Trapped - A Hungergames fanfiction

Hoofdstuk 4 - "Urge to kill"

De verdraaide stem van een 18-jarige jongen klonk. Ik spitste mijn oren. 12 uren waren voorbij. Snel rende ik naar de rand van het bos dat op een van de eilanden groeide. Daar, in het midden, stonden de tributen. 10... Stuk voor stuk, elkaar intimiderend. 9... Met hun handen wringend, op hun lippen bijtend. Hevig proberent niet te zweten. 8... Ze leken net schaakstukken, op die platformen. 7... Schaakstukken in een schaakspel om de dood. 6... Je had koningen. Je had paarden. Je had dienaren. 5... En er was een dame. En net die dame moest ik hebben. 4... Katniss Everdeen. 3... De angst was in hun ogen te lezen. De angst om te verliezen. 2... Maar de drang was er ook, zoals altijd. 1... De drang om te doden. 0...

Die drang heeft ieder van ons in zich. Elk mens. Hoe klein ook. Maar hij is er. En de Hongerspelen zijn de beste manier om die drang naar boven te halen. Want zonder 3 dingen zouden de Hongerspelen nooit kunnen bestaan. The urge to kill. The fear to loose. The hope. The only thing stronger than fear. Dat was een beroemde uitspraak van President Snow. En daar heeft hij een heel goed punt. Angst is er heel veel in deze wereld. Maar hoop, daar hebben we maar weinig van.

De Spelen waren nog nooit zo heftig begonnen. Enthousiast zal ik het maar niet noemen, want niemand is enthousiast over het feit dat hij iemand de hersens in mag beuken. Oké, de Beroeps misschien. Opeens schrok ik. Waar was Katniss? Ik was haar uit het oog verloren. Nu al. 'Lekker bezig, Lyra!' zei ik bij mezelf. Ik kon mezelf wel slaan. En dat had ik ook zeker gedaan, als ik Katniss niet had ontdekt op het eiland precies tegenover het mijne. 'De jacht is nu echt geopend.' zei ik met een valse grijns op mijn gezicht. Toen nam ik een aanloop en dook ik het water in.

De zee was veel groter dan hij leek. Nu werd hij weliswaar voor mij verkleind door het Capitool, maar toch. Ik kwam bij de Hoorn des Overvloeds. Daar lag, nat van het water, een klein blauw apparaat. Ik raapte het op. Er zat een pen bij. Haastig maakte ik een tekening op het papier van een vis. En die verscheen. 'Wow!' riep ik, zonder over het geluid na te denken. Ik zag Katniss haar hoofd bewegen, en dook weg achter de Hoorn. Toen ze niet meer keek maakte ik een tekening van twee messen. Ze verschenen onmiddelijk. Vlijmscherp. IJzersterk. Dodelijk. Extreem dodelijk.

Toen ik vijftien meter van de kust van het eiland was, dook ik onder. Ik zwom naar de zijkust van het eiland en kwam proestend weer boven. Wat een pokkenend. Ik wrong mijn lange, bruine haar uit en bond het op in een hoge staart. Toen stond ik op en pakte ik mijn messen stevig vast en stapte ik het oerwoud in. De kansen waren in mijn voordeel. Vrolijk Hongerspelen Katniss. Voor zolang ze nog zouden duren.