PSİKOPAT AŞK

6.Bölüm/ ||Ölü mü?|| ✖

Yürüdükçe evden daha fazla uzaklaşıyordum..
ve tedirginliğim kat kat artmaya başlamıştı bunu hissediyordum.
"Ah,kahretsin!" dedim iç çekerek.
Caddeye vardığımda durup etrafa baktım ve
Ne kadar yol aldığımı fark ettim. Sessizce kendi kendime konuştum. "Hadi ama nerdesin!?" Her saniye gerilmeme neden oluyordu. Kafam allak bullak olmuştu ve ben bu saatte Naruto'yu arıyordum! "Çok güzel!" Gerçekten nereye gitti merak ediyordum. Üstelik neden?...
Yapmazdı daha önce böyle veya ben farketmiyordum.

Metro istasyonuna vardığımda direkt olarak durdum. Etraf zifiri karanlık ve neredeyse sönmek üzere olan sokak lambaları,boş gürültü sesleri,
İçimin ürpermesini sağlayan rüzgar..
Bunlar beni yeterince tedirgin ediyor zaten.
Derin bir nefes çekip, "Neden evde beklemedim ki,yok işte!." dedim.
ve gözümü caddeye çevirdim.
Arabaların hızla gelip geçerken yanan farlar gözümü yakıyordu. Ve irkilmeme sebep oluyordu.
Bu saatte burda olmamın çok tehlikeli olduğunu biliyordum ama ne bileyim Naruto'nun nereye gittiği düşüncesi beni buraya kadar getirtmişti. "Off."
Gözüm sağ taraftaki boş ama bir o kadar da net gözükmeyen banka gitti.
Hemen yanında park vardı ve yüzünü dahi göremediğim birkaç insan..
Çok garip bir şekilde oraya odaklandım..
Kahkaha sesleri yankılanmaya başlayınca
içimi anlayamadığım bir korku sardı.
Ve orda yutkunmakla kaldım...

Birkaç saniye durakta oturmuş öylece düşünüyordum...
Daha önce hiç böyle bişey yaşamadığım için anlamaya çalışıyordum bu çok ama çok tuhaftı.
"Neden böyle birşey yaptı ki" dedim. Sonra düşünüp, "Birşeye mi canı sıkıldı? İyi de neye.
Bu çok saçma." diye mırıldandım.
Nerdeydi acaba?
Ve ben nereye gidebileceğini hiç bilmiyordum.
"Sahi neden bilmiyorum?" dedim.
Sesli düşünerek. Çünkü Naruto'yla hiçbir yere beraber gitmiyorduk,okul dışında.
Tabi son zamanlarda ayrı gidiyor,ayrı geliyoruz.
Ve neden bilmiyorum ama galiba beni kendine yakın bulmuyor..veya ben öyle sanıyorum. Ama bir dakika soğuk hep bana.
Zorunda olmadıkça da hiç konuşmuyor benimle. "Ah.."
içimi hüzün sarınca bu düşüncelerden çıkmak için başımı iki yana salladım.
"Soğuk olmana bişey demiyorum ama ne bileyim şu hayatta üvey de olsa bir kardeşin var yani ne soğuk davranıyordun ki." mırıldandım, sanki karşımda Naruto varmış gibi.

Elimi sıkıntıdan boynumda gezdiriyordum. Bir dakika!" düzelerek.
"Telefonum,telefonum nerede!?" dediğimde elimi cebime atmıştım bile.
Telefonum yanımda yoktu,evde olmalıydı. "Puff" dedim. "Birşey de yolunda gitsin ya!"
Narutoyu aramayı düşünüyordum ama açmazdı. ki,açsa şaşardım.
Oflayarak pes edercesine ayaklandım. "Anlaşıldı eve gitsem iyi olur." derken uzunca bir nefes çektim.
Gitmek için yettendiğimde,kulak delen fren seslerinin geldiği tarafa döndüm.
Polis arabalarının olduğu yere baktım.
Çarprazımdaydı. Kaşlarımı kaldırdım. "Neler oluyor orda?"
Uzaktan baktığımda kalabalıktan birşey görünmeyince daha iyi görebilmek için yakına gittim.
Oraya gidip insanların aralarından bakmaya çalıştım ama birşey göremeyince görmek için tabanlarımı kaldırdım.
Ki önümdeki adamlardan başka hiçbirşey göremiyordum.
Sağ taraftan gelen Ambulans fren sesine dönüp baktım. İnsanlar fısıldaşıyordu.
"Nolmuş?"
"Biri mi ölmüş!"
"Ah yazııık!"
Merakım git gide arttı.
Ambulans arabasından inen sağlık görevlileri,koşarcadına kalabalığın arasından geçip olay yerine girdiğinde, Polis memuru kalabalığa döndü.
"Tamam yok birşey. Haydi dağılın. Haydi!"
Kalabalıktan ayrılan insanların yerini doldurup olay yerine yaklaştım.
Sedyeye birini uzandırıp kaldırdıklarında,meraklı gözlerle bakıyordum.
Polis memurundan biri arka tarafa doğru bakarak konuştu.
"Tanık kim?"
Önümdeki bir kadın hıçkırarak ağzını açtığında tüm dikkatimi ona verdim.
"B-ben.."
Polis memuru kadına doğru baktı.
"Siz mi aradınız? Gördünüz mü olayı?" dediğinde kadına bakıyordum.
"Evet ben aradım" dedi. Huzursuzlukla.
İç çektim,sessizce fısıldadım. "Noluyor ya"
"Öyleyse olayı da gördünüz. değil mi?"
"Hayır ama çocuğu kanlar içinde görünce.."
Kaşlarımı çattım. "Çocuk mu?"
Polis kadına birkaç soru daha sorunca asıl ifade için kadını merkeze götürdüler.
İçime aniden bir huzursuzluk doldu.
Gözümü çevirip ambulans arabasına bakakaldım.
Kalabalık dağılınca birisinin konuşması dikkatimi çekti. "Serseri kılıklı çocuk işte! Ne işi varsa bu saatte burda." yanındaki de cevap verdi. "Çocuk birde yazık. Ölmemiştir inşallah.."
Beynimden vurulmuşa döndüm. Ve saniyesinde gözüm ambulansa kaydı.
"Hayır..hayır..hayır."

Hızlı adımlarla ambulansın yanına gelip
açık kapısına baktım.
Sağlık görevlileri arabanın arkasından hızlıca indi.
biri sürücü koltuğuna bindiğinde
Diğer iki görevliyse arka kapıyı kapatmak için yeltendiğinde,gözlerimi içeriye devirdim.

"NE!!?"

Ve.. kapısı kapandı.