PSİKOPAT AŞK

14. Bölüm. || •Koyu Kırmızı• ||

Karanlıklar içinde, "Söyle." dediğinde korkununda verdiği bir haraketlenmeyle yutkundum.
Beni bırakmasını umarak, "Tamam. Tamam." diye gevelemeye başladım.
Gözleri gözlerimdeyken, yakıcı bakışları tarafından ezilerek bakışlarımı kaçırdım. O anda öyle bir hal almıştım ki, kaskatı kesilmiştim adeta. Nefessiz kalmıştım. Karşımdaki insan beni öyle bir korkutmuştu ki, daha önce hiçbirşeyden bu kadar çekinmemiş, korkmamıştım.
Şuan ki durumum kadar aciz bir durumda olabilir miydim acaba?
Resmen korkudan nefes almayı bırakmış, yumuşaması için içimden dualar ediyordum...
Kolumda hissettiğim bir sertikle kendime geldim. "Sana diyorum?" dediğinde Sasuke, hâlâ kolumu sertçe tutuyordu. Yüzümü canımın yandığını gösterircesine buruşturduğumda, tutuşunu hafifleterek üzerimde olan ellerini indirdi. Yüzü hâlâ yüzüme dönük bir vaziyette, "Sakura?" dedi.
Şükürler olsun ki, bana zarar verecek gibi görünmüyordu. Huh!
Gözlerinin içine bakarak, "Ne istiyorsun?" dedim.
Gözlerini hafifçe kıstı, "Konuşmanı." diye direkt açıkladı derdini.
Ah, çok iyi! Daha ne kadar çıkmaza girebilirdim ki? Açıkla bakalım Sakura. Açıklada ecelin gör!
Üzerimde olan çözemediğim bakışları altında ezilince, daha fazla bu gerilim dolu dakikalara katlanