Trapped - A Hungergames fanfiction

Hoofdstuk 10 - Een rivier aan bloed

Ik kokhalsde, en wat voelde als een rivier aan bloed vloeide uit mijn mond.

Mijn favoriete smaak, naast de lamskebab in het Capitool. Nope.

Een volgende aap gooide zich op de berg waarin ik de rol van onderste steunpilaar op me had genomen. Niet geheel vrijwillig, natuurlijk. Een kreun ontsnapte uit mijn mond, en ik bereidde me voor op het ergste toen de hete adem van een van die monsters langs mijn nek streek.

Ze hadden echt veel weg van President Snow, nu ik erover na denk.

Laat hem dat maar niet horen.

Voordat de aap zijn vlijmscherpe sabeltanden in mijn nek kon zetten, met het meest waarschijnlijke gevolg in de vorm van mijn strottenhoofd dat ergens in een boom bungelt, sprongen opeens alle mutanten van me af. Er viel letterlijk een last van mijn schouders, maar ik bleef liggen. Ik was besmeurd met modder, bloed en ingewanden, die een prima dekking gaven.

Want als monsterapen vluchten, moet het ergste nog komen.

Niet veel later werd de bloedstollende oorzaak van de plotselinge keuze voor het hazenpad van mijn belagers me duidelijk. Drie paar voetstappen renden voorbij en stopten vlakbij de rand van de open plek, maar een paar meter van mijn niet-zo-spectaculaire schuilplaats. Twee van hen hadden een lichte jagerstred, en de derde wist duidelijk niet waar hij mee bezig was. Ik opende mijn ogen en onderdrukte nog net een kreun van afgunst.

Finnick. Peeta. Katniss.

Shit.

Ik bewoog niet. Mijn adem ging zo langzaam als ik hem kon krijgen, de adrenaline die door mijn lijf gierde meegerekend. Katniss en Peeta hadden godzijdank hun blikken op de bomen gericht, maar Finnick was door zijn knieën gezakt en liet zijn handen over de modderige bodem glijden. Mijn ogen groeiden met elke stap die hij zette, en ik moest mijn nagels in het vlees van mijn handen drukken om niet te gaan rennen.

Of een mes tussen zijn ogen gooien, natuurlijk.

Finnick strekte zijn arm vooruit, en toen pas kreeg ik door dat het mes dat ik nog altijd omklemde niet was besmeurd met modder of bloed, en prachtig twinkelde in het zonlicht. Ik veeg echt nooit meer mijn messen schoon. De les van de dag.

Ik hield mijn ogen open en recht op de moedervlek tussen zijn ogen gericht. Het was maar één beweging, één uithaal, één steek. Maar ik kon het beeld van een drietand die mijn middel doorkliefde maar niet uit mijn hoofd krijgen.

Net voordat de jongen het mes kon aanraken, klonk er achter hem een grauw en een schreeuw. Vlak daarna gilde Katniss zijn naam, en Finnick draaide zich om. Hij worp zich in het gevecht met de monsterapen, maar ik zou zweren dat hij me in de ogen had gekeken.

Het was een bloederig gevecht, en geen van allen had nog tijd om op de onopvallende modderplas aan de rand van de open plek te letten. Ik rolde weg en verdween in de struiken. Onopvallend. Verborgen in de schaduw.

Zo dom.

Ik had moeten wegrennen die dag. Ik had me moeten omdraaien en me keihard uit de voeten moeten maken.

Maar ik was zo dom om naar mijn geweten te luisteren. De schreeuw van Peeta was oorverdovend toen de aap zich op zijn rug stortte, en mijn geweten bonkte mogelijk nog harder na in mijn oren dan het geluid zelf. Ik slaakte een geërgerde zucht en rende naar de boom waar de worsteling plaatsvond.

Ik ken Peeta. Ik ken hem beter dan wie dan ook. Ik denk dat zelfs Katniss nog wat kan leren van mij. Hij was mijn beste vriend, voordat hij haar leerde kennen. We deden alles samen, tot de dag van mij 12de verjaardag.

Maar dat doet er nu niet toe. Zijn leven redden is het minste, en het enige wat ik kan doen om nog een beetje een eervol onthaal te krijgen in mijn district. Zet je haat opzij, Lyra. Kom op.

De spijt en het schuldgevoel schopte me keihard in mijn maag op het moment dat ik mijn mes door de rug van de aap perste. Ik voelde zijn ingewanden breken en bubbelen, en het bloed vloeide over mijn arm, mijn jas in.

Ik was achter de boom vandaan gesprongen en had het monster van Peeta af getrokken, om het dier vervolgens zijn dood in te jagen. Nu keek ik recht in de geschokte, maar vooral dankbare gezicht van de jongen. Ik trok een mondhoek op, en Peeta fronste zijn wenkbrauwen terwijl mijn identiteit tot hem doordrong.  

Mijn uitdrukking schoot van meelevend naar giftig in een paar seconden, toen ik me weer in de realiteit waande en zag dat Katniss en Finnick beiden bijna zeker waren van hun kans op overleving. Ik keurde Peeta geen blik meer waardig en sprong achteruit, terug door de jungle.

Het was een uitzonderlijke dag geweest, dat zeker.

---------------------------------------

Greetings, my pumpkins and bananas!

Haha wow ik schakel wel heel snel over naar het Engels.. >.< Maar wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Het spijt me dat ik zo lang niet geupload heb, en ik denk niet dat er echt een goed excuus voor bestaat. Snorrie :/ 

Waaat het liedje betreft, ik hoorde hem voor het eerst in een aflevering van Supernatural, en ik luister hem nu al de hele week! Ik ben helemaal verslaafd aan die serie ! Anyone else?

Nouu mijn waarde vrinden, dat was het dan weer! Nu zijn jullie weer van me af ;)

xx Your very own Captain Hell Yeah