The Devil Makes Three

Hoofdstuk 8 || 2.0

{ hii, dit is hoofdstuk 8 nog een keer, omdat wattpad nogal vaag doet ofzo. op mijn eigen ipad kon ik het ook niet lezen, maar op de computer wel, like wtf? stem vooral voordat je begint met lezen ;) en laat na het lezen een reactie achter, want daar wordt ik blij van! :) btw, we hebben al meer dan 1,5K yay :)) ily guys }

De week daarna deed ik een aantal pogingen om een gesprek te beginnen met Oliver. Ik liep meestal naar zijn vriendenbende in de pauze en heb hem zelfs een keer opgewacht bij de toiletten. Maar hij ontliep me. Elke keer. Zodra hij zag dat ik zijn richting op kwam lopen gingen hij en zijn vrienden er vandoor. En die keer dat ik hem bij de toiletten opwachtte liep hij me straal voorbij. 'Oliver!' riep ik hem toen acherna. 'Geen tijd!' had hij terug geroepen. Verontwaardigd staarde ik hem na. Ik dacht dat hij verder wilde zoeken naar Avery. Naar wat er was gebeurd. Maar zijn houding zei het tegenovergestelde, en dat verbaasde me ook. Eerst schold hij mij uit dat ik weg liep van de problemen, en dan doet hij ineens alsof er nooit iets was gebeurd. Naarmate de dagen vorderden ging Oliver ook weer gemener doen naar me. Hij schold me uit in de gangen, verstopte mijn rugzak en duwde me af en toe. Dat werkte me enorm op mijn zenuwen en zorgde ervoor dat ik ook weer gemeen tegen hem ging doen. Als hij me uitschold, schold ik terug en als hij me duwde verkocht ik hem een klap. En zo waren we weer terug bij af. Ergens vond ik het wel jammer. Ik was blij dat we normaal tegen elkaar konden en op sommige momenten vond ik Oliver zelfs best wel aardig. Maar ik besefte ook dat dat nu voorbij was, die dagen van aardigheid. En als ik daar al over twijfelde werden die twijfels snel weggeveegd door wat hij op vrijdagmiddag tegen me zei.

Zuchtend door een lange vermoeiende week slofte ik naar mijn fiets. Harper ging naar Isa, dus ik moest alleen terug fietsen. Maar voordat ik eindelijk bij mijn fiets aankwam botste ik tegen iemand op. Drie keer raden wie het was. Natuurlijk. Oliver. Mijn eerste reactie was om hoi tegen hem te zeggen, maar toen bedacht ik me dat we elkaar weer haatten. 'Kijk uit waar je loopt.' snauwde ik dus maar. 'Sorry hoor.' zei Oliver met luide stem. Ik trok een wenkbrauw op. Waarom praatte hij zo hard? 'Sydney, ik weet heus wel waarom je me deze week probeerde te spreken,' ging hij even hard pratend verder. 'En ik wil je even duidelijk maken dat ik er mee kap. Met die stomme moord, met dat stomme onderzoeken. We kunnen er toch niks tegen beginnen, we zijn maar een stel pubers.' Ik voelde mijn mond langzaam openvallen. Ik knipperde even en drukte mijn nagels in mijn handpalm om te checken of dit echt was. Helaas wel. 'Ik wil ook dat je niet verder gaat zoeken in je eentje, Sydney. Die mensen zijn gevaarlijk, ze zouden je zonder pardon vermoorden.' Ik vroeg me nog steeds af waarom hij zo hard praatte, maar toch maakte zijn woorden me boos. 'En wat dan nog? Oliver je bent zo onmogelijk!' riep ik gefrustreerd. 'Eerst noem je me een lafaard omdat ik niet verder wil zoeken, en kijk wat je nu doet! Volgens mij ben jij de grootste lafaard hier!' Zijn gezicht werd rood. 'Ik doe dit voor onze eigen veiligheid!' schreeuwe hij. 'DAT KAN ME NIET SCHELEN!' gilde ik. Mijn toon lag op het randje van hysterisch. Ik werd overmand door woede en stampte op de grond. 'ER WORDEN HIER MENSEN VERMOORD EN JIJ BENT ALLEEN MAAR BANG VOOR JE EIGEN MIERZERIGE LEVENTJE!' En toen haalde ik uit haar zijn gezicht. Mijn vlakke hand raakte zijn wang met zo'n klap dat ik mijn vingers voelde tintelen. Te laat besefte ik wat ik had gedaan en ik wilde al bang een paar stappen naar achteren zetten, toen ik Olivers gezicht zag. Alle woede was verdwenen en had plaatsgemaakt voor een ijzige kilte. En eigenlijk was dat een stuk enger. 'Bedankt dat je me daar even op wijst,' zei hij en ik zag een rode vlek verschijnen op de plek waar ik hem zojuist had geslagen. 'Als je me dan nu excuseert, mijn miezerige leventje en ik gaan naar huis. Doei Sydney, ik zal je nog eens waarschuwen.' Met die woorden draaide hij zich om en liep weg. En ik bleef alleen achter. Misschien zou ik me goed moeten voelen, omdat ik Oliver net even flink de waarheid had verteld. Maar ik voelde me niet goed. Nee, verre van dat. Ik had het gevoel dat ik echt iets had afgesloten door hem zo te beledigen en hem te slaan. En ik had me nog nooit zo alleen gevoeld. Met tranen in mijn ogen fietste ik naar huis en  had niet door dat de struiken naast het schoolplein zachtjes ritselden.

