I see

Deel 1 Hoofdstuk 11 ~ Gebroken

Drie weken gingen voorbij. Drie weken volledig besteed aan het trainen van mijn telekinese en het Binnendringen. Het Binnendringen hebben we telkens heel voorzichtig gedaan. Vince wilde niet dat ik weer zou ontploffen. We hadden ook een keer geprobeerd dat ik bij Binnendrong. Het had me geen moeite gekost. Ik kijk hem in zijn ogen aan en hij verstrakte net zoals de zuster in het ziekenhuis en toen kon ik bijna binnenwandelen. Ik bekeek een paar van zijn herinneringen en daarna liep ik weer naar buiten. Toen hij weer bij was kon hij niet geloven dat het me zo gemakkelijk af ging. Het had hem een jaar gekost om echt Binnen te dringen, en dat bij iemand die niet getraind was om anderen buiten te houden. Dus inmiddels was ik een level 2. Vince was erg blij dat ik het zo goed deed. Voor hem was dit extreem belangrijk. Het trainen van een nieuwkomer was iets wat Rachad heel erg waardeerde, en iedereen wilde bij Rachad in een goed blaadje staan. De jongens deden helaas niet minder vreemd tegen me. Newt, Ben en Vince konden wel normaal doen, maar anderen keken me nog steeds aan alsof ik van een andere wereld kwam. Ik had het, het moeilijkst met douchen, aangezien er geen aparte douches zijn voor meisjes. Tot nu toe stonden Vince en Ben steeds voor de deur, maar dat konden ze natuurlijk niet telkens doen. En als ik dan terug kwam en me in de kamer wilde omkleden dan moesten de jongens zich weer omdraaien. Om eerlijk te zijn had ik er eigenlijk geen probleem mee. Maar ik vond het wel vervelend dat ze steeds zoveel moeite moesten doen voor mij. Maar zij deden het voor zichzelf zeiden ze dan. Om hun kinderogen te beschermen van trauma. Maar dat was een grap natuurlijk. 

Ik focusde op de vorm van de enorme stalen bal. Er waren er veertien van in de hele trainingszaal. Ik had ze allemaal al gehad op de zwaarste na. Vijfhonderd kilo. De anderen had ik allemaal al gehad. Als deze lukte zou ik eindelijk de telekinese volledig onder de knie hebben en dan mocht ik een nieuwe kracht gaan onderzoeken en trainen. Ik wist dat ik er meer had dan twee. Ik liet het gewicht van de bal langzaam op me vallen. Ik hield mijn handen vooruit. Het hielp om de kracht te laten stromen via mijn handen. Bij lichte dingen hoefte dat niet, maar bij zware wel. Met mijn hele lichaam op spanning nam ik het gewicht over van de bal en zag ik het de lucht in dwalen. Een gelukzalig gevoel overspoelde me. Het lukte. Ik kon verder. Ineens zag ik dat de bal al tegen het plafond aan zat. Ik liet het ding langzaam weer zakken en voelde het zweet over mijn rug lopen. Toen het eenmaal veilig op de grond stond vloog Vince me om de nek. Alle jongens keken hem jaloers aan. 

"Goed gedaan Sheila. Nu kan je aan je andere krachten werken. Maar ik denk dat Rachad je zelf verder wil trainen aangezien we nog nooit iemand hebben gehad die zo snel van level 0 naar level 2 is gegaan."

Ik gaf er niet te veel aandacht aan. IK wilde niet getraind worden door Rachad. Hij gaf me de kriebels. Ik en Vince liepen samen naar de kleedruimtes. Ik liep naar het kluisje waar mijn kleding in lag, maar het lag er niet meer. Ervoor in de plaats lag nu een stapel nieuw uitziende kleding.

"Vince, iemand heeft mijn kleding verwisseld. Weet jij er iets van?" Vroeg ik.

Vince liep naar me toe en wierp een blik in het kluisje. "Dat is je nieuwe kleding. Zodra je een level twee bent krijg je nieuwe kledin zodat je van de anderen te onderscheiden bent."

"Aha, ik dacht al er zijn hier kleding dieven."

We moesten allebei even lachen. Daarna nam ik een douche en trok ik een joggingbroek en een iets te groot T-shirt aan van wat er op de stapel lag. Het zat lekker. Het was een warme stof maar niet te warm. Maar et maakte toch niet veel uit want het was altijd dezelfde temperatuur hier binnen. En het was voor mij eigenlijk iets te koud. Vince en een aantal jongens stapten na mij de douche in. Ik wachtte op Vince in de kleedkamer. Ben en Newt stapten eerder de douche uit dan Vince zelf.

"Vince geniet wel van een douche blijkbaar. IK heb trouwens goed nieuws. Ik ben officieel een level 2!" Zei ik vrolijk, terwijl ik naar mijn kleding wees.

Newt begon te zingen en te klappen en Ben tilde me op. Ik lag dubble van het lachen en mijn buik deed er helemaal pijn van toen Ben me eindelijk weer op de grond zette. Ik focusde nu op Ben en tilde hem zonder enkele moeite op met mijn telekinese.

