Abused. | Safyah

|2| Sydney

Neuriënd spring ik terug op mijn fiets nadat ik klaar ben met werken.

Het is al laat in de avond en de nacht heeft de dag inmiddels al overdekt met haar duisternis.

De lantaarnpalen op straat lichten langzaam aan op en een opgelucht gevoel gaat door me heen.

Mijn staart wappert af en toe in mijn gezicht.

Onderweg is het stil.

Geen auto of persoon te bekennen.

In het bosje langs me hoor ik iets ritselen.

Ik rijd uit reflex een beetje sneller.

Ik blik constant achter me.

Dan hoor ik een vaag geblaf.

Het wordt luider.

Uit het niets verschijnt er een enorme Bulldog uit de bosjes waardoor ik uit schrik de controle over mijn fiets verliest.

Mijn handen laten het stuur los en mijn achterste zwaait af het zadel.

Met een klap val ik op de grond en botst mijn hoofd op het steenharde asfalt.

Het geblaf wordt luider terwijl ik inmiddels onder mijn roestige omafiets lig.

"Sydney, sentarse!" beval een zware mannenstem.

Ik tast met mijn hand naar mijn voorhoofd en voel iets warm en vloeibaars op mijn vingertoppen.

Bloed.

Het gutst uit de wonde en mijn armen liggen ook al half open.

Mijn benen voelen als verlamd en tranen prikken in mijn oogkassen.

Mijn hoofd begon te tollen.

Ik voelde me even bijna wegvallen maar weerhield mezelf ervan.

Ik hoor zware voetstappen op het ruwe asfalt kraken.

"Mierda." hoor ik.

Ik voel dat de zware fiets af mijn lichaam wordt gehaald.

Ik knipper een paar keer in mijn ogen en houd ze open.

Een schim staat voor me, het donker hangt als een schaduw over hem heen.

Hij tilt me op en brengt me ergens naartoe.

De Bulldog staat op en loopt achter ons aan.

Uit angst knijp ik hard in zijn arm waar hij niets van lijkt te merken, want hij loopt ongegeneerd door.

Hij legt me in een auto, op de achterbank, en stapt vervolgens zelf in.

De hond zit naast hem in de bijrijdersstoel.

Ik hoor de motor grommen en voel hoe de auto zich langzaam voortbeweegt.

Via de spiegel kijkt hij naar me.

Ik sluit mijn ogen en laat mezelf meenemen.

Naar een vreselijkere plek dan 'thuis' is niet mogelijk.

Hij stopt voor een groot gebouw en haalt me weer uit de auto.

Als ik goed kijk zie ik een ziekenhuis.

Hij brengt me naar binnen en het felle licht vertroebelt mijn zicht op de mysterieuze man.

Ik word meegenomen en op een brandcard gelegd.

Het laatste wat ik nog kon zien was zijn breedgebouwde silhouet en toen verdwenen de kleuren, mensen en voorwerpen uit mijn zicht.

Alles werd geneutraliseerd door het donker die het opslokt in een zwart gat.

Dat was het teken voor mij om op te geven en me zachtjes mee te laten nemen.

Mee met de kleuren, mensen en voorwerpen.

Mee met de duisternis.

×Deel 2×