İntiqam Ateşi❎🚫

6

Göresen bu gün nolacaqdı? O eclaflar yene ne planlamışdı? İnşAllah ki Günel evde qaldıqca güvende idi. Onların evi tanımamalarıyla beraber evin qoruma altında olduğu ve Murad dayının Günelin yanında olmağı içimi birazcada olsa rahatlaşdırırdı... Birden evi tapsalar? Onlar Güneli qoruya bilmese?... Yox yox bele pis şeyler fikirleşmemeliyem. Ona heçne olmayacaq. O meni buraxmayacaq. Mektebe gede gede fikirleşir, qorxurdum. İçimde narahatçılıq vardı. Hem o tehtid hem de iki gün ard-arda gördüyüm yuxular meni narahat edirdi... Ax o eclafları bir elime keçirseydim... Onlar meni asanlıqla tapa bilir amma men onları tapa bilmirem. Niye axı niye.

Düşünceler içinde mektebin binasına daxil oldum. Bu gün ders saatım yox idi. Sadece valideyin iclası üçün gelmiş en uzağı 1 saata eve gedecekdim. İnşAllah vaxt tez keçer.

  Mektebe çatdığımda artıq içlas başlamışdı. Tez sinife gedib qapını döydüm ve açdım

"Salam Zeyneb müellime xoş gelmisiz" dedi Sevinc müellime meni gördüyü an

"Salam xoş dördüm" diyerek sinife daxil oldum ve gülümsedim.

"Zeyneb müellime sinfimizin dil, edebiyyat müellimesidir"dedi Sevinc müellime valideyinlere üzünü tutaraq. Mende valideyinlere göz gezdirdiyimde tanış simanın mene baxdığını gördüm ve çox teeccüb etdim.
    Onun burda ne işi var axı. Allahım niye qarşıma çıxdı bu adam. Bu hemin menim o eclaflardan qaçdığım gün toqquşub yıxıldığım ve... Allahım...  Neyse ardını onsuzda bilirsiz. O idi yeni qısacası...

"Çox gözel. Mende ele Zeyneb müellimeyle danışmaq isteyirdim. Qızımın dersde nece iştirak etdiyini bilmek isteyirem"valideyinlerden birinin sesine irkilib tez gözlerimi ondan çekdim. Diger valideyinlerde eynisini dedi.

"Ele mene de çox maraqlıdır" dedi hemin adam belini stula dayayaraq qeribe bir ses tonuyla. Onun eslinde ne demek istediyini, ona eslinde neyin maraqlı olduğunu men yaxşı anlamışdım

"Onda men gedib. Sizinle söhbetim bitdi. İndi sıra Zeyneb xanımdadı."dedi Sevinc müellime ve mene göz qırpıb sinifden çıxdı.

Bir-bir bütün valideyinlerine şagirdlerimin dersde iştiraklarını bildirdim. Sıra ona çatmışdı

"Siz kimin valideyini idiniz?"dedim. Bir ata olacaq yaşda deyildi. Hele 10 cu sinifde oxuyan bir uşaq atası olacaq yaşda heç deyildi. Yeqin ki şagirdlerden biri onun yaxını idi.

"Men Turalın qardaşıyam müellime xanım"dedi ifadesiz üzünü mene tutaraq. Baxışlarından  mene esebi olduğunu anlamışdım. Sadece baxışlarıdan deyil hemde ses tonundan

"He çox gözel...Tural Ezimov... O bu sinifin en çalışqan şagirdlerinden biridir. Hem çalışqan, hem de bacarıqlı. Ondan yana bir etirazım yoxdur. Mence heç bir müelliminde olmayacaq. Gelecek heyatındada bu uğurları davam eder İnşAllah" dedim gülümseyerek

"Buna heç şüphem yoxdur müellime xanım... Çox sağolun"dedi üz ifadesini ve ses tonunu deyişmeden. Ele qeribe baxırdı ki mene. Çox utanmışdım. Amma neyniye bilerdim ki, başqa çarem yox idi. Ya onların eline düşüb ölmeli idim ya da qaçmalı. Bundan başqa çarem yox idi

    İclas bitdi ve men valideyinlerle sağollaşıb sinifden çıxdım. Ezimovun qardaşı ise içlas boyu üz ifadesini deyişmeden direşib üzüme baxa durmuşdu. İlk defe idi ki, insan içinde bu qeder narahat olmuşdum. İndi bunu düşünmeli deyilem. Bu başqa vaxtın söhbetidir. İndi tez bir zamanda vaxt itirmeden eve getmeliydim. Çox narahat idim. Bu günüm bu saata qeder berbad keçmişdi. İnşAllah gerisi gözel keçer

"Müellime xanım?!"meni düşünceler içinden çekib alan bu sesin sahibini görmek üçün arxaya çöndüm. Bir sen eksik idin. Niye gelir ki, indi bu yanıma. Ellerini cibine salıb, böyük rahatlıqla, yavaş-yavaş mene doğru yaxınlaşdı.