"Jullie zijn niet de enige die anderen kunnen optillen." Zei ik lachend. 

Na een kwartier waren de jongens aangekleed en was ook Vince fris en fruitig onder de douche vandaan gekomen. Hij trok alleen een broek aan en liep met zijn shirt over zijn arm met ons mee. IK kon het helpen om even naar zijn lichaam te kijken. Hij was ook wel heel knap. Een scherpe kaaklijn en die spieren..... Nee, hij was een vriend van me. Dat gaan we even niet doen.

We waren op weg naar onze kamer toen we ineens een luide bel hoorden. Het was geen scherp geluid meer een zachte bel. Een mooi geluid kwam eruit, bijna al muziek. Het was Rachad. Hij kwam met stevige tred de gang inlopen.

"Sheila, ons geliefde telekineesje. Ik zag dat je inmiddels al level 2 behaald. Je gaat wel iets te snel, vind je ook niet?" zei hij terwijl hij op mijn neus tikte. "Maar alle lolletjes opzij. Ik wil dat je morgen de eerste helft van de dag emt mij traint. Ik wil namelijk beginnen aan de Mind Control training en aan het Vooruit Zien. De rest van je dag zul je samen met Cayden werken aan je uithoudingsvermorgen en vechtkunst. Cayden is een leuke jongen trouwens. Je zult hem vast mogen. Maar morgen negen uur in de linkerhoek van de trainingszaal."

Voor ik überhaupt iets kon zeggen liep rachad alweer weg en liet hij mij verbaasd achter. De jongens keken mij ook weer verbaasd aan. Ineens voelde ik me heel boos.

"Zagen jullie dat?" Vroeg ik boos. "Eerst ontvoerd hij me. Hij trekt me zomaar uit mijn leven en normale routine en dan denkt hij dat hij me gewoon een beetje kan rondcommanderen. Ik ben zijn soldaatje niet. Hij komt maar naar mij toe, want ik ga niet naar hem." Ik stampte verwoed weg.

De jongens leken nu nog verwarder. Ze volgden me op een drafje terwijl ik allerlei hoeken omging. Ik kon nog steeds mij weg niet vinden door dit doolhof van een gebouw. Maar het boeide me niet dat ik de verkeerde kant op ging.

"Sheila, we moeten hier naar links voor onze kamer." Zei Ben voorzichtig.

"Ga maar, het boeit me niet waar ik heenga." Zei ik stug.

"Maar, is het niet handiger om..." 

Voordat hij zijn zin kon afmaken schoot mijn hand omhoog en vloog zijn lichaam mee. Ik duwde hem ruw tegen de muur. Newt en Vince renden om me af, maar voor ze een vinger op me konden leggen hingen zij ook aan de muur. 

"Laat me gewoon met rust!" Riep ik maar de boosheid begon nu weg te ebben en ik zakte naar de grond.

Ik begon ineens te huilen. Ik voelde me dom, en slecht omdat ik nu mijn enige vrienden hier pijn had gedaan. Toen ik naar de grond zakte vielen de jongens ook. Ze hadden allemaal een rode plek rond hun nek alsof ik ze bij hun nek omhoog had geduwt en misschien was dat ook wel de bedoeling geweest. Ik wist het niet meer. Ik wist dat ze nu naar me aan het kijken waren, maar het boeide me niets. Ze hadden misschien wel geen idee wat ze moesten doen. Of ze waren boos en nog op adem aan het komen nadat de kracht van mijn telekinese hun strottenhoofd had geplet. Ik bleef zitten. Ik durfde niet op te kijken, bang dat ze er niet meer zouden zijn. Na een paar minuten keek ik toch voorzichtig op. De jongens waren weg. Ik had ze weggejaagd. Mijn snikken werden luider en ik hield mijn gezicht in mijn handen. Mijn enige vrienden, weg. Ik voelde iets vanbinnen knappen. Alsof een connectie tussen de neuronen in mijn hersenen verdwenen was, en alle emotie los was gekomen van de rest van mijn hoofd. Ik veegde de tranen weg, stond op en verzamelde de kleren die ik blijkbaar ergens in de gang was verloren. Ik liet ze in een stapel achter me aan zweven. Het was makkelijker op die manier. 

Nu moest ik de kamer nog vinden. Ik kon mijn weg al moeilijk vinden door de gangen. Ik voelde hoe mijn geest mijn lichaam verliet. Het doorzocht alle gangen en zag meerdere anderen. Ik zocht de felst schijnende. Vince. Door Vince's Binnendring krachten is hij ook makkelijk te vinden. Hij kon zichzelf nog niet camouflageren. Al snel had ik hem gevonden, samen met Ben en Newt zaten ze in de kamer. Ik wist de weg nu. Maar het leek alsof ze aan het nadenken waren. Mijn geest kwam al snel weer terug en ik volgde de paden die ik had gezien in mijn Binnendring staat. Daar was de deur. Wilde ik wel naar binnen? Ik moest wel. Ik opende de deur en daar zaten ze Ben, Newt en Vince.