İntiqam Ateşi❎🚫

11

Men anlatır, o ise heyret dolu ve kederli baxışlarla mene baxırdı.

Susdum, susduq. Baş vermiş hadise gözlerimin önünden getmirdi. Yalvarışları, bağırışları, çaresizliyi, çaresizliyim...

Zaman ele donub qalmışdı ki, heyat ele menasız , anlamsız görünürdüki, anlatmaq çox çetindir.

Artıq mene bacı deyecek biri yoxdu heyatda. Son doğmamı, son ezizimi, son sevdiyimi itirdim men.

Ana, ata, qardaş, sevgilim, bacım deye bileceyim heç kim qalmamışdı. Niye yaşayırdım ki men? Ne anlamı vardı ki yaşamağın? Ailenin olmadığı,  doğmalarının seslerinin olmadığı bir evde yatmaq, seherde yalnızlığa, boş eve, boş heyata oyanmaq ne qeder yaxşı ola bilerki. Kederli gününde sarıldığın birinin olmaması, saçlarını oxşayan birinin olması, qızım deyen insanların olmaması, sevgilim sözünü en gözel şekilde deyen birinin olmaması, bacı deyen birinin olnaması, göz yaşlarını silen birinin olmaması, sevincini, uğurunu bölüşe bileceyin birinin olmaması... Bu heyatın sonu demek deyilmi? Ölsem tenhalıq, derdim biterdimi? Her şey düzelerdimi?
Bilmirem... Belke düzelerdi. Amma bunu men etmeyecekdim. Canıma qıymayacaqdım. Ölüm caremiydi? Belke he çareydi. Amma vaxtlı ölüm. İntihar çaresizlik deyildimi? He çaresizliyin en üst seviyyesi idi. İntihar eden insanlar eslinde en çox yaşamaq isteyen insanlardır. Sadece heyat şertleri onları buna vadar edir. Amma bu çare deyildi. Çaresizlik idi. Allahın verdiyi canı heç birimiz ala bilmezdik. İntihar günahdan başqa heçne deyil.
Birini öldürmekde günahdır. Daha doğrusu günahsız birini öldürmek. Onlar günahsız deyildi ve onları öldürmekden qorxmayacaqdım, çekinmeyecekdim, qeri addım atmayacaqdım. Sadece ailemin deyil, bütün qurbanlarının intiqamını alacaqdım.

Artıq itirecek heçneyim, heçkimim, yaşamağıma sebeb olacaq biri yox idi. Her zaman Güneli düşündüyüm üçün bir addım arxada ilerleyirdim. Artıq sebebim yoxdu, qarşılarında gedecekdim.

"Nece öldüler?" sessizliyi bölüb, meni düşüncelerin içinden çekib çıxaran sesle başımı qaldırıb ona baxdım.

"Uzun hekayedir... Anlatacaq mecalimde yoxdur" dedim qaçış yolunu bu sözler seçerek. Anlatmaqdan qorxurdum, çünki tekrar yaşayırammış kimi hiss edecekdim. Unutmaq istediyim, amma unuta bilmediyim keçmişiki tekrar yaşamaq istemirdim.

"Anlat Zeyneb, içini boşalt. Belke... Belke keçmişinde başqa nelerse gizlidi, senin bele bilmediyin. Sene kömek etmek isteyiren" dedi heyecanlı şekilde. Neler gizli ola bikerdi ki keçmişimde? Hem mene kömek etmesini istemirdim. Onu da belaya salmaq istemirdim. Eyer birşeyler gizlidirse onu men tapa bilerem

"Yox. Çox sağolun. Kömeye ehtiyacım yoxdur. Tek hell ederem. Keçmişimde başqa gizlin şeylerinde olduğunu düşünmürem. Teşekkür" dedim arxaya yaslanaraq. Anlatacaq halda deyildim. Fikrim evde idi göresen Günelin cesedi sağ qalmışdımı yoxsa parçalaramı bölünmüşdü? Ora getmek istemirdim bu gerçekle tekrardan üzleşmek istemirdim. Buna görede onunla kofede oturmuşdum.

"Amma Zeyneb axı..."sözünü kesdim

"Xahiş edirem uzatmayın. Men qerarımı bildirdim."

"Yaxşı ele olsun"dedi üzünü asaraq.

Yarım saat olardı ki tek kelime etmeden, sessizce oturmuşduq. Menim ağlım evde onunsa gözleri üstümde idi.

"İndi harda qalacaqsız?" dediyinde başımı qalsırıb üzüne baxdım. Evim yanmışdı ve harda qalacağımı bilmirdim. Heç düşünmemişdimde.

"Bilmirem" dedim qısaca.

"Bir yaxınınız, gede bileceyiniz bir qapınız..." sözünü kesdim

"Yoxdur" dedim. Kimim vardı ki? Herkesimi itirmişdim. Bir Murad dayı vardı onunda evi yeterince kiçik idi. 1 salon,  1de yataq otağı olan bir ev idi. Orda qalıb onu narahat ede bilmezdim. Qalacaq bir yer tapmalıydım.

"Men size bir teklif etmek isteyirem. Eger bir etirazınız olmazsa menim evimde sizi qonaq etmek isteyirem." Başımı qaldırıb gözlerine baxdım. Bunu qebul ede bilmezdim. Onu daha yeni tanıyırdım nece qala bilerdim ki. Hem insanlar ne deyerdi. Bu insanların lenete gelmiş fikirleri, düşünceleri insanlara heyatını istedikleri kimi yaşamağa icaze vermir. Eger orda qalsam insanlar arxamdan exlaqsız deye dediqodu çıxarar. Subay qız bir oğlanla eyni evde yaşayır. Boş qalmış insanlara gözel levazimatdır. Bunuda göze ala bilmerem.

"Teşekkür edirem amma qebul ede bilmerem bağışlayın. Men qalacaq yer taparam olmasa otelde qalar sonra kiraye ev tapıb ora keçerem "

"Hansı pulla? Otele verecek qeder pulunuz varmı üstünüzde? Evinizle birlikde pulunuz, senedlerinis, eşyalarınız, herşeyiniz yandı." düz deyirdi. Heçneyim, pulum qalmamışdı. Neyleyecekdim axı indi

"Men bir yolunu ta..." sözümü kesdi

"Tapa bilmezsiz etiraz etmeyin. Etrafdakı insanların düşüncelerinden qorxursuzsa men evde tek qalmıram anam ve bacımla qalıram. İnsanlar heçne deye, düşüne bilmez. Yaxşı bir müddet qalın. Sonra pul yığar, isteseniz kiraye eve çıxarsız. Amma indi dediyimi edin sizin yollarda qalmağınızı istemirem." dedikleri mentiqli geldi. Hem evde tek deyildi anası ve bacısıda vardı. Bir müddet orda qala bilerdim.

"Yaxşı razıyam amma bir müddetlik"

"Yaxşı onda gedek"diyerek ayağa qalxdı. Amma men evvelce eve gedib Murad dayıya bildirmek ve bacımın cesedi ile maraqlanmaq isteyirdim.

"Evvelce menim evime gedek sonra size gedek"

"Yaxşı" dedi ve ordan çıxdıq maşına eyleşdik ve eve doğru yola düşdük.

Yazarın notu

Salam dostlar necesiz, İnşAllah ki yaxşısınız. Bu bölüm gec geldi. Bezilerinizin bildiyi kimi emeliyyat olunmuşdum ve buna göre telefonla çoxda vaxt keçirmeye icazem yox idi. Buna göre sorry. Bu bölümüde eslinde gec atacaqdım amma yeni bölüm isteyenler vardı buna göre atdım. Amma qısa bölüm oldu çox yaza bilmedim. İnşAllah gelecek bölümü daha uzun yazacam.
Sevilirsiz😍💖💙❤