Namjoon, pembe tişörtü ve basit gri pijamasıyla odasına giren sevgilisini koltukta uzanarak karşılamış ve ona doğru uzanan bedeni önce öpmüş sonra kucağına çekmişti.
Ellerini beline sarıp küçük koltuğa sığmaya çalışmıştı. Birbirlerine doyasıya karışmış olmalarına rağmen sıkıca sarılmaya ve arada küçük öpücüklerle aşklarını göstermeye devam etmişlerdi.
Namjoon, mutluydu. Seokjin de öyle. Yavaşlardı. Sevgiyi güzelce hissetmek istediklerinden olmalıydı bu yavaşlıkları. Acele etmeden yaşanan hislerin tarifi olmuyordu çünkü.
Seokjin kendini sarıldığı bedene tamamen bırakmış ve kaslı bedenin onu kucağına almasına izin vermişti. Küçük odanın diğer ucundaki yatağa götürüldüğünün farkındaydı ve başını kaslı bedenin boynuna gömmekten alıkoyamamıştı kendini.
Artık o büyük olmanın verdiği olgunlukla hareket etmek istemiyordu. Artık o çocuklaşmak istiyordu. Narin kalbe sahip Namjoon'un yanında çocuklaşmak ve küçük olan oymuş gibi davranmak istiyordu. Namjoon onun bu isteğinin farkındaydı ve elinden geldiğince değişmeye çalışıyordu.
Sevgilisi için büyük ve olgun bir adam gibi davranmaya çalışıyordu. Bu yüzden vücut geliştirmeye gitmeye başlamış ve daha iri bir görüntüye sahip olmak için çabalamıştı. Nihayetinde istediğine kavuşmuştu. Seokjin artık bir bebek gibi ona yaklaşıyor ve Namjoon bu şirinlik karşısında ne yapacağını bilemez hale geliyordu.
Hafifleşmiş bedeni yumuşak yatağa bırakmış ve hızlıca yanına uzanmıştı. Üstlerine kalın yorganı çektikten sonra ellerini yüzyüze baktığı bedenin ince beline sarıp kendine çekmişti.
Gülümseyen mutlu yüzlerin bakışması kısa sürmüştü. Dudaklarını buluşturdukları anda iki çift göz sakince kapanmıştı.
Aradan dakikalar geçmiş fakat o sakin öpücük alevlenmemişti. Ayrıldıklarında ikisinin de gözlerini açmaya cesareti yoktu.
"Gerçek değil gibi, ama tamamen gerçek. Seni seviyorum sevgilim."
Namjoon sessizliği bölüp konuştuğunda Seokjin şirince gülümsemiş ve karşılık vermişti.
"Gerçeklikteyiz. Seni seviyorum sevgilim."
