Birbirimize sarılmıştık. O bana sımsıkı sarılırken ben ise kollarımı serbest bırakıyordum.
"Neden bana söylemedin?"
"Korktum. Senin üzülmenden korktum. En iyisi sessizce ölüp gitmek diye düşündüm."
"Ölmeyeceksin. Ben senin yanındayım. korkma. Sakın."
"Hangi yoldan gidicem bilmiyorum. Bana yardım et."
"Nereye gideceğini bilmiyorsan hangi yoldan gideceğinin hiçbir önemi yok."
"Beni yanlız bırak."
"Nereye?"
"BENI YANLIZ BIRAK."
Neden bu kadar sinirliydim bilmiyorum ama bağırmıştım. Dışarı çıkıp eski yaşadığım yere gidicektim deniz kenarı. Geldiğimde kimse yoktu. Çok boş sessizdi. Oturup eski mutlu üzgün burda geçirdiğim ne anılarım olduysa aklıma getirip ağladım. Yağmur yağmaya başlamıştı. Kalktım. Etrafa bakındım nereye gideceğimi bilmiyordum. Yoongi'nin dediği gibi "Nereye gideceğimi bilmiyorsam hangi yoldan gideceğimin bir önemi yok." En iyisi ayaklarım nereye yürüyorsa oraya gitmek. Yürürken zaman geçtikçe yağmur şiddetini artırıyordu. Karşıma baktığımda eski evimizin oraya geldiğimi gördüm. Ayaklarım neden buraya gelmek istemişti ki. Baktığımda aklıma annem geldi. O babam kılıklı adam. Herkes herşey. Keşke doğmasaymışım. Eve doğru yürümek istedim. Eve geldiğimde bahçede ağlayarak oturan Yoongi'yi gördüm yanına gittim kollarının arasına girip gözlerimi kapattım. Sadece uyumak istiyordum.
Uyanmamak üzere.
Bölüm sonu... Iyi okumalar. Oy verin yorum yapın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