"Bir daha salam"dedini elini uzadaraq

"Salam"elini tutaraq tebessüm etdim ve tez geri çekdim. "Nese lazım idi?" üz ifademi deyişmeden söze davam etdim

"İcazenizle sizden bir şey soruşmaq isteyirdim" dedi ellerini cibinden çxarın sinesinin üstünde çarpazlaşdıraraq.

"Buyurun. Eşidirem"ona belli etmesemde içmide narahat bir ifadeyle. İnşAllah o günün söhbetini açmaz

"Biz insanlar niye bele olmuşuq?"

"Nece olmuşuq?"

"Düşüncesiz"dedi bir qaşını qaldıraraq. "Yenii... Nece desem... Qedir qiymet bilmez olmuşuq... Bize edilen, yada edilmeye çalışan yaxşılıqları deyersizleşdirmişik. Görmezden gelmeye öyreşmişik..."onun ne demek istediyini yaxşi anlamışdım. Açıqca menim ona etdiyim hereketin yanlış olduğunu mene göstermeye çalışırdı. Men onsuzda bunun yalnış olduğunu bilirdim. Mecbur idim. Amma bunu ona diye bilmerem. Men onu gözümü qaçırmadan izleyir, her kelimesini beynimin bir yerine hekk ede- ede sessizce dayanmışdım. O ise danışığıma davam edirdi. "İnsan özüne edilen ve ya edilmeye çalışan bir yaxşılığı niye görmek istemir ve hetta qarşısındakı insana yamanlıqla qarşılıq verir? Sizce bu doğrudurmu? İnsanlığa sıgarmı?... Biz insanlar niye bu qeder qeddar, düşüncesiz, zalım olmuşuq?..."haqlıydı. Her sözünde, her kelmesinde haqlıydı. Men ona qarşı çox böyük bir sehv işlemişdim. Amma buna mecbur idim. Utanırdım onun ağzından çıxan her bir kelimede dahada çox utanırdım. O sadece mene yaxşılıq etmek istemişdi. Mense... Neyse bilirsiz neylemişem onsuzda. "Siz müellimesiz uşaqlar ve insanları tanıya bilirsiz. Siz belke menim bu sualımın cavabını bilirsiz?"dedi son olaraq. Üzüme boş-boş baxıb cavab vermeyimi gözleyirdi. Ne cavab verecekdim ki? Özümü yığışdırdım. Ona qısaca bunu istemeyerek etdiyimi bildirecekdim

"Çox doğru diyirsiz. Biz insanlar heqiqetende çox deyişmişik. Çox qeddar, düşüncesiz, yaxşılığı anlamayan, yamanlığı seven bir hala gelmişik... Biz heqiqetende çox deyişmişik... Lakin bu her kese şamil deyi. Heyatda her şeyin bir istisnası kimi bununda istisnası vardır elbet" diqqetle meni dinleyirdi "İnsanlar heyatda bezen istemediyi şeyleri ede bilerler. Meselen istemeden bir şeyi qırmaq, istemeden qelb qırmaq, istemeden birini incitmek, istemeden birine yamanlıq etmek, istemeden birine zerer vermek, istemeden birine vurmaq... İnsan bezen çox şeye meruz qala biler..."dedim köks ötürerek. "Siz ve başqaları ve ya men qarşımızdakı insanın bir hereketine göre onun nece biri olduğunu deye bilmerik. Çünki onu tanımırıq. Kimdi, nece biridi bunları bilmirik. Onu tanımadan da haqqında pisdir ve ya yaxşıdır deye bir netice çıxara bilmerik. Çünki o insanın bize qarşı etdiyi hereketin sebebini bile bilmerik. Belke de yaxşılığımızı anlamışdır. Mecbur qaldığı üçün yamanlıq etmişdir... İstemeden... Mecbur... Ve belke başqa zaman olsaydı heç vaxt bunu etmezdi..... İnsanları tanımaq, anlamaq çetindiz cenab Ezimov. Bir insanla yol yoldaşı olmasan qardaşın bele olsa onu tam tanıya bilmezsen. Bu zaman isteyen bir şeydir... Birinin sehvine göre de bütün insanları sehv bilmemeliyik. Haqlarına girmiş olarıq Allah qorusun.... Men müellimeyem amma insanları hele mende yaxşı tanımıram. İnsan başqalarını tanımazdan evvel özünü yaxşı tanımalıdır... Men hele özümü yaxşı tanımıram, başa düşmürem, başqa insanları nece taniyib başa düşmeliyem? Her şey insanın özünden asılıdır bu heyatda. Hara hansı pencereden, nece baxdığına özü qerar vermelidi. İnsanları başa düşmeye çalışmaq gözel xüsusiyetedir. Mence bu her kesde olmalıdır... Eger size dediklerimden qane olmadızsa başqa müellimlerden de soruşa bilersizniz"dedim gülümseyerek. Amma bir terefdende gözlerim dolmuşdu. Üstü örtülü de olsa birine çaresizliyimi anlatmaq mene ağır gelmişdi

"Başa düşdüm çox sağolun"dedi bu defe mülayim ses ve sifet ifatesi ile mene gülümseyerek. İstemeden de olsa gözümden bir damla yaş düşdü ve bu mene çox tesir etdi. Öz sözlerim hemişeki kimi meni yene incitmişdi, yene mehv etmişdi...