*Nekadar yazabilirsin mısralara kaderin sana yazmadıgını *
Soguk sisli bir kış günü tüm sokağı karanlıga boğan bir çıglık sesi duyuluyordu tüm geceyi daha da karanlığa boğan bu çıglık bir annenin feryatlarıydı bu ğönül bebekti doğdugu zaman ağlamiyor diye annesi ölü doğdu sanmisti ve ebe gelip bebeğe bir tokat attı ağlasin diye gönül ilk dayağını yemişti ve tüm hayatı boyunca artık aglamaya mahkum olucaktı.Bu kadar kötümüydü hayat minik bir canı ağlatıcak kadar;bu minik acı büyük acı yarınların başlangıcıydı .Minik kalpli gönül hep ağlamaya devam etti .Bir yaşina geldigi zaman hasta olmuştu ve hic susmuyordu melek anne gönülün canının yandıgı nı biliyordu ama elinden bisey gelmedigi için çok üzgündü ansızın gelen sinsi bakıslı gür sesli bir adam gönule susması icin bagiriyordu ama buda kimdi babasiydi babasini bu halde gören gönül çok korkmustu ve sessizce aglamaya devam etti ve birdaha hiç sesli ağlamadı
