I see

Deel 1 Hoofdstuk 9 ~ Lunch

We liepen met ze vieren de glazen ruimte uit en betraden en enorm grote ruimte gevuld met lange tafels. Aan de tafels zaten allemaal jongens van allerlei verschillende leeftijden. Ze zaten met borden voor zich en leken lunch te eten. Ineens besefte ik me dat ik niet eens wist hoeveel tijd er verstreken was in de tijd dat ik van het schoolplein was meegenomen. Het was waarschijnlijk een dag geweest, maar ik wist het niet zeker. Ik wilde het de jongens ook niet vragen bang om uitgelachen te worden om een misschien domme vraag. Vince verliet de groep nu om bij een groep oudere jongens te gaan zitten. Ik volgde Newt en Ben naar een tafel met nog meer jongens van onze leeftijd. Ik merkte dat er inmiddels steeds meer ogen op mij gericht waren, maar ik deed a slof ik het niet merkte. Ik wilde niet dat ik zwak overkwam op deze groep jongens, anders zou ik niet weten wat er zou gebeuren, of wat ze met me zouden doen.
"Dit is de eetzaal, voor als je dat nog niet doorhad. Hier eet iedereen. Het is een mix van kinderen uit alle Kwadranten. Er zijn hier ook mensen uit seizoen 1 en seizoen 2, we zijn hier dus niet de enige. Ik eet meestal met Newt aan deze tafel. Dit zijn onze vrienden." Vertelde Ben.
Ik knikte een beetje afwezig, te opgenomen door de diversiteit van de mensen hier. Aan de tafel waar ik nu ook aan was gaan zitten zaten nog een stuk of 4 jongens die ook blauwe ogen hadden. Zelfs groene ogen had gezien. Het was een nieuwe wereld die voor mij open werd gelegd.
"Wie is hier de baas?" Vroeg ik.
"Zag je de tafel waar Vince aan ging zitten?" Vroeg Newt.
Ik knikte.
"Zij zijn hier al langer dan wie dan ook. Dus zij maken hier een beetje de regels, maar zodra Rachad hier is, is hij de baas. Hij is degene die de groentjes binnenhaalt. Dat gebeurd normaal trouwens een keer per jaar, dus dat jij binnenkomt lopen zeven weken na Ben was nogal een verassing." Vertelde hij.
Ineens schoot me het beeld in van Ben die naar voren werd geroepen met een andere jongen door de man die ik nu koppelde aan de naam Rachad. Ik had de jongen nergens gezien.
"Ben, werd jij niet met nog een jongen apart geroepen door, uh,  Rachad?" Vroeg ik twijfelend.
"Oh, je bedoeld Jason. Hij had de trap niet snel genoeg opgelost. Dus hij, uh,  ik weet eigenlijk niet wat er met hem gebeurd is." Vertelde Ben.
Ineens ging er een luide bel en stond iedereen op. Ik wist niet wat ik moest doen toen alle jongens ineens begonnen te lopen. Voor een moment raakte ik in paniek, tot ik een warme grote hand op mijn arm voelde die me meetrok.  Het was Vince.
"Als de bel gaat, volg je je kamergenoot en naar je kamer." Zei hij.
Ik knikte dankbaar naar hem. Ik voelde me wel dom. Hij was waarschijnlijk dertig centimeter langer dan ik, en ik stond daar maar een beetje dom rond te kijken. Ik was dan ook relatief klein, maar toch. Vince leidde me naar een lange gang met een heleboel deuren.
"Je moet de komende dagen nog maar niet alleen rondlopen. Ik weet niet hoe sommige jongens zullen reageren als ze je alleen tegenkomen." Zei hij bijna bezorgd.
Ineens voelde ik me heel slap in een mijn benen, en ik voelde tranen opwellen in mijn ogen. De stress werd me iets te veel. Ik gooide mijn armen om Vince zijn nek. Ik stond op mijn tenen en drukte mezelf tegen hem aan. Hij was eerst een beetje geschrokken maar liet uiteindelijk zijn handen voorzichtig op mijn rug liggen. De tranen stroomden nu over mijn wangen en ik voelde gewoon hoe Vince zich machteloos voelde onder de situatie waar hij nu in zat. Ik liet nu langzaam weer los en veegde de tranen van mijn gezicht.
"Sorry, lange dag." Bracht ik lacherig tussen de tranen uit.
"En hij is nog niet over." Zei Vince ook eindelijk een beetje lacherig. "Het is pas middag, we hebben ook nog training vanmiddag."
Ik luisterde met grote ogen hoe hij vertelde over de trainingsbaan.

Vince opende een deur ongeveer midden op de gang en daar was een kamer met twee stapelbedden. Aan de linkerkant zat Newt op het bovenste bed. En aan de rechterkant was een leeg bed. Ben was aan het ijsberen door de kamer en sprong op toen wij binnenkwamen. Hij omhelsde me gelijk toen hij me zag.
"Ik dacht dat je achter me liep." Zei hij.
"Jullie waren ineens weg, maar Vince heeft me geholpen." Zei ik geruststellend.
Ben keek naar Vince met een vreemde blik in zijn ogen. Ineens begon Newt te lachen.
"Dus Vince vind het toch wel leuk dat we een nieuw kamergenootje hebben." Schaterde hij.
Vince gaf hem een dodende blik en ging liggen in het onderste bed van het linkerstapelbed.
"We hebben nog maar een bed vrij en dat is boven Vince. Als je bang bent dat er een monster onder je bed ligt, dan wil ik wel wisselen." Zei Newt nog steeds lachend.
Vince lag nu met zijn handen achter zijn hoofd, en grinnikte ook wel om deze opmerking.
"Ik ben niet bang voor monsters onder mijn bed. Ik maakte vroeger altijd vrienden met ze." Zei ik glimlachend terwijl ik op het bed boven Vince klom.
Ben keek niet al te vrolijk toe hoe ik een gesprek voerde met Newt. Maar ik gaf niet al te veel aandacht aan hem.
"Kan iemand me nou even uitleggen wat er aan de hand is hier? En wat ik hier doe?" Vroeg ik uiteindelijk.
De jongens keken elkaar allemaal aan. Geen van allen lachte meer. Zelfs Newt niet.
"Alles wat wij weten is dat we hier zijn door bepaalde krachten die we hebben." Zei Ben.
Een beetje teleurgesteld liet ik me vallen op het bed.
We praatten nog een beetje over ditjes en datjes toen er weer een bel ging.
"Tijd voor training." Zei Vince.