İntiqam Ateşi❎🚫

8(Sende...)

"Zeyneb... Günel içerde qaldı"

"Ne?!... Ne deyirsen sen Murad dayı"

"O içerdedi qızım"

Evim yanırdı, alov almışdı ve Günel içeride idi. İnana bilmirem. Eve teref qaçdım içeri girib bacımı çıxarmalıydım. Ağlayırdım. Hönkürtü ile ağlayaraq qaçırdım.

Oda gede bilmezdi. Onu qurtarmalıydım. O meni buraxa bilmezdi. Men onun ölüsüne sarıla bilmerem.

Birden meni kimse tutdu

"Hara gedirsen, canınnanmı bezmisen" meni tutanın kim olduğunu bilmirdim. O an maraqlı deyildi kimliyi

"Burax meni... Günel... Onu qurtarmalıyam... Buraaxx nolar... Onun mene ehtiyacı var... Buraaxx" çırpınırdım buraxmırdı. Bacım içerdeydi ne halda olduğunu bilmirem. İçim yanırdı

"Yox... Gede bilmezsen... Dayan deyirem sene... Öleceksen..."

"Buraaax... Güneel..."

Birden evden çığıran sesler geldi. Bu Günel idi

"Qurtarın meni... Bacı"

"Günel... Günel qurtaracam seni... Nolar ölme nolar"

"Bacı... Qurtar me...meni no...nolar... Çox qor...xuram"öskürürdü, çox pis öskürürdü

"Buraxın meniiii... Onun mene ehtiyacı var buraxın... Buraaaax... Nolar..."

"Yanğın söndürenler gelir onu qurtaracaqlar qorxma"

"O vaxta qeder öler... Buraaax"

"Olmaz... Se...seni tehlükeye ata bilmerem... Düz dayan özünü yorma qoymayacam gedesen... qoymayacam"

"Bacııı..."

"Güneeel..."

Birden qışqırdı. İniltisi qulaqlarıma ele doldu ki, öldüm sandım... Ses kesildi

"Güneel... Ses ver nolar noldu Güneeel"sesi çıxmırdı.

"Buraxın meniiii..."

"Qızım sakit ol nolar"Murad dayını gördüm

"Nece sakit olum... Bacım... O... O ordadı yanğının ortasında... Allah eşqine nolar burax meniiii... Nolaaar"

Murad dayıya zeng geldi ve cavablandırdı. Birden bağırmağa başladı

"Uzaqlaşın burdan... Ev indi partlayacaq... Teeez"

"Ne... Ne partlayacaqmı?!... Günel... Burax onu çxarım nolar burax... Partlayacaq ev indi buraaax"

Her kes qaçmağa başladı. Meni tutan qollar dediklerimi eşitmirmiş kimi meni çekir amma men getmemek üçün direnir, ağlıyırdım

"Yoox burax menii... O ordadı burax... Onuda çxaraq nolar... Yooox"

"Öleceksen...yox olmaz... Gel"

"Ölüm vecmede deyil... Burax... O da olmasa niye yaşayıram ki... Buraaax"

"Gel öleceyik... Gel... Direnme nolar"

"Lenete gelesiiiiiiiiz... Buraaax" var gücümle bağırırdım

"Tez-tez qaçın... Yere uzanın tez" deye bağırırdı Murad dayı amma men getmek istemirdim. Birden ayaqlarım yerden qalxdı. Hemin adam meni qucağına alıb qaçmağa başladı

"Buraax... Qurtaraq onu nolar... Ölecek" Birden dehşetli partlayış sesi geldi ve yere yıxıldım. Hemin adam meni qucaqlayaraq qorudu. Ne olduğunu anlamadım evvelce. Dikelib yerde oturdum

"Yooooox... Güneeeel..." bağırdım. Yavaşca sesimzeifledi özüm eşideceyim şekilde "Bağışla... Bağışla meni meleyim... Bağışla" dedim.

Her kes çox qorxmuşdu. Amma men itirmek qorxusundan başqa qorxu hiss etmirdim. İtirdimde.

Ayağa qalxdım... O da getdi... Bacımda meni qoydu ve getdi. Birdaha itirdim, bir daha bitdim. Qoruya bilmemişdim... Bacımı qoruya bilmemişdim.

Üreyimi hirs, nifret basdı bir anda

"Siz... Siz etdiniz. Onu qurtarmadınız. Mene icaze vermediniz. Siz öldürdünüz onu... Siiz" her kesin üstüne bağırırdım. Ağlıyırdım... Deli kimi, hönkürtü ile ağlıyırdım

"Siz elediz... Nifret edirem hamınıza"

"Qızım..." Murad dayının sözünü kesdim

"Siz nece insanlarsız... He?!... Birinin... Ölümünü necede sessizce izleye bildiz. Siz... Siz nece insanlarsız axı neceee!...Nifret edirem hamınıza nifret edirem!!!"

Heyetden çıxıb qaçmağa başladım. Ağlayırdım. Ağlaya-ağlaya qaçırdım yolu. Sanki göylerde pis olmuş kimi ağlamağa başladı. Yağış her saniye şiddetlenirdi. Qaçırdım. Hara getdiyimi bilmirdim. Sadece qaçırdım.

Men niye bu qeder talehsizem axı. Bacımı, bir tek bacımı qoruya bilmedim. Oda getdi, oda meni tek qoydu. Qoruya bilmedim. Onu yaşada bilmedim. Men ölmeliydim. Onun günahı yox idi. O, o ölmemeli idi.

Özümü deniz kenarında tapdım. Yağış meni tamamen isladıb göz yaşlarıma qarışarken, yağışın sesi ile dalğaların sesinin birleşdiyi aheng altında denizin küleyi islaq saçlarımı uçururdu. Üşüyürdüm. Çox üşüyürdüm. Soyuqdan deyil, yalnızlıqdan üşüyürdüm. İçim yanırdı,üreyim partlayacaq kimi idi, dayana bilmirdim. Aldığım her nefes meni öldürürdü

"Yoooooooooooxxx...."dizlerim üste çokdüm

"Yoooooooox....." bağırırdım. Sesim dalğaların sesine qarışıb yox olurdu.

"Niyeeee...  Niye aldın onu heyat... Niyeee... Onnan ne istedin ne!... Niye meni bu qeder incidirsen, niye bu qeder zalımsan axı... Niye... Niye... Men neylemişem axı sene... Ne isteyirsen mennen?!" özümnen gedecek hala gelmişdim artıq. Ele yanırdı ki içim.

"Allahım niye meni bele bir sınağa çekisen... Niye meni bele imtahanın içine atmısan?... Onu qoruya bilmedim. Allahım onu qoruya bilmedim... Bacarmadım"

2 saatdan çox olardı ki orda idim. Ağlamaqdan, bağırmaqdan halsız düşmüşdüm. Hereket ede bilmirdim. Oturduğum yerde elece, sessizce bir nöqteye baxırdım. Heçne fikirleşe bilmirdim. Bitmişdim. Birdaha ne vaxt özüme gelerdim bilmirdim. Ölmek istiyirdim. Yaşamaq bele mene ağır gelirdi.

Birden çiynime kimse toxundu. Qorxdum amma bildirecek halda deyildim

"Zeyneb... Her şey yaxşı olacaq İnşAllah"