Trapped - A Hungergames fanfiction

Hoofdstuk 5 - Een beetje mensenkennis

Ik voelde mijn adem langs mijn lippen glijden. Dit was het moment. Nu kon ik Katniss Everdeen doden. Tenminste, ik had het gekund, als er niet nét op dat moment iemand mijn schouder had gepakt. Ik draaide me verschrikt om en zag de vrouwelijke tribuut van district 9 voor me. ‘Wie ben jij?’ vroeg zij terwijl ze me op de grond duwde en haar arm tegen mijn keel drukte. ‘Ik kom uit district 12.’ Zei ik met een gemene grijns op mijn gezicht. Ik voelde de druk op mijn keel verslappen. De vrouw keek me verbijsterd aan. ‘Maar… Dat kán helemaal niet! Katniss Everdeen en Peeta Mellark zijn de tributen van 12! Iedereen weet dat!’ Mijn grijns werd breder. ‘Maar ik heb ook helemaal nooit gezegd dat ik een tribuut was.’ De verbaasde uitdrukking op het gezicht van de vrouw bereikte een hoogtepunt. ‘Maar binnenkort wel. Ik ben namelijk de aankomende tribuut van district 9.’ De vrouw liet mijn keel los en deinsde achteruit. ‘Dat kan niet! Dat ben ik al!’ zei ze en ze balde haar vuisten. Maar ik greep mijn mes stevig vast en zette mezelf af tegen een rotsblok. Ik wierp me tegen haar aan en ze viel op. Ik landde bovenop haar en drukte op mijn beurt mijn arm tegen haar keel. Ik hief mijn mes, en een hakkend geluid verbrak de stilte. Het kanon klonk nog voordat ik mijn mes uit de borst van de vrouw kon trekken. Verderop hoorde ik het geschreeuw van de mannelijke tribuut van 9. Ik vloekte, en maakte me uit de voeten. Het verse bloed kleefde nog aan mijn mes. Ik wreef het langs mijn  over-all en het was meteen schoon. De vlek op de stof bij mijn been maakte me niets uit. Die zou ik later wel schoon maken.

Ik sloeg twee planten opzij en werkte mezelf terug naar de plek waar ik Katniss voor het laatst had gezien. Ze zat er nog steeds, terwijl de schemering al in begon te vallen. Ze zat samen met Peeta op een rots en Peeta had zijn arm om haar heen. Ik keek goed om me heen of er geen camera’s in de buurt waren. Ik wist ook wel dat het Capitool mij nooit in beeld liet komen, maar toch. Toen hief ik mijn mes, en concentreerde me. Ik wilde het net werpen, toen er een kreet klonk. Ik liet het wapen vallen en vloekte. Finnick kwam het strand opgerend. Met hem erbij waren er veel te veel getuigen. Een was al te veel. Ik moest haar apart lokken. Maar de nacht was nog lang. Ondertussen moest ik alleen nog bedenken hoe.

Het antwoord op een vraag vinden is gewoon een kwestie van hard nadenken. De situatie inschatten, en een beetje mensenkennis. Daardoor wist ik in no-time wat ik moest doen. Haar zusje. Haar zusje had haar in het begin ook de Spelen ingelokt. En dit waren de  tweede Spelen voor Katniss, dus nu ging het hard tegen hard. En ze had me op het idee voor haar eigen doodvonnis gebracht. Haar Spotgaai speld. Die dieren kunnen alles onthouden én nadoen. En het Capitool heeft haar zusje als in hun macht. Dus een paar schreeuwen was niet zo moeilijk.

Ik zag Katniss opschrikken zodra de eerste gil klonk. Ik kon bijna de tranen in haar ogen zien brandden. Ze begon meteen te rennen, voordat Peeta haar tegen kon houden. Ik zat al klaar met de afstandsbediening van het krachtveld in mijn hand. Toen Katniss één voet uit het bos zette, drukte ik de knop in. De onzichtbare muur rees op. Ik hoorde haar gillen en huilen. Ik genoot van dat geluid. Maar het deed me ook pijn. Ze kwam tenslotte uit mijn district. Ik sprong uit de boom en landde op de grond. Ik stond op en pakte één mes in elke hand. Katniss draaide zich angstig om. Ze keek me recht in de ogen. Maar het volgende moment voelde ik een klap tegen mijn rug. Ik werd omver geworpen en ik smakte op de grond. Er stroomde iets warms in mijn mond. Mijn neus was aan het bloeden. Ik zag nog nét dat Katniss door Finnick weggetrokken werd, voordat mijn hoofd nogmaals op de grond smakte en alles zwart werd voor mijn ogen.