Kısa hikaye.
Bitti, dediler.
Artık kurtuldun, özgürsün; dediler.
Yapabilirsin, dediler.
Zihnini boşalt, odaklan; dediler.
Sen, sen ol; kalbini kimseye açma, dediler.
Kimse de sormadı ki, iyi misin? diye.
Kimse umursamadı ki beni, ben onları umursay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●
Otobüs duraklarını evim gibi hissettiğim zamanlar olurdu. Okuldan çıkar, o otobüs durağında yaslandığım direktten kulaklığımdaki müziğe eşlik ederdim. Otobüs geldiğinde en arka dörtlünün boş olup olmadığına bakardım. Eğer o dörtlü sıra boşsa şanslı günümde olduğumu düşünürdüm ama boş değilse, boş bulduğum bir cam kenarına kurulurdum. Başımı cama yaslar, kulağımdaki müziğin sesini arttırarak dışarıyı seyrederdim... Zor zamanlardı çünkü yalnızdım... Hâlâ yalnızım... İşte o zamanlar o cam kenarlarında dinlediğim müzikler eşlik ederdi yalnızlığıma... Gözlerimi kapatır içten içe ağlardım bazen, bazense sadece susar stabil geçen hayatın acımasızlığı ile yanardım... Yanardım, kimse söndürmezdi... Söndürmek için bir çaba göstermezlerdi... Olsun, der ve geçerdim. Olsun, ben ve bu cam kenarı müziklerim bana yeterim... Yetemedi/m...