Terwijl ik naar huis fietste voelde ik hoe de tranen zachtjes over mijn wangen gleden. Ik had spijt van wat ik had gezegd. Natuurlijk was het wel grotendeels waar wat ik had gezegd. Oliver was bang én hij had mij eerst beledigd door de zeggen dat ik laf was. Maar misschien was hij niet bang voor zijn eigen leven. Waarschijnlijk dat ook wel, maar hij was ook bezorgd om mij. En ik heb hem alleen maar beledigd en zelfs gelsagen. Maar je haat hem toch? De gedachte flitste door mijn hoofd, maar ik geloofde niet meer dat het waar was. Ik haatte Oliver niet meer. Of nouja, misschien een beetje. Maar ik haatte hem niet zo erg om geen enorme spijt te hebben van mijn daden. Met een zucht fietste ik de tuin in. Ik slofte de keuken binnen en gooide mijn tas op de grond om vervolgens linea recta naar de bank te lopen en daar niet neer te ploffen. 'Jamie ga weg, ik wil liggen.' zei ik duf. Jamies ogen gingen van de televisie naar mij en hij keek me onderzoekend aan. Ik besefte dat er mascara op mijn wangen moest zitten maar deed geen poging om het weg te wrijven. 'Gaat het wel, Sydney?' vroeg Jamie lief terwijl hij opstond. Jamie en ik hadden vaak van die broer-en-zus-ruzies die iedereen kent. Ook lachten we elkaar vaak uit. Maar op de momenten dat het nodig was waren we er voor elkaar. Dit was zo'n moment. Ik viel half tegen hem aan en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik begon op zijn schouder te snikken. 'Problemen met je vriendinnen?' vroeg Jamie. 'Of jongens?' 'Eén jongen.' snifte ik. 'Ik heb dingen gezegd en gedaan die ik beter niet had kunnen doen.' mompelde ik. Met zijn handen tilde Jamie mijn hoofd van zijn schouder en hij keek me aan. 'Jij hebt een opkikker beurt nodig!' glimlachte hij. 'Oftewel,' vervolgde hij. 'We gaan shoppen! Pap betaalt.' Er verscheen een klein glimlachje op mijn gezicht. 'Ik vraag me af of jij eigenlijk niet zwaar homo bent.' 'Ík? Homo?!' riep hij uit terwijl hij über gay met zijn handen zwaaide. Ik lachte. 'Ga weg.' Jamie sloeg zijn arm om mijn schouder. 'We gaan eerst shoppen, en daarna uiteten bij de MacDonald's.' 'Uiteten en MacDonald's? Die twee dingen gaan niet samen in een zin, sufferd.' 'Dat maakt niet uit, als je maar eerst die mascara van je wangen haalt!'

'Welke winkel eerst?' vroeg Jamie toen we in het centrum waren aangekomen. Ik aarzelde even. 'Forever 21!' zei ik toen blij. Jamie rolde met zijn ogen. 'Die winkel is echt een no-go voor hetero's.' 'Jij bent geen hetero.' 'Sst.' Ik trok hem mee de winkel in en binnen vijf minuten had ik al drie dingen gevonden die ik leuk vond. Vervolgens keek ik naar de prijs en legde ik gauw twee dingen terug. We hadden genoeg geld, maar ik dacht niet dat mijn vader erg blij zou worden als zijn bankrekening opeens half leeg was. Ik werd helemaal vrolijk door het winkelen en we sjouwden door alle leuke winkels we konden vinden. Ook Jamie leek het wel leuk te vinden en bij de H&M hield hij een nepsnor voor en ging ik bijna dood van het lachen. Door mij moest Jamie ook lachen en een minuut later werden we de winkel uitgestuurd door een chagrijnige verkoopster. Om half zeven liepen we richting de McDonald's en eenmaal daar bestelden we allebij patat met kipnuggets. Heel gezond, natuurlijk, maar wel lekker. 'Die chick achter kassa twee is wel lekker.' zei Jamie terwijl hij een frietje in zijn mond stopte. Ik draaide me even om en keek naar het meisje. 'Ik dacht dat jij homo was?' antwoordde ik terwijl ik weer naar de tafel draaide. 'Ik ben bi, oké?' zei Jamie, weer met een über homo stemmetje. Ik lachte kort. 'Volgens mij heb jij ook een chick, Syd.' 'Grappig.' 'Nee echt. Die kerel zit al de hele tijd naar je te kijken.' 'Of naar jou.' zei ik terwijl ik me weer omdraaide. Mijn ogen werden groot toen ik hem zag zitten. Het was Ben.

{ a/n: *drumstel* PADUM TSSS chliffhangerr gehehe. btw, sorry voor het lange niet-updaten. ik zou wel vaker willen maar heb niet zo veel tijd en vaak ook niet zoveel zin. maar vandaag had ik wel veel zin om te schrijveennn :)) omg, ik kan echt niet wachten tot steal my girl alafjlahgladlahg en btw, wat vinden jullie van de nieuwe cover? ik heb hem er al een tijdje opstaan, maar ik weet niet of jullie hem al hadden gezien hahah. hij is helemaal zelf gemaakt :)

vote / comment / follow ? }