🚬ŠMØĶË🚬 (TAMAMLANDI)

7.BÖLÜM

...

Ah şuan daha bir kötü olmuştum. Bunun sonunun böyle olacağını bilsemde bağlanmış insan bir kere.

"Tedavi için isterseniz burda kalmanız lazım hastanede veya her gün gelmeniz gerekecek."

"Ben her gün gelirim evde kalıyım."

"Siz bilirsiniz. Ilaclari alın. Şuan daha net birşey diyemeyiz. Aradan 2 hafta geçmesi gerek."

"Tamam."

Dışarı çıktığımda gözyaşlarımı serbest bıraktım. Yürüyemiyordum . Bacaklarım tutmuyordu. Biryere oturup dinlendim. Eve doğru gittim. Girmeye korkuyordum. Ama girdim.

"Selam sevgilim."

"Bugün erken gelmişsin."

"Evet de. Senin gözlerin neden şişmiş?"

Ağlamaktan şişmiştir. Ben bunu unuttum ya.

"Kahvaltı yaptın mı?"

"Sana soru sordum!"

"Ben hazırlarım."

"Kendine gel. Iyimisin? SANA SORU SORUYORUM!!!"

Sonlara doğru sesi yükselmişti. Evet lâfı geçiştirmeye çalışıyordum ama daha çok batıyordum. Kendimi tutamadım. Tekrar ağladım. Koşarak odaya gittim. Kapıyı kilitledim. Korkuyordum öğrenecek fark edicek diye. Benim için kendisini üzmesini  istemiyordum. Sesimi kısarak ağlıyordum. Yastığı yüzüme bastırarak. Çığlıklarım yastıkların arasından yankılanıyordu. Hem ölmekten hemde onun öğrenmesinden korkuyordum.

"Ayca aç şu kapıyı. Neyin var?"

Nasıl geçiştireceğimi buldum.

"Eski günler aklıma geldi. Tekrar yaşamaktan korkuyorum." Diye bağırdım kapının arkasından.

"KAPIYI AÇ."

Kapıyı açmıştım artık.

Bana sarılmıştı direk. Ben ise hiçbir karşılık vermiyordum.

"Sana söz veriyorum eski günleri yaşamayacaksın. Biz seninle evlenicez. Küçük Y/N küçük Yoongi'ler olcak evde. Artık ağlama.

"Teşekkür ederim."

Sigaramı elime alıp yaktığımda Yoongi kırmıştı.

"İçme."

Yanıma yaklaşıp duvara yasladı beni. Daha çok yaklaşınca. Aklımdaki herşey gitmişti. Gözlerimi açtığımda hala bana bakıyordu. Gözlerimi kapattığımı bile hatırlamıyorum.

Birbirimize boşboş bakarken.

"Seni öpmeye bile kıyamıyorum."