlach kan ik niet verbergen. "Ten tweede je krijgt heus nog wel vrienden, dat weet ik wel zeker. Je bent nog in de groei van je levenscyclus en je gaat nog allemaal nieuwe dingen meemaken waar je nu nog nooit van had durven dromen".

Ik ga rechtop zitten op mijn beden geef Eugene een dikke knuffel. "En ik ben toch je beste vriendin?", zegt ze met een grote glimlach op haar gezicht. "Wat dacht jij dan", zeg ik en glimlach terug.

"EUGENE DE WAS!"

Ik zucht als ik de grillige stem van mijn moeder hoor roepen om Eugene. Eugene staat op en strijkt haar kleren glad. "De plicht roept", zegt Eugene en loopt mijn kamer uit en sluit zachtjes de deur achter haar.

Eugene is de huishoudster van mijn moeder en mijn vader en ze is mijn beste vriendin. Ze was ooit getrouwd geweest met een man genaamd Victor, maar de relatie werkte niet goed doordat Victor... nouja Victor was niet zo aardig. Ze heeft nooit kinderen kunnen krijgen en toen ze ging solliciteren bij mijn ouders voor werk was ze erg enthousiast over het feit dat ik net was geboren. Ik was een paar maanden oud toen Eugene hier kwam werken. Zij kent mij dus al zo ongeveer 17 jaar. Ze begon met werken toen ze net 25 was geworden en is nu dus 42 jaar.

Ik grijp naar het boek op mijn nachtkastje en begin met verder lezen in het boek. Het boek gaat over een meisje die in haar eentje over de hele wereld gaat reizen en ze ziet allemaal nieuwe dingen in haar leven. Ze ontmoet allemaal anderen mensen en maakt nieuwe vrienden. Na een paar uurtjes leg ik het boek weer op het nachtkastje en staar naar mijn plafond waar allemaal lichtgevende sterren op zitten geplakt. Ze geven alleen pas licht als het donker is, helaas.

Ooit in mijn leven wil ik ook een wereldreis maken. Een wereldreis door alle landen en elke avond naar de sterren kijken. Nieuwe mensen ontmoeten. Souvenirs kopen voor herinneringen. Ik hoor een harde klop op mijn deur en daarna twee zachte. Eugene.

"Kom binnen!", roep ik vrolijk, omdat ik eindelijk weer is met iemand kan praten over weet ik veel wat. Over gewoon alles en niets, over koetjes en kalfjes.

"Meneer Davidson is er voor jou", meldt Eugene en loopt daarna weer weg. Oja ik was helemaal vergeten dat dat vandaag was. Ik ren van de trap en loop daarna naar de kamer met de glinsterende zwarte vleugelpiano. Als ik binnenloop zie ik Meneer Davidson als zitten op het bijstoeltje naast de vleugelpiano.

"Hoi Meneer Davidson u gaat het met u vandaag?", vraag ik en ga op het kleine bankje zitten voor de piano.

"Prima, allé zeg, heeft u geleerd wat u moest leren?" Vraag hij en ik knik enthousiast.

"Symphony No. 5"

"Juist. Begint maar", zeg Meneer Davidson op een monologe toon met zijn Vlaamse accent.

"Meneer Davidson ik had eigenlijk een vraag", zeg ik en keer me naar hem om. "Hoe is het verder gelopen met uw andere klas met die jongen en de woedeaanvallen?"

"Parker ik ben hier voor pianolessen niet voor domme gesprekken", zegt Meneer Davidson geïrriteerd.

"Tuurlijk", zeg ik en draai me om naar de piano en leg mijn vingers op de juiste toetsen. "Sorry", mompel ik en begin met het spelen van het klassieke lied van Beethoven. Mijn vingers glijden zonder na te denken over de juiste toetsen waardoor een klassiek lied de ruimte vult.

"Zeer goed", zegt Meneer Davidson als het lied is beëindigd en schrijft wat op zijn notitieboekje. Meneer Davidson heeft altijd een notitieboekje bij zich en schrijft er altijd dingen op, maar ik heb alleen geen idee wat hij precies schrijft. Ooit moet ik dat boekje is ongezien te pakken krijgen en er even in kijken.

Als de les is afgelopen loop ik naar de keuken op een koekje te pakken uit de kastlade. Eenmaal het koekje te pakken gekregen zie ik mijn moeder de keuken inlopen.

"Hallo moeder", zeg ik formeel. Mijn ouders eisen van mij on formeel te praten in het algemeen. Alleen weiger ik dat dus praat ik alleen formeel als mijn ouders in de buurt zijn.

"Goedemiddag Parker", zegt ze beleefd en verder negeert ze mijn bestaan en loopt ze weer weg uit de keuken.

"Moeder lief", roep ik en ren achter haar aan.

"Parker hoe vaak ik heb je al moeten vertellen dat je niet moet rennen én roepen!"

"Mijn excuses moeder", zeg ik en kijk naar haar ogen die mij weer eens vertellen dat ze diep teleurgesteld in mij is. "Mijn vraag was moeder, wanneer ik ook naar school mag en wanneer er vrienden langskomen of andere mensen?"

"Ik ga daar geeneens antwoord op geven Parker. Je weet dat het te gevaarlijk is. Nu verwacht ik dat je mij niet meer lastig valt", zegt ze boos en loopt weg uit huis.

Ik dwaal door de villa van mijn ouders op zoek naar Eugene. Als laatst loop ik naar de waskamer waar Eugene kleren aan het wassen is, wat eigenlijk logisch is want het is de waskamer.

"Hoi Eug!", zeg ik en ga naast haar staan.

"Parker! Je liet mij schrikken", zegt ze en begint daarna te glimlachen.

"Sorry Eugene"

"Je hoeft je toch niet te verontschuldigen Park", zegt ze en wrijft mijn haar door de war.

"Eugie mijn haar zat eindelijk is goed vandaag", zeur ik en probeer mijn haar weer goed in model te krijgen met mijn vingers.

"Als jij dat denkt, Park" zegt Eugene als ze hardop lacht en gelijk de was uit de droger haalt. Ik grijns en help Eugene mee met de was uit de droger te halen.

ЖЖЖ