Bedroom Negotiations Classic (Published)

Chapter 13

I don't do cuddling. Korni. Ano naman daw ang nakukuha ninyo kung walang humpay kayong magyakapan pagkatapos nyong magpakapagod para labasan? Wala. Pero si Dustin kung makayakap parang inaalon kami sa kama at takot syang matangay.

"Muntik na akong mamatay sa sarap." He whispered against my ear before he nuzzled my cheek. Kung anong nilalim ko ay yun namang binabaw mo. I thought with a smirk.

Ang mga lalaki talaga, kama lang ang katapat. "Bakit ang dami mo palang in-order na pagkain? Alam mo bang dadating ako?" He asked. Hindi ko na lang pinansin na yung kamay nya ay nasa boobs ko at walang humpay nyang pinanggigigilan. "I really love these." He said.

"I'm sure." I answered. I wasn't my usual witty self kasi bigla akong napaisip—mag-ano ba talaga kami ni Dustin maliban sa nag-aano kami? Mag-boyfriend ba kami? Exclusive? Pak buddies? Pak talaga itong si Montemayor.

"Hey, anong iniisip mo?" He asked cupping my face.

"Pagod lang." I replied smiling at him a little. "Ewan ko ba kung bakit pakiramdam ko ay parati akong pagod lately. I think I might have to try extreme sports para magising naman ang nagmamaganda kong cells sa katawan."

"I forbid you to go into extreme sports, Lia. Mamaya mapano ka. If you want, let's go to the gym together."

"Ano ba yan, Dust. Kahit ba naman sa paggi-gym ay kailangang magkasama tayo?" I asked. Ano ba talaga, Montemayor? Ano ba talagang balak mo?

I didn't understand kung yung mga I love you nya ay totoo o dala ng kalandiaan lang. Malay ko ba kung ganung tao sya—napapa-I love you kapag naabot ang rurok ng kaligayahan. I wondered briefly kung tinatanong nya rin ang sarili nya kung totoo ang sinasabi ko kapag nagka-come ako. Kasi kung sya nagiging mapagmahal, ako naman nagmumura.

"Ayaw mo nun, may ibang exercise tayong ginagawa." He grinned lecherously. "Although I'm not complaining kung ganito tayo magpapawis."

"Alam mo bang nagugulat ako kung gaano ka ka-manyak, Dustin? Kasi mukha kang kagalang-galang. Mukha kang hindi marunong umungol at magpaungol but hearing you talk now—"

"Talk lang? Yung performance ba walang bearing?"

"So pume-performance level ka?" I arched my brow at him and he laughed.

"Gusto ni Daddy na sa bahay tayo mag-dinner bukas. Gusto ka ring makilala ni Mommy." He said. "Please, wag ka nang humindi. Susunduin kita dito bukas or better yet, dito na lang ako matutulog, sasamahan mo ako sa bahay ko para magpalit ng damit tapos ay sabay na tayong pupunta sa bahay ng parents ko."

"Bakit kailangan kong pumunta sa inyo, Dustin?" I questioned.

Actually, ang gusto ko naman talagang itanong ay ano ba tayo, Dustin? Pero ayokong magmukhang assuming at clingy. Ang motto ng mga babaeng tulad ko? Di bale nang malito wag lang magmukhang desperada.

Pero nakakagaga lang. How could you be someone's fiancée kung hindi ka naman nya tinanong? At ano ba ang pagiging fiancée? Hindi ba seryoso yun? Eh nyeta sya mula nung nag-declare syang ikakasal kuno kami ay hindi pa kami nakapag-usap nang matino. Puro lapirutan at kabayuan lang ang ginawa namin.

And who the hell is Lauren? Hindi ko pa man sya nakikita ay gusto ko na kaagad makipagtalbugan ng alindog sa kanya. Maganda ba sya? Matangkad? Malaki ang hinaharap?

"Pati ba naman ang dinner with my parents ay lalagyan mo nang masamang kahulugan?" He spoke. Biglang gusto ko syang bayagan. Ang tanga mo! Akala ko ba abogado ka? Hindi ka ba nakakabasa ng mga unspoken questions? Hindi mo man lang naamoy ang gusto kong iparating?!

"Hindi ko binibigyan ng masamang kahulugan at kung hindi mo nagi-gets ay gusto kong malaman kung ano ang kahulugan." I said looking at him. Ayan na, binigyan na kita ng opening tarantado ka! Dapat maintindihan mo yan or else...