"4 YIL ÖNCE"
"ayrılmamız lazım "dedi "benden ayrılman lazım" o an ne diyeceğimi bilemedim sustum sadece sustum "dolunay iyi misin?"
"ayrılalım" dediğim kelime sadece buydu ona söylemek istediğim kadar çok şey vardı ki hepsi boğazımda birikmişti ama söyleyemedim gözlerim doldu ağlayamadım bunu anlamış olacak ki bana sarıldı
"seni çok sevdim her zamanda sevicem aşık olduğum ilk kız olarak kalacaksın senden başkası olmayacak hiçbir zaman" dedi
"seni seviyorum" dedim sonra gülümseyerek arkasını dönüp gitti "gitme!" diyemedim "beni bırakma diyemedim"
hiçbir şey diyemedim belkide ondan o günden sonra böyle konuşkan oldum beni bıraktığı günden sonra
etrafım kararmaya başlamıştı onunla geçtiğimiz yürüdüğümüz yollar izlerini kaybetmeye başladı
nefes nefese ağlayarak uyandım o olaydan beri çok sık olmasa da onu görüyordum hatta bazen sadece sesini duyuyordum.
okula hazırlanıp gittim yine onu görüyordum yan sınıfımdaydı. Yine kızlarla gülüşüyorlardı beni çabuk unutmuş gibiydi oysa benim hala rüyalarıma giriyodu
beden dersine girdik üstümü değiştirerek dışarı çıkacaktım bir anda karşıma çıktı "beni özledin mi?" dedi
"çekil önümden derse yetişmem lazım " diyip ittirdim hem benden ayrılman gerek diyen o hemde bana yaklaşmaya çalışan o ağlıyacaktım ama küçük düşmek istemedim
o sene birsürü sevgili yapmıştı unutmuştu beni çoktan dönem geçmişti hiç yüzüne bakmamıştım en azından sevsem bile unutmaya çalışmalıydım
temmuz ayındaydık babaannesi ölmüştü en azından yazmam gerek diye düşündüm yazmıştım ama yine bana sert cevaplar vermişti keşke yazmasaydım desem bile içimden iş işten geçmişti ağustos ayına gelmiştik bana yazmıştı Amerika'ya gidecekti son 55 günü kaldığını söyledi bana son 55 gününü İstanbul da benimle geçirmek istediğini söyledi ben kabul etmedim ne kadar pişman olduğunu söylese bile kabul etmedim sürekli pişman olduğunu tekrarlayıp duruyordu daha fazla dayanamadım engelledim en azından bunu yapmam gerekiyordu dimi öyle düşünmüştüm o günden sonra konuşmadık özel numaralardan arıyordu açmıyordum 1 senem çok kötü geçmişti artık bunu atlatmam gerekiyordu
liseye başlayacaktım yeni bir yol çizmem gerekliydi en azından demiştim denemeliyim en azından geleceğim için bir şeyler yapmalıydım
okula ilk adımımı attığım anda "her şey çok güzel olucak" diyerek içeri girmiştim
sınıfta tanıdığım bir kişi vardı onun yanına oturmuştum her şey şimdi başlıyordu .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çare
Teen Fictionbazen ufacık şeylere bile üzülürsün ve senin yanında seni destekleyen arkadaşların vardır işte o zaman ayakta kalabilirsin en azından deneyebilirsin yeniden başlarsın her şeye herkese karşı...