Trapped - A Hungergames fanfiction

Hoofdstuk 7 - Door een wonder

Het mes boorde zich in een boom, vlak achter Katniss. Ik hijgde en viel op mijn knieën neer. Wat was er met me? Vroeger had ik er nooit zo veel moeite mee gehad om iemand te doden. Dit was gewoon niet het goede moment. Dat zou het zijn. Ik moest haar niet doden waar Peeta bij was, dan zou hij in zijn blinde woede achter mij aan komen. En als hij, door een wonder, mij dood zou krijgen, zou hij het hele Capitool op zijn dak krijgen. Nee, ze mochten niet weten dat ik bestond. Nooit niet. Ik sloop naar de boom en trok het mes uit de schors. Het maakte een angstaanjagend, krakend geluid. Ik zag de spieren in de nek van Katniss zich aanspannen. Ik dook verschrikt weg in de struiken, nét voordat ze omkeek. Ik hoorde haar zuchten. Gelukkig, want nét op dat moment zuchtte ik ook. Peeta mompelde iets. Ik draaide me om en sloop weg. Ik was echt een sukkel.

Waarom lukte het me niet? Woedend sloeg ik met mijn handen op de bosgrond. Ik slaakte een geërgerde kreet en spitste toen mijn oren. Er klonk een zoemend geluid. Een camera draaide mijn kant op! Snel dook ik naar de grond, en bleef zo stil liggen als maar mogelijk was. Ik hoorde een flits en keek op. De camera was verdwenen. Ik had alleen nog steeds een naar gevoel in mijn maag. Had het ding mijn voeten in beeld gehad? Opeens begreep ik het. Die camera was niet vergeten. Die was met opzet geplaatst.

Het Capitool is slimmer dan alle inwoners van Panem bij elkaar. En dat is ook de rede dat het kan regeren. Als ze iemand een opdracht geven, willen ze dat diegene het snel en precies voor elkaar krijgt. En als dat niet lukt, dan komen ze achter je aan. Het Capitool weet iedereen te vinden, binnen de grenzen van Panem. En dat is nu juist precies waar ik de rillingen van krijg. Ik heb zo’n idee dat die camera een hint was van het Capitool. Een hint dat ik voort moet maken. Anders zullen ze me filmen, en dat weet héél Panem dat er nog een 25ste kandidate aanwezig is. En nu zal je wel denken; maar dan keert het hele volk zich toch juist tegen het Capitool? Fout. Ze zullen dan de mensen zo manipuleren en voorliegen dat het lijkt alsof ik de Honger Spelen ben ingeslopen om Katniss iets aan te doen. Ze zullen mij als een voorbeeld gebruiken, om hun macht te tonen. Ze geven niets om hun mensen. Ze willen hen alleen maar controleren. Dat is alles wat ze willen. En dat lukt ze aardig goed.

Ik trok mezelf omhoog aan een boom, en bleef me aan de ruwe schors vastklampen. Ik probeerde mijn ademhaling, die als een sneltrein tekeer ging, weer rustig te krijgen. Met moeite lukte dat. Ik zakte tegen de boom in elkaar en pakte mijn bruine haren vast. Waarom ik? Waarom ben ik ooit meegegaan met het Capitool, toen ze me vroegen? Waarom heb ik me niet gewoon laten vermoorden? Eigenlijk wist ik het antwoord op die vragen allang. Mijn familie. Ik zou het niet kunnen verdragen als er iets met hen zou gebeuren. En daarom heb ik ingestemd met deze taak. Ik moest nog steeds Katniss Everdeen vermoorden. En snel ook. Anders zou het Capitool niet zo snel genade hebben.

Ik strompelde naar de struiken en duwde mezelf er bijna doorheen. Achter de struiken kabbelde een klein beekje. Ik stak mijn rode, schrale handen in het ijskoude water en gooide zo veel mogelijk ervan in mijn gezicht. Zonder er goed bij na te denken, slurpte ik ook een grote slok naar binnen. Het smaakte naar grond en het schuurde in mijn keel, maar het was fris en het was tenminste iets. Ik had de volgende slok al op mijn lippen, toen ik opeens iets zag liggen langs de waterkant. Ik spuugde het water uit en sprong zo ver mogelijk van het beekje vandaan. Langs de waterkant lag een meisje. Ze had één hand nog in het water en op haar lippen lagen druppels. Het enige wat er aan haar mankeerde, was dat ze doodstil lag. Doodstil en ijskoud. ‘NEE!’ schreeuwde ik en ik begon te rennen. Mijn hoofd begon te bonken en er begonnen zwarte vlekken te dansen voor mijn ogen. Ik voelde het gif bijna door mijn bloed stromen. Ik voelde dat mijn voet bleef haken achter een tak. Ik struikelde, en viel tegen een boom aan. Ik gleed van de stam af en plofte op de grond. Alles was wazig en draaide voor mijn ogen. Ik hoorde een kanon, en alles werd zwart.