seis

9 1 0
                                    


Isang araw akong nanatili sa hospital bago umuwi. Karylle helped me to pay the bills, inalalayan niya rin ako na makauwi.

Gustong magwala ng aking sarili. Iniisip ko palang lahat ng katarantaduhan ni Julius ay nababaliw ako! With all his lies and fucking useless efforts!

"You can go home now, Karylle. Don't worry too much about me." I hugged her. I'm thankful for her, for being a good friend.

She nodded in return before exits.

Isasarado ko na sana ang aking pinto nang may humarurot na kotse at huminto sa gate. Pamilyar ang tunog at itsura nito at hindi nga ako nagkamali ng iniisip. Iniluwa nito ang balisa na Julius.

Uminit ang aking ulo nang makita ko siya. How dare he!

Ngunit kahit na nilalamon at sinasakop ng galit at inis ang aking sistema, may parte pa rin sa puso ko na umaasa na sana, hindi totoo ang lahat. Lumapit ako sa kanya para salubungin.

"Shaina.." He embraced me. Naestatwa ako sa aking kinatatayuan. I didn't hug him back.

"Is he really your.. dad?" Napapaos kong boses. Tears starting to form in my eyes. Naninikip ang aking dibdib sa sakit ng nararamdaman.

"I'm sorr-"

Itinulak ko siya ng malakas. Kumalabog ang gate ng apartment dahil sa tindi ng aking pagkatulak. I want to hurt him so bad!

So totoo pala! Tama ang aking hinala na may alam siya. Na alam niya ang nangyari pero hindi siya nag-abala na sabihin ito o banggitin lamang sa akin! Bakit? Takot ba siya na malaman ng buong mundo ang ginawa ng kanilang pamilya?!

"Putang-ina naman, Julius!" Hinampas-hampas ko ang kanyang dibdib. Wala na akong pake kung ano ang nararamdaman niya dahil gusto ko siyang saktan dahil sa paglilihim!

"Kaya pala! Kaya pala dikit ka ng dikit sa akin dahil may motibo ka! Hindi mo man lang nabanggit ang tungkol sa tatay mo! Imposibleng wala kang alam!!" Napapaos ang aking boses sa tindi ng aking galit.

Ilang beses ko siyang tinulak. Bumuhos ang aking luha na parang gripo na hindi papigil. Tila ba'y milyong kutsilyo ang pilit na tumutusok sa aking puso sa sakit.

I looked at him. He's also crying right now pero wala siyang karapatan!

"Its not what you think-" malungkot niyang saad dahil pinutol ko iyon sa pamamagitan ng sampal. "Totoo lahat ng ipinakita ko sa'yo.. wala akong motibo."

"Ang kapal ng mukha mo, sobrang kapal ng mukha niyo! Hindi porket mayaman kayo, kaya niyo nang manipulahin ang lahat!" Tuloy pa rin ang aking pag-iyak habang nakatitig sa kanya.

Niyapos niya ang aking kamay upang mapigilan ang paghampas ko sa kanyang dibidb. He kissed my hands multiple times pero hinatak ko iyon.

"A-aksidente lang ang nangyari, Shaina.. Please, please forgive my father.." aniya. His voice sounds convincing pero hindi ako matitinag nito.

"Its not an accident!" Sigaw ko. Hindi aksidente na lasing ang tatay niya habang nagmamaneho! "Tinakbuhan niyo yung nanay at kapatid ko na nakahandusay sa kalsada! Duguan sila Julius! Imagine that??"

Tuwing iniisip ko ang aking napanuod, lalo lang akong nanggagalaiti sa galit! Hindi ko sila mapapatawad.

"But its my father's fault.." nagsusumamo ang kanyang mga mata habang pilit na kinukuha ang aking tingin. "This is so unfair.."

He locked me in his arms one last time bago ko siya itulak sa labas ng aming gate. "I hate you! I hate your presence! Mamatay ka na!"

