Kısa hikaye.
Bitti, dediler.
Artık kurtuldun, özgürsün; dediler.
Yapabilirsin, dediler.
Zihnini boşalt, odaklan; dediler.
Sen, sen ol; kalbini kimseye açma, dediler.
Kimse de sormadı ki, iyi misin? diye.
Kimse umursamadı ki beni, ben onları umursay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●
Canavarlar besledim daha çok küçük yaşımda. Yatağımın altında değildi o canavarlar. Ben yatağa her girdiğimde beliriyorlardı beyaz tavanımın üzerinde. Ağaç dallarının gölgeleri sanıyordum ilk başlarda. Zamanla öğrendim, içimdeki canavarların o tavana yansıdığını. Zamanla öğrendim, o canavarların asla öldürülemeyeceğini. Çok ağladım, çok bağırdım, çok dil döktüm... Beni deli sandılar. İnanabiliyor musun? Beni deli sandılar... Sustum, öyle bilsinler istedim çünkü. Bekledim, beni anlayacaklarını düşündüm. Ta ki, okuduğum kitaplarda öğrendiğim gerçeğe kadar: İnsanların daha çok küçükken büyüttükleri canavarları yataklarının altındaymış. İşte o zaman anladım. Kimse beni anlayamayacaktı...
