Zaman Bize Neler Verir?

Bölüm 17

Umut''Artık bitti.Melis'i kaybettin'

6 Saat önce
Burak ile sabah okula birlikte geldik.Dün akşam Melis ile konuştuklarından bahsetti.
''Ya oğlum harbi gecenin o saatinde aranırmı hiç Melis?''
''Haklısın kanka ama ne yapayım yani meraklandım!''
''Senin hay ben merakını ****!''
İlk ders Bedendi.O yüzden geç gidebiliyorduk.Ama birşey unuttuğumu farkettim.
''A-n-n-s-k-m! Melis beni kesecek!''
''Noldu lan?''
''Melis'in yaptığı slaytı getimeyi unuttum.Bide bana tamamla demişti.Eksik yerler var!''
Koşa koşa eve gittim.Bilgisayarı kaptım tam kapıyı açtııım.Ama kapıda biri beni bekliyordu.ÖYKÜ!
''Senin burda ne işin var?''
''Umut bir an önce konuşmamız lazım!''
''Tamam,hadi içeri gelsene?''
''Pekala''
***
''Evet anlat bakalım.''
''Umut!''dedi ve ağlamaya başladı.Sarıldım.
''Neyin var Öykü,bana anlat hadi!''
''Umut,Semih!''
''NE YAPTI SANA O P*Ç!''
''Kullandı,hemde çok kötü bir şekilde''
Telefonu kaptığım gibi Burak'ı aradım.SEMİH'İ HEMEN BANA BULUYORSUN!
''Umut! YAPMA!''
''Ned......''
Öykü dudaklarıma yapıştı,beni öpmüştü.Hayal miydi bu??
Geri çekildiğinde olayın şokunu hala atlatamamıştım.
''Çünkü ben seni seviyorum.Hemde çok!!''
Bu kez ben onu öptüm.
''Ciddi olamazsın!''dedim.
Bu sefer de o öptü.
''Sen Ciddisin!!''dedim
Bir süre kafamı ellerimin arasına aldım.Nasıl olabilirdi.Bunu sarhoşken de söylemişti.
''SARHOŞ KAFALAR HER ZAMAN GERÇEKLERİ SÖYLER!''
Sonra acilen okula gitmem gerektiğini hatırladım.Ama Öyküye ilk önce bir soru sormalıydım.
''Öykü,Benimle çıkar mısın?''
Sarılarak karşılık verdi.Bu da kabul ettiğine işaretti.Çantayı kaptım,ama bir elim Öykünün elinde okula gittik.Burak ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.
Yanına gittiğimde Semih vardı.
''Semih seninle özel olarak konuşabilirmiyiz?''
''Peki?''
Kolundan tuttum ve -2. kata götürdüm.Birşey dikkatimi çekti.Oktay'ın kanı olduğu gibi duruyordu.Ve daha büyük bir kan.Melis'in kafasından gelen kan!
Benliğimi çok büyük bir sinir kaplamıştı.Başımdan aşağı soğuk sular dökülüyordu sanki.
''Neden burdayız?''diye bu sessizliği Semih bozdu.
''Senin yaptıklarından dolayı.''
''Ne yapmışım?''
''Sevgilimi kullanmışsın!''diye bir yumruk yedi
''n...nE?''
''Evet O.Ç.'' dedim ve 2. yumruğu da yedi.Ayağa kaldırdım.
''Kusura bakma yaa,kanlara bakınca içim daha çok kan çıkartmak istedi.''dedim ve kasıklarına tekme yedi(!)
* * *
Semih artık konuşamıyordu.Ben ise daha çok kızıyordum,daha çok kırmak dökmek,s*kmek istiyordum ona her bakışımda.Öykü'ye neler yaptıysa-Aynısını-Kendi bedeninde-Aynı şekilde-Hissetmesi-Lazımdı!!
''Bana bak!Eğer bundan bir kişiye bile bahsedersen,sana ''Anam beni keşke doğurmasaymış,aldırsaymış''dedirtirim!!''
''Tamam,tamam!''dedi ve kimseye gözükmemesi için kapşonunu taktı ve merdivenlerden boomerang gibi çıkmaya başladı.
* * *
2 saat sonra
Melis ile Ufuk bizim bahçeye toplanmamızı istedi
Yani;Öykü,Mert,Burak,Selmin,Esra,Benay,Sanem...kısaca iyi anlaştıkları herkes!
Burak:Sizce ne söyleyecekler?
Öykü:Sürpriz,sürpriz diye tutturdular,bende merak ettim açıkçası!
Mert:Benden söylemesi;Kesin kavga çıkartacaklar da bizden yardım istiyorlar.
Bu sözü herkesi güldürdü çünkü Melis yardım istemez kendi hallederdi.
Öykü:Umutla biz de birşey açıklayacağız :)
Selmin:Wayyyy,hadi ilk siz patlatın dedikoduyu!
Direkt lafa atladım:OLMAAAAAZ!
Burak:Ne olacak aq söyleseniz kıyamet mi kopcak!
''Herkes''Ayn amk !!
Ve o sırada Melis ve Ufuk el ele geldiler.Burak bunu daha görmemişti çünkü yanda Semih'in halini izliyordu.Dürtükledim ve baktı...
Burak
İlk defa bu kadar derinden hissettim kıskançlığı.Sevdiğin kızı başkasının elini tutarken görmek...çok acı verici bir olay.Elinde ama onu başkasına veriyorsun.Onun yanında oluyorsun ancak kalbini sana değil başkasına veriyor.Kanım donmuştu.Melis benim değil Ufuk'undu.İlk Melis'i gördüğümüz gün o kadar kararlı konuşmuştu ki ben bile akıl erdirememiştim.Ama Ufuk'un tehlikeli biri olduğu baştan belliydi.
Kafamdakileri Melis'in mutlulukla olan sesi bozdu:
''Anlamışsınızdır,evet çıkıyoruz?''
Her kafadan ayrı bir ses çıkıyordu;Tebrikler,kutlamalar,sorular...ve kafamdaki başıboş uğuldamalar...
Umut ise bunun farkına varmıştı.Ufuk ve Melis olayına sevinmemiş aksine benim gibi üzülmüştü.Melis onun kardeşi sayılırdı ama yapılan her haksızlık onu da bozardı.Umutla sessizce ayrıldık o ortamdan...
''Burak,sakın üzülme.Eninde sonunda anlar yanlış yaptığını...''
''Umut gerçekten benim canım hiç bu kadar acımamıştı.''
''Sana da kadere baş eğmek kalır!''