I see

Deel 1 Hoofdstuk 8 ~ Ben

De jongen opende de deur en omhelsde me stevig. Zijn blonde haar kietelde mijn neus. Hij bleef me vasthouden terwijl hij begon te praten.
"Sheila, wat doe jij hier? Je hoort hier helemaal niet te zijn. Ik denk dat er een fout is geweest." Zei hij verbaast.
Nog steeds niet zeker of deze jongen was. Hij wist mijn naam en hij kwam me bekend voor maar ik wist het niet zeker.
"Sorry, maar wie ben je?" Vroeg ik toch maar.
Hij liet me langzaam los en keek me in mijn ogen aan.
"Je weet niet wie ik ben?" Vroeg hij een beetje gekwetst.
Zijn ogen leken zelfs te beginnen met tranen terwijl hij dat vroeg. Hij brak voor me in elkaar leek het wel.
"Je komt me wel bekend voor. De naam Ben blijft steeds in mijn hoofd ronddwalen. Maar ik weet niet waarom." Zei ik twijfelend.
"Omdat dat mijn naam is." Zei hij. "Mijn naam is Ben. Je maatje sinds geboorte. Moeder waren vrienden. Niets?"
Ik schudde mijn hoofd, maar er kwamen nu wel dingen terug.
"Je herinnerde gelukkig dus nog wel iets van me." Zei hij opgelucht.
De jongens achter het raam klopten nu op het raam om Ben te roepen.
"Oh ja, sorry. Je bent nieuw dus je moet een paar vraagjes beantwoorden bij mijn kamer genoten. " Zei hij.
Hij liep door de glazen deur heen en ik volgde hem naar de andere kamer. Achter de deur zaten twee jongens te wachten. De eerste stapte heel snel naar voren om zichzelf voor te stellen. Hij had een donkerrode haarkleur en bruine ogen. Hij had een wat smaller postuur maar was wel gespierd, vooral in zijn armen en schouders. Hij zag er aardig uit, door de vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht.
"Newt is de naam, my lady." Zei hij terwijl hij mijn hand kuste.
Ben gaf hem een klap op zijn achterhoofd en keek me schuldig aan terwijl Newt hard begon te lachen.
"Sorry, sommige jongens die hier al wat langer zitten hebben al in geen tijden een meisje gezien. Jij bent de eerste sinds een hele lange tijd." Verontschuldigde hij zich voor zijn vriend.
De jongen achter hem zag er een stuk minder gezellig uit. Hij had zachte bruine krullen en zou vast een hele knappe jongen zijn als hij niet zo chagrijnig keek. Hij had dezelfde bruine kleur ogen als de andere twee jongens. Hij was richting het extreme gespierd. Bijna elke spier kon je zien zitten, maar ze waren niet al te groot waardoor het nog wel mooi was.
"Vince." Was alles wat hij zei.
Vince pakte een klipbord van achter een bureau een schoof het ding in Newt's handen.
"We moeten wel even wat vraagjes beantwoord hebben voor we de rondleiding door onze prachtige faciliteiten geven. Naam?" Vroeg hij.
"Officiële naam is Laura, maar ik word liever Sheila genoemd." Antwoord ik.
"Seizoen, Kwadraat en Kwadrant waar je tot nu toe in hebt gewoond?" Vroeg hij.
"Seizoen 3, Kwadraat 12 en Kwadrant 44."
"Heb je iets van vreemde dingen meegemaakt voor je hier kwam?" Vroeg hij nu.
De herinneringen van voor de trap kwamen ineens terug. De sokken, de man, het potlood, Tommy, de blauwe vloeistof, alles.
"Ja." Zei ik bedenkelijk.
"Je moet wel vertellen wat domkop. " Zei Newt lacherig.
Ik keek hem wantrouwend aan. Kon ik deze mensen wel vertrouwen. Zouden ze me gaan uitlachen als ik het ze vertelde?
"Ze denkt dat we haar niet zullen geloven." Zei Ben ineens, alsof hij mijn gedachtes kon lezen.
Newt begon te lachen en vertelde me dat ik maar eens moest kijken naar wat hij kon. Hij stak zijn handen de lucht in en hield ze ter hoogte van zijn oren. Hij rolde zijn ogen omhoog en bleef naar het plafond kijken. Ineens leek zijn donkerrode haar vlam te vatten. De vlammen likten zijn gezicht terwijl leek te genieten van de warmte. Hij trok zijn handen  weer omlaag en het vuur op zijn werd ook geblust.
"Wil je nu vertellen  wat er voor je hier kwam gebeurt is?"  Vroeg hij voorzichtig.
Ik was nog een beetje overspoeld door de dingen die ik net had gezien. Maar vertelde ze uiteindelijk wat er allemaal was gebeurd. In geuren en kleuren vertelde ik over de voorspellingen en het laten de vliegen van het potlood en de zuster die exact deed wat ik haar had verteld. De jongens luisterden allemaal naar het vreemde verhaal, zelfs Vince leek aandachtig te luisteren. Toen ik eenmaal klaar was viel er een stilte tot Ben het brak.
"Ik snap waarom Rachad je heeft meegenomen. Rachad is de man in de zwarte jas. Hij lijkt heel gemeen maar hij best een prima gozer als je hem leert kennen. Je bent gewoon een level drie. Die hebben we hier niet veel. Vince hier is level vier, dat betekent dat hij vier verschillende krachten heeft. Jij hebt er al drie en je hebt nog niet eens gekeken of je nog meer kan. Misschien word je wel een level vijf. Daar zijn nog maar twee anderen van geweest. De eerste was nog maar vier toen hij al vijf krachten had en heeft zichzelf per ongeluk geëxplodeerd. De tweede draaide helemaal door en hebben ze uit moeten zetten." Vertelde hij.
Een beetje beduzeld door de nieuwe informatie knikte ik maar gewoon.
"Nou ja, ik ratel een beetje te veel, wij zijn je nieuwe kamergenoten en welkom in medisch-militair trainingscentrum Virus bestrijding."