When I Fall Asleep (Completed)

Chapter Fourteen

14: Reality

Third Person's POV (This is what happened in real life while Aspen is dreaming with Caspian)

Nagkulong sa kwarto ang dalagang si Aspen matapos syang mapagalitan ng kanyang ama dahil sa hindi pagsipot sa isang importanteng event.

She is disappointed to herself as much as her dad is. Kahit ang kanilang katulong na kumakatok sa kanyang kwarto upang hatiran sya ng pagkain ay hindi nya pinagbubuksan.

Hindi sya lumabas ng kwarto at hindi nagpakita sakanyang ama tulad ng sabi nito.

Ngunit lumipas ang isang buong araw. Dumating ang kinaumagahan ngunit hindi parin lumalabas ang dalaga mula sakanyang kwarto.

Naalarma na ang kanilang kasambahay, sa isip isip nito ay baka may ginawang masama sa sarili ang kanyang alaga.

Agad nya itong kinatok sa kanyang kwarto.
"Aspen? Aspen, iha buksan mo ang pinto" pinilit nyang pakalmahin ang kanyang sarili subalit nakailang tawag sya ay wala syang tugon na natatanggap.

Agad kinuha ng kasambahay ang lipon ng mga susi na meron sya sa loob ng tahanan at inisa isa ito sa pag asang isa dito ay makakapag bukas ng pinto ng kanyang alaga.

Nang mabuksan ito ay pigil hininga syang pumasok at tumambad sakanya ang dalagang si Aspen na nakahiga sa kanyang kama na tila tulog lamang.

Nilapitan nya ito, "Aspen? Iha gumising ka" inalog alog nya ito at tinapik tapik sa pisngi ngunit walang pag respondeng naganap.

Muling kinain ng kaba at pag aalala ang kasambahay. Patuloy sya sa paggising sa dalaga ngunit para itong walang buhay.

Humihinga at may pulso pa si Aspen subalit hindi maintindihan ng kasambahay kung bakit hindi sya gumigising.

Doon ito humingi ng tulong sa magulang ng dalaga na kasalukuyan ay nasa kanilang opisina.
"Ma'am, pasensya na ho kung naabala ko kayo pero kase ho si Aspen" hindi matuloy tuloy ng kasambahay ang kanyang nais na sabihin.

Pinapangunahan sya ng kanyang emosyon at pagpapanic sa hindi normal na sitwasyon.
"Bakit ho? Anong meron kay, Aspen?" takang tanong ng ina ng dalaga.

"Ma'am hindi na po kase sya lumabas ng kwarto pagkaalis nyo kahapon. Kahit pagkain hindi sya tumanggap at ngayon ay napilitan akong pasukin ang kwarto nya dahil walang sumasagot sakin. Ma'am ayaw pong magising ni Aspen kahit anong gawin ko" lumuluha na ang kasambahay.

Labis syang nag aalala at natatakot sa maaring nangyari sakanyang pinakamamahal na alaga.

Bagaman nasa kalagitnaan ng isang pagpupulong sina Mr. and Mrs. Sutton ay agad silang umuwi sa bahay ng marinig kung anong nangyari.

Ngunit kahit isa sakanila ay walang nagtagumpay na gisingin ang tila nahihimbing lang na si Aspen.

Sinugod nila ito sa ospital. Pero wala sa mga doktor dito ang makapag sabi kung bakit ayaw gumising ng dalaga. Sabi nila ay parang natutulog lang ito at walang problema.

Hours passed and the doctors declared that Aspen is now comatose.  They conducted several tests to see what's really wrong with the patient but nothing came out positive.

The other day came. Still, Aspen is asleep with her pulse and her heartbeat getting weaker.

Hindi na malaman ng kanyang magulang ang gagawin. Tila paunti unting dumudulas mula sakanila ang buhay ng kanilang kaisa isahang anak.

At this kind of times, their money can't do anything to save their beloved daughter's life.

Mrs. Sutton decided to stay with her daughter at their private room. She feels so ashamed of herself for not being a good mother to her daughter.  She blames herself. She thought this wouldn't happen if she's paying attention to Aspen.

