MEFTUN

6.Bölüm

Annem,koltuğa oturmuş kolunu da yüzüne siper etmiş hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Annem hiç bu kadar kötü ağlamamıştı. Demek ki durum gerçekten kötüydü.Hemen koşup yanına gittim.

-Annem,sultanım neden ağlıyorsun böyle?

Benim sesimi duyunca yüzünü çekti, iki eliyle yaşlarını sildi ve hiçbir şey yokmuş gibi davranmaya çalıştı.

-Yok,annem iyiyim ben. Sen beni merak etme.

Dışardan böyle diyordu ama gözleri farklı söylüyordu. Annemi tanıyordum kötü birşey vardı.

-Yapma böyle sultanım. Hadi anlat bana lütfen!

-Şey,hani benim bir işim vardı ya. Işte o artık yok , beni kovdular kızım.

-Nasıl olur anne, onlar senden çok memnundu. Üstelik alışmıştın oraya.

-Ne yapalım yavrum,kader böyleymiş.Zaten ben ona değil sana yetemediğimden üzülüyorum.

Canım annem ya! Bir de bunu dert etmiş.

-Merak etme annem. Ben okul masraflarımı hallederim. Zaten hafta sonu çalışsam yeter.Hadi gül biraz lütfen.

Yanaklarını sıkıp genişlettim en azından şekil olarak gülüyordu.

-Dur, yavrum yapma tamam gülücem dur!

Gülmek,en çok anneme yakışırdı. Öyle bir gülerdi ki sanki hiç derdimiz yokmuş gibi sanki herşey bir anda geçecekmiş gibi. Eğer bir gün evlenirsem hayat arkadaşımın da böyle gülmesini istiyorum. Her şeyi unutturacakmış gibi...

-Ha,şöyle sultanım. Merak etme ben halledicem sen sakın kafana takma.

-Tamam kuzum, sen nasıl istersen öyle olsun. Bundan sonra ağlamak yok.

-"Anlaştık sultan hanım" dedim göz kırparak.

Şimdi hemen odama gitmeli ve derslerimi yapmalıydım. Ders beklemezdi...

                           💦💦💦

Neyse ki bütün derslerin özeti bitmiş üstüne bir dolu test çözmüştüm. Artık gönül rahatlığı ile yarının keyfini çıkarabilirdim.Saattime bakınca ne kadar geç olduğunu anladım. Derslere dalınca zaman kavramı kalmıyordu bende.Uyuma vakti gelmişti. Yine kendi rüya alemime dalmak üzereyken aklıma bir kitapta okuduğum cümle geldi.

-Sabaha çıkacağımızı bilmediğimiz halde, çalar saati kurup uyumaktır "UMUT"