Kısa hikaye.
Bitti, dediler.
Artık kurtuldun, özgürsün; dediler.
Yapabilirsin, dediler.
Zihnini boşalt, odaklan; dediler.
Sen, sen ol; kalbini kimseye açma, dediler.
Kimse de sormadı ki, iyi misin? diye.
Kimse umursamadı ki beni, ben onları umursay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●
Benim bir insan olduğumu unuttular. Benim sinirlerimin olmadığını, duygularımın köreldiğini düşündüler. Büyük yanıldılar. Benim de bir kalbim vardı, duyguları dibine kadar yaşayan bir kalp... Yeri geldi çok sinirlendim, sinirimden döktüğüm yaşlarım oldu. Yeri geldi kalbim kırıldı, üzüntüden döktüğüm yaşlarım oldu. Yeri geldi mutluluktan havalara uçtum, sevinçten döktüğüm yaşlarım oldu. Yeri geldi imkansız olduğunu düşündüğüm şeylerle karşı karşıya kaldım, korkudan döktüğüm yaşlarım oldu. Döktüğüm o yaşlarımı biriktiremedim ama biriktirme şansım olsaydı koca kavanozun içinde boğduğum kelebeklerim olurdu. İçine hapsetmek istediğim bulutlarım olurdu... Hayallerim olurdu mesela ama yapamadım. O yaşların düşmesine izin verdim ve o yaşlar eriyerek yok oldular. Yapamadım. Döktüğüm gözyaşlarım denize dönerken ben o denizin içinde boğuldum. Boğuldum ve gözlerimi kapattım...