She grew tired of crying while caressing her daughter's hair so she fell asleep.

Pero hindi pa umiinit ang talukap ng kanyang mata ng napabalikwas sya sa tunog na nanggagaling mula sa monitor ng kwarto.

Unti unting nawawala ang alon na guhit nito at napapalitan ng tuwid na linya.

Wala ng mas sasakit pa sa isang ina ang matunghayan ang ganitong pangyayari sa buhay ng kanyang anak.

Agad rumespunde ang doktor at mga nurse. They keep on reviving the patient kahit na kitang kita naman na sa monitor na wala nang buhay ang kanilang pasyente.

Aspen died.

At halos maglumpasay sa sahig ang kanyang ina. Mabuti na lamang ay dumating na ang kanyang asawa upang alalayan sya. Ngunit kahit ang ama ni Aspen ay labis na nagdadalamhati sakanyang natutunghayan.

Nagkaroon ng sandaling katahimikan sa loob ng kwarto kung saan kahit ang doktor at mga nurse ay labis na nalulungkot.

They pity Aspen. So young and beautiful child with so much dreams ahead of her has passed away.

"Time of death, 5:05 pm" tunalikod na ang doktor at bagsak balikat na akmang lalabas ng kwarto.

"Wait!" natigilan ito at napalingon sa isa sa kanyang nurse.
Lahat sila nanlaki ang mata at nagulat.

Kahig ang mag asawa sa labas ng kwarto na nanonood mula sa loob ay natigil sa pag iyak.

"The patient is responding! Her pulse is coming back!" bulalas ng isang nurse. Unti unting kumukurba muli ang diretsong linya sa monitor.

Nabuhayan sila ng pag asa. Pinagpatuloy nila ang pagrerevive sa pasyenteng unti unting rumeresponde.

Napahagulhol si Mrs. Sutton sa labas ng kwarto. She felt so relieved.

Aspen's POV

Some people fell in love with fictional characters, celebrities, or just plain people who can't love them back.

While I fell in love with the boy in my dreams. Literal na lalake sa panaginip ko lamang nakikita at nakakasama.

The moment I laid my eyes on Caspian, I knew there's something with him. Something magical and mysterious yet lovely.

And his smiles, they're too precious ang I'm willing to treasure it forever.

If he just let me, I would've stay with him. I wouldn't leave him. But Caspian didn't want that.

Hindi dahil ayaw nya o hindi nya ko mahal. Siguro dahil mas nauna syang nakatanggap sa sitwasyon naming kahit saang anggulo tignan, malabong magkatuluyan.

Caspian was so selfless that moment he decided to let me go. That's the thing I wish I have.

I wish I am selfless. But I am selfish, that I'm willing to stay beside him and leave all my loved ones with scattered hearts.

"Aspen anak, uminom ka na ng gamot mo" may bitbit si mommy na isang baso ng tubig at ang gamot na lagi nilang pinapainom sakin.

They told me that medicine will make me feel better. But I didn't felt any better.

Isang linggo na pero walang pinagbago.

Kasalukuyan akong nasa garden. Binilin ng doktor na hindi dapat ako nagkukulong sa kwarto, sa halip ay dapat laging nakakalanghap ng sariwang hangin.

They said it will reduce the risk of me having a depression. But i can't feel any changes. I'm still hurt and as broken as a shattered glass can be.

How can our love be so beautiful yet sad?

Nilagok ko na ang ang tabletang inabot sakin ni mommy. Tumabi sya sakin at pinagmasdan ako. Samantalang nanatili akong nakatitig sa mga puno namin dito.

Somehow, trees reminds me of Caspian.

I heard my mom sighed. Maybe she's exhausted. I know she blames herself. For the past days wala syang ibang inatupag kundi ang pagpapagaling ko.

"I wish I stayed" I randomly said.

When I look at my mom, I knew she get what I meant.
"Do you regret it?" she asked unexpectedly.

"No. But I wish I stayed"

A tear fell from my mom's eyes. It must probably painful to hear that her daughter regretted waking up and living her life.

***
Next chapter will be the Epilogue!