Ona Iyi Bak

1 BÖLÜM----Gerçekler

Gözlerimi açtım yine bir lanetli güne, sanki her gün daha çok acı verici. Üstümde yılların yorgunluğu vardı, içimden hiç bir şey gelmiyordu. Hava kararmak üzereydi ve benim bar'a gitmem gerekti. Yatağım'dan kalkıp lavaboya gidip saçlarımı topladım. Yüzüme baktığımda geçenki yediğim dayağın izleri duruyordu hâlâ. Morluklar geçmemişti, içimden küfür saydırıp çıkdım lavabodan. Üstüme geçirdiğim giysilerle dışarı çıkdım direk, pek umrumda değil nasıl göründüğüm.

Bara geldiğimde her zaman ki yerime geçtim. Bir sürü sürtük'lerin oynamasını seyrettim; pahalı hayatları vardı ve bir sürüde arkadaşları. Beni genelde sevmezlerdi uğursuz diyorlar hep, bu yüzden pek arkadaşım yoktu.
Sadece belen ve arın vardı onlardan başka yakın kimsem yok. Onlarla' da arkadaş olmamızın nedeni işlerine yaramam' dan dolayı. Hırsızlık yapıyoruz genelde, bu pisliğe bulaşalı dört yılımı aldı. İleriden belen'nin gelmesiyle yerimden kalktım.

"Esila bu gün bir vurgun olacak he hazırlansan iyi edersin" dedi belen sırıtarak. "Hangi ev peki?" dedim umutsamaz tavırla.
Pek önemi yoktu hangi ev olduğunun aslında değişen bir şey yok her türlü hırsızlık yapıcaz.
"Arın dışarda bekliyor gidelim hadi" deyip belen çıkışa doğru hareket etti.
Peşinden takip ederken dalgınlığımla birine çarptım, kafamı kaldırdığımda hiç tanımadığım bir yüzle karşılaştım.
"Gözün önüne dönük yürü" dedi sert şekilde, yüzüme üfleyerek önüne dönüp gitti.
Arkasından baka kaldım. Önüme döndüm ve belene doğru yürüdüm.

"Esila o çocuğun gözüne sakın batma, hatta muhattap asla olma" dedi gözleri endişeli bakarken. Neden böyle demişti ki hiç görmediğim birisi sonuçta abartıyor biraz.
"Neden?" Demekle yetindim.
"Buraya yeni gelmiş, herkes onun tehlikeli biri olduğunu söylüyor, bir kaç kez kavga etmiş burdakilerle" dedi sonra önünde ki arabaya bindi.
Umursamaz tavırla arabaya bindim.
Abarttığını düşünüyorum kavga edebilir herkes herkesle anlaşacak diye bir şey yok.

"Oooo esila hazır mısın bakalım?" Dedi arın bana bakıp gülümseyerek.
"Arın inşallah doğru düzgün bir ev seçtiğini umuyorum" dedim bir umutla, genelde bulduğu evler yaşlı karıların evi oluyor.
"Merak etme yeni taşınan çiftin evi, şuan evde yoklar tadilat olduğu için evin canları açık bu yüzden işimiz kolay olucak tatlım merak etme" deyip önüne döndü.
Bu kez eve iki,üç kuruşla dönmek istemiyordum dönersem babam beni yaşatmaz her yerimi kıracağını biliyordum.
Çalışmıyordu her akşam içki içiyor eğer para bulamazsam beni dövüyordu. Hırsızlığı kendi isteğimle başlamadım mecbur kaldığım için bunu yapıyorum.
Eve para getircek bir ben vardım, annem ayrılmıştı babam'da.
Oturduğumuz evin iki sokak yukarısında oturuyordu annem, onun ihtiyaçlarınıda ben karşılıyordum.

Bazen annem de kalıyordum tabi bu babam beni evden attığı zamanlar oluyor genelde. Bir kardeşim varmış ama onu hiç tanımadım hatta adını bile bilmiyorum. Evlatlık vermişler kasabadan birilerine, duyduğuma göre zengin bir aileye verilmiş. Keşke onun yerinde ben olsaydım, bu hallere düşmezdim en azından okuyor olurdum ve bir sürü arkadaşım oldurdu kimse bana uğursuz demezdi.
Oturduğumuz ev yüzünden uğursuz diyorlar eskiden cadı yaşıyormuş bu yüzden o evi kimse tercih etmemiş. Fiyatı baya ucuz olduğu için o evi almış babam diye biliyorum. Ben bu evde doğmuşum ve o günden beri uğursuz diyorlar bana.
Soygun yapacağımız eve geldiğimizde dikkatimi eve verdim, baya güzeldi iki katlı ve özenle boyanmıştı. Hava baya kararmıştı kimse görmeden evin yan tarafına geçtik.
"Esila sen zaman ki gibi gelenleri kontrol et bizde içeriyi arıyacağız" dedi belen sessizce. Kafamı sallayıp camdan içeri girdik hepimiz.
Belen " arın sessiz ol" diyerek yukarı kata çıktı.
Bende bi gözüm pencerede olucak şekilde evin içini aramaya başladım. Yeni döşenmişti ev bir çok çerçeve asılmamıştı bile kenarda duruyordu, kartonlar vardı onlara bir göz gezdirdim ama işe yarar bir şey yoktu. Askılık vardı ve bir kaç mont asılıydı, montları karıştırmaya başladım, 2 sinde bir şey yoktu ama en son baktığım montdan bir miktar para çıkdı birazını ayırıp çorabıma sakladım gerisinide cebime koydum.