MEFTUN

7.Bölüm

Her zamanki pazar rutinime başlamış kahvemi çoktan almıştım. Hafta sonu olmasına rağmen saat onda kalktım ve kitabımı okumaya başladım.

Kitaplar her zaman bana iyi gelirdi. Sanki kitap değil de hayatı okuyormuş ve yaşıyormuş gibiydim. Herşey yolundaydı ama ne demişler"ne oldum deme ne olacağım de".

Bu yüzden gönlümce sevinemedim hiçbir zaman hep sonunu düşündüm. Bu huyum çoğu kez karamsarlığıma neden oldu ama bazen de önlem almama...

Ben yine düşüncelere dalmışken biri kapıyı çaldı.

-Gelebilir miyim? dedi annem gülümseyerek.

-Gel annem dedim aynı onun gibi gülümseyerek.

Elinde börek ve meyve suyu vardı. Kitap okumak beni acıktırmıştı.

-Nasıl gidiyor bakalım kitap, çok mu heyecanlı?

-Valla sultanım babamla tanışma hikayenizden daha sıkıcı sen düşün artık.

Annem, gamzesini belli edecek bir şekilde gülümsedi. Gamze,en çok anneme yakışıyordu. O gülünce dünyalar benim oluyordu.

-O zaman sen bunları yerken ben de babanla tanışma hikayemizi anlatayım sana.

-Hayır demem sultanım dedim yanaklarını öperken.

                            💦💦💦

Rüzgarlı bir sonbahar günüydü. Genç kız,elindeki kitapları tutabilmek için büyük bir çaba harcıyordu ama pek başarılı olduğu söylenemezdi.

Aniden gelen bir rüzgarla kitapları yere savruldu. Ne yapacağını bilemeden kitaplarını toplamaya çalıştı. Ama onun dışında başka bir el daha vardı. Kim olduğuna bakamayacak durumdaydı. Saçları birbirine girmiş,üstündeki etek bacaklarına dolanmış beter bir haldeydi. Tüm bunlardan sonra cesaret edip yabancı elin sahibine baktı. Kısa,kumral saçlı,ela gözlü bir çocuktu bu. Nerden gelmişti,neden burdaydı dedi genç kız kendi kendine.

Yabancı adam gamzesini belli edecek şekilde gülümsedi. Topladığı kitapları genç kıza uzattı. Genç kız,gördüğü manzaradan dolayı şaşkına dönmüş dili tutulmuştu. Zar zor kelimeleri toparlayıp sessizce konuştu.

-Teşekkür ederim. Zahmet oldu. Hoşçakalın...

Genç adam,bulduğu bu doğal güzelliği  erken kaybetmeye hazır değildi. Ona biraz daha bakmalıydı en azından bu dünyada doğal birkaç kız kaldığına emin olana kadar...

Hiç tanımadığı genç kızın kolundan tutup onu durdurdu. Genç kız,bu yabancının kolunu tutmasını anlamamıştı. Şaşkınca ve merakla sordu.

-Birşey mi vardı?

Adam,kızın gözlerine baktığında dünyayı görmüştü. Içinden kendi kendine yemin etti.

-Bu gözler sadece benim dünyam olacak. Sonsuza kadar...

Genç adam, bu yemini ederken kızın gözlerine bakakalmıştı. Genç kız hala şaşkındı ve ne diyeceğini bilemiyordu.

Adam,elini nazikçe uzatmış genç kızın kulağına yaklaşmıştı.

-Adım Ayaz. Ama korkma ben kimseyi soğukta bırakmam. Yanacaksak da beraber yanarız güzel kız...
         
                           🍃🍃🍃

Bu cümleden sonra genç kızın hayatı adeta film gibiydi. Ama sonu mutsuz bitenlerden...