Namjoon kendini hayatının en boktan dönemindeymiş gibi hissediyordu. Sınavları çoktan başlamıştı. Fakat çok zeki olmasına rağmen sürekli kötü notlar alıyor ve çevresindekilerin onu garipsemesine neden oluyordu.
Neden aşık olmuştu ki?. Hayattaki en berbat histi aşık olmak. Kendini kaybediyordun. Ne düşüneceğini veya ne yapacağını bilemiyordun. Böylesi bir duygu iyi olabilir miydi?
Günlerdir yaptığı gibi yatağında uzanıp hyungunu düşünüyordu. Aşık olduğu beden şimdi neler yapıyordu acaba? 'Hiç aklına geliyor muyum?' diye düşünmeden edememişti.
En son ona aşık olduğunu mesajla yazmıştı. Ve büyük bir görüldü yemişti. Kalbinin nasıl kırıldığını anlatamazdı. Çok canı yanıyordu. O günden beri ağlıyordu zaten. Ona bakacak, teselli edecek kimsesi de yoktu.
Daha ne kadar kötü olabilirdi ki?
***
seokjinniehyung:
Namjoon, kapını aç.
namjoonie:
Ne?
Neden?
seokjinniehyung:
Aç işte. Sorgulama.
***
Namjoon telefonunu yatağın üstüne bırakmış ve dağılmış haliyle kapıyı açmaya gitmişti.
İçinde garip bir his vardı. Sanki açmaması gerekiyordu o kapıyı.
Asla iç sesini dinlemediği gibi bu defa da dinlemedi ve kapıyı açtı.
Beklediği şey bu değildi. Karşısında hyungunu görmeyi zaten bekliyordu. Ama gördükleri onun kalbi için oldukça fazlaydı.
Güzel giyimi, bolca sıkılmış kahveli parfümü ve elindeki pizza ve atıştırmalıklarla bekleyen Seokjin hyungunu görmek onun için çok farklıydı.
"H-hyung..."
Gözleri hızlıca dolmuş ve ne yapacağını bilemez bir hale gelmişti.
"Beni içeriye almayacak mısın?"
Namjoon utangaç bakışlarıyla hızlıca kenara çekilmiş ve geçmesi için yer vermişti.
Elindeki poşetleri kenara bırakan bedeni arkasından takip etmiş ve kendini teşekkür etmeye hazırlamıştı.
Bulduğu şey ise sıkı bir kucaklaşmaydı. Hyungu vakit kaybetmeden yanına ulaşıp kollarını boynuna dolamıştı.
Uzun süredir özlediği kokuyu daha iyi alabilmek için kollarını karşısındakinin beline sarmış ve başını boynuna gömmüştü.
Huzur buradaydı. Huzur, onun tam kalbindeydi.
