Trapped - A Hungergames fanfiction

Hoofdstuk 6 - Eéntje maar

De bosgrond was koud. Mijn wang was haast bevroren. Hoe lang had ik hier gelegen? Mijn hoofd bonkte. Ik voelde aan mijn neus, hij deed vreselijk pijn! De korstige rand bij mijn lip vertelde me dat het bloeden was gestopt. Ik vloekte. Dit kon ik niet gebruiken. En het Capitool al helemaal niet. Waarom was die Finnick er dan ook?! Mijn plan was perfect geweest, totdat dat stomme vissertje zich ermee had bemoeit. Had Katniss me gezien? Ik dacht van wel, maar ik stond nog in de bossen toen ze me aankeek. Misschien was ze gewoon geschrokken van het geluid van Finnick die door het bos denderde. Maar nu was ze ontsnapt. Mijn prooi was ontsnapt. Shit.

Er is een rede dat het Capitool mij heeft gestuurd om Katniss Everdeen te doden. Er is voor alles een rede, nou ja, voor bijna alles. Ik ben niet alleen de beste vechtster van het land. Ik ben ook haar districtsgenoot. Het Capitool houdt van mensen pijn doen. En zo hebben ze drie vliegen in één klap. Peeta, ik en Katniss. We komen alledrie uit hetzelfde district, kennen dezelfde gewoontes en hebben jarenlang met elkaar samen geleefd. En geloof me, dat doet pijn. Echt waar. Het doet verschrikkelijke pijn om iemand te zien sterven uit je eigen district. Het doet zelfs pijn als je je ergste vijand ziet sterven. Maar ik ben een jager. En jagers weten hoe ze die pijn kunnen terugdringen. Katniss is een prooi. Die heeft geen knop om de pijn uit te zetten. En Peeta? Peeta is slechts een middel. Hij voelt alle pijn, en heeft totaal geen jachtervaring. Maar hij laat Katniss wél extra pijn voelen. Maar mij ook. Want geloof me, het is echt niet makkelijk om Katniss en Peeta iets aan te doen. Maar als jager moet je wel.

Het vorige verhaal moest vast verwarrend voor jullie zijn geweest. Dat is het ook voor mij. Ik weet niet goed meer wat ik moet doen. Ik heb een missie van het Capitool, die ik moet uitvoeren. Heel simpel. Maar er zit veel meer achter. Katniss is een beroemdheid, een geliefd persoon in mijn district. Als ik haar vermoord, zal ik verracht worden in district 12. Nee, ik zal er gehaat worden. In alle districten trouwens. Maar als ik het niet doe, wordt ik vermoord. En mijn familie. En dat wil ik al zeker niet op mijn geweten hebben. Mijn eigen leven kan me momenteel vrij weinig schelen. Maar dat van mijn familie wel. Dus mijn enige optie is om Katniss Everdeen te doden.

 Ik had haar weer opgespoord. Mijn prooi. En het middel was er ook bij. Ow, en om het nog leuker te maken: ons vissertje ook weer! Ik greep mijn mes zo stevig beet dat het warme bloed over mijn hand stroomde. Ik knarste met mijn tanden. Ik zoog op mijn hand en stak mijn mes terug in mijn riem. Ik moest echt op gaan letten waar ik mijn messen liet. Niet dat de snee in mijn hand of de bloedneus me iets uitmaakte. Maar straks werd ik nog ontdekt door een Beroepstribuut. En die zouden me natuurlijk meteen doden. Want ik was sterk. Maar niet sterk genoeg om zes Beroeps in een keer aan te kunnen. Twee was al moeilijk genoeg geweest. Met pijn in mijn hart dacht ik terug aan de kinderen die ik pijn had gedaan tijdens de Kwalificatiegevechten. Waarom had ik eigenlijk niet gewoon iemand anders laten winnen? Het antwoord op die vraag was heel simpel: om hen te beschermen. De Honger Spelen waren een marteling die maar weinigen van ons aankonden. Ik hield het al nauwelijks vol. En ik had het Capitool aan mijn hand.

Daar zat ze. Op het strand. Met haar hand in de hand van Peeta. Wat zou ik graag mijn mes in haar rug gooien. Maar toch ook weer niet. Als ik het deed, was mijn opdracht klaar. Dan hoefde ik alleen haar keel nog maar door te snijden en klaar is kees. Mijn hand ging omhoog. Ik sloot mijn ogen en ademde even flink uit. Met één oog dichtgeknepen richtte ik het ijzeren moordwapen. Één worp en dan was het voorbij. Één zwaai met mijn arm. Één moord. Ééntje maar.