Trapped - A Hungergames fanfiction

Hoofdstuk 3 - Ik kan niet zonder

Ik voelde de ijzige adem langs mijn gezicht glijden. De volle, onnatuurlijk rode lippen dansten voor mijn ogen. Ik proefde bloed. Mijn wang was nog steeds niet dicht. 'Wat wilt u van me?' vroeg ik zo nonchalant mogelijk. Ik wilde niet langer naar die neppe, niet-kloppende lippen kijken. Ik keek omhoog, naar zijn ogen. Maar dat was een nóg slechter plan. De ogen van de man waren slangachtig en sluw. Gelukkig, het enge gezicht bewoog van me weg. President Snow begon door de LED-verlichte ruimte te ijsberen. Hij droeg een gitzwart pak met een bloedrode roos in zijn borstzak. 'De Kwartskwelling komt eraan, zoals je weet.' zei hij. Een valse grijns schemerde door op zijn lippen. Ik deinsde achteruit. Had de opdracht iets met de Hongerspelen te maken? 'Je hebt vast weleens gehoort van Katniss Everdeen.' Het zou toch niet? 'Jij gaat de Arena in.' Dit kon niet. 'Om Katniss Everdeen te vermoorden.' Ja, het kon wel. Het was ze weer gelukt. Ze hadden weer iemand weten te strikken voor een verschrikkelijk klusje. Het was ze verdomme weer gelukt.

Gemeen. Ja, dat woord zocht ik. Door en door gemeen. Dat is wat ze zijn, de schoften. Hoe kon ik zo dom zijn me niet gewoon te laten vermoorden toen ze me op kwamen halen? Oh ja. Dan hadden ze mijn familie ook vermoord. En misschien nog wel een paar anderen uit het district. Voor de grap. Maar nu zit ik aan deze opdracht vast. En zoiets is het ergste wat je kan doen. Iemand vermoorden. Ik heb vaak iemand verwond, maar dat was tijdens gevechten. Ik heb nog nooit iemand uitgedaagt. Ik werd altijd uitgedaagt, en dan moet ik gewoon even laten zien dat het niet verstandig is om iemand uit te dagen. En zeker niet als het gerucht dat het de beste vechtster van het district is ook nog eens waar blijkt te zijn. Nu moest ik naar de Hongerspelen. En ik had juist zo gehoopt dat ze mijn naam uit de pot zouden halen als ik dit klusje zou klaren. Maar nee. Ik heb mezelf juist een vrijticket naar de Hongerspelen bezorgt. Het beste dat je kan overkomen.

Ik zeg het nogmaals. Vaak ben ik sarcastisch. Eigenlijk bijna altijd. Maar mijn leven is dan ook niet makkelijk. Voor jullie is mijn sarcasme misschien grappig en gek, maar voor mij is het een manier van leven. Ik kan niet zonder. Je moet hard zijn en je stem durven te gebruiken. En zeker in de lagere districten. District 12 is daar een prachtig voorbeeld van. En er is nog één ding dat mijn opdracht tot een complete hel maakt. Ik ken Katniss. Ze komt uit mijn district. Ik heb bij haar in de klas gezeten. Mijn vader zat bij de mannen die is omgekomen bij de mijnexplosie die ook Katniss' vader vermoord heeft. Ik ken haar niet persoonlijk. Maar ze komt uit mijn district. En nu moet ik haar doden.

De ruimte onder het podium was klein en kil. De glazen buis staarde me aan, lachte me uit. Voor me, op een tafel, lag het plastic over-all en de riem met de middelen om te blijven drijven. Ik had het Capitool aan mijn hand. Voor de opdracht was dat wel fijn. Maar ik voelde me nu meer dan ooit een pion in hun Spelen. De monotone stem begon af te tellen en ik stapte de buis in. Het platform ging langzaam omhoog. Toen het boven was, maakte mijn hart een sprongetje van opluchting. 'Water...' Mompelde ik terwijl ik de zoute zeelucht opsnoof. Hier kon ik wel aan wennen. Ze kenden me duidelijk beter dan ik dacht.

Je ziet het goed. Ik werd een dag voor de officïele start van de Hongerspelen in de Arena losgelaten. Alles kon ik verkennen en naar mijn hand zetten. In de Arena voelde ik me op mijn plek, en ik probeerde zo min mogelijk te denken aan de taak die voor me lag. Over twaalf uur gingen de 75ste Hongerspelen van start. En dan was de jacht geopend.