"Please Shaina.. Don't be like this.." he want to hold me pero hindi ko 'yon hinayaan. Namumula ang kanyang mata dahil sa mga luha.

"Sana naisip mo 'yan bago ka naglihim, Julius. Sana naisip mo 'yan bago mo ako pina-ikot." Ngumisi ako. "Huwag ka ng magpapakita sa'kin dahil magkakasakitan lang tayo."

"And how i wish you know your fault, Julius. Its not all about your father! Its also about you with your lies and secrets!" I screamed.

"Pero totoo lahat iyon! Gusto kita, Shaina! Gustong-gusto kita!" Pagpupumilit niya.

Gusto ka man paniwalaan ng aking puso ngunit hindi na pumapanig ang aking isip.

"Gusto mo ako kasi gusto mong mapawalang sala ang ama mo?" Sinubukan kong pawiin ang aking iyak. "Huwag na tayong maglokohan! Tama na, please?!"

What happened to us, Julius?

"Huwag na huwag ka ng magpapakita sa akin. Huwag mong subukan dahil masasaktan lang kita, magkakasakitan lang tayo. Huwag mo rin subukan na ipilit ang lahat ng kasinungalingan mo dahil hindi ako magpapaloko." I closed the gate.

"Nasa loob pala ang kulo mo, ano?" I closed it really hard preventin him to enter.

"Tsaka tigilan mo na dahil wala kang mapapala. Dahil kailan man, hindi ako magkakagusto sa isang kriminal!" I shouted before entering my room.

Naupo ako sa pintuan bago ipagpatuloy ang iyak. Napahawak ako sa aking ulo dahil sa sobrang sakit ng nararamdaman.

This must be our dead end...

"Are you alright?"

Nabalik ako sa realidad ng kalabitin ako ni Maureen. "Tulala ka, Shai." Dagdag nito.

Kasalukuyan naming tinatapos ang group task nang hindi ko namamalayan na lumilipad ang aking isipan.

"A-ayos lang.." saad ko. Napadako ang aking tingin sa lalake na pumasok dito sa cafe. Napatigil siya sa paglakad at tila'y may hinahanap.

Naestatwa ako sa aking kinauupuan ng tinaas ni Maureen ang kanyang kamay. "Julius!" Sigaw nito dahilan para tumingin ang mata ng lalake sa aming gawi.

Sana ayos lang... sana ayos lang talaga ako lalo na't muli kaming nagtagpo makalipas ang ilang taon.

"Ang tagal tagal mo!" Wika ni Maureen nang makalapit sa table namin si Julius.

I scanned his body. Pansin ko ang mga pinagbago sa kanyang kayawan. His shoulder got broad than before. Pansin ko din na siya'y tumangkad pa ng kaonti. At ang dating buhok na tumatabig sa kanyang kilay ay nawala na. He got clean hair cut.

Napalunok akonsa ginagawa. Ewan ko ba sa sarili ko kung bakit ko pa pinag-aabalahan na magmasid sa kanya. Pinahid ko gamit ng panyo ang aking pawis na nagbabadyang tumulo.

"Good morning." He greeted us all.

Napayuko ako ng bahagya. Sa lahat ng pinagbago niya, hindi pinalagpas nito ang kanyang boses. Mas lalo itong lumalim kumpara noon.

Pansin ko ang pagkakilig ni Divine at Kloe nang makita si Julius. She suddenly fix her hair. Nakipagkamayan ito kay Julius at sobra sobra ang pagngiti ngunit mas lalong kumalabog ang aking puso nang mapansin ko ang kanyang pagtitig sa akin.

He bit his lower lip, offered his hand, smiled showing his dimples. Memories started to flashback on my mimd. "Its been a long time, Shaina." He said in a low toned voice without cutting his stare.

I looked at him, speechless, unable to think words to say. I don't know if he is still the Julius I know? But then, if i think about it, even before, i'm not sure if i really know him.

I shook his hand but stilk keeping my poker face. "Its been years.." i said before letting go.

Yeah, Its been three years.

Three years without him.

tayo kaya? Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon