Kısa hikaye.
Bitti, dediler.
Artık kurtuldun, özgürsün; dediler.
Yapabilirsin, dediler.
Zihnini boşalt, odaklan; dediler.
Sen, sen ol; kalbini kimseye açma, dediler.
Kimse de sormadı ki, iyi misin? diye.
Kimse umursamadı ki beni, ben onları umursay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●
Kimse anlamadı. Korkuyorum, dediğimde göz devirip geçtiler. Yaşamak için, beynimin içinden yükselen sesleri susturmak için yazmaya sığındım. Her şeyi yazdığım o defteri de benimle birlikte bir okyanusun ortasına attılar. 'Korkuyorum' diye avazım çıkana kadar bağırdım ama duymadılar. Nefes alıp sakinleşmek istesem de yapamadım. Dayanabileceğimi düşündüm ama yanıldım. Her zamanki gibi yine yanıldım. Okyanusun derinlikleri beni kendine doğru çekerken yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Öylece durdum ve okyanusun beni içine çekmesini bekledim. Okyanus beni içine çekti, Zihnimde susturmadığım o sesler en derinden tekrardan yükseldi. Defterim ıslandı, yazdıklarım birer birer silindi. Geçmişimle birlikte şimdimi, şimdimle birlikte geleceğimi de kaybettim. Delirdim, delirdikçe daha da battım okyanusun derinlerine. Kimse duymadı, kimse umursamadı. Onlar için sadece bir isimden ibarettim ben. 'Yanındayım' diyenlere güvenilmeyeceğini o zaman anladım ben. Ölüyor/dum ama beni kurtaran yoktu. Bunu açık açık söylüyordum ama görmezden geliyorlardı. Yine söylüyorum, ÖLÜYORUM.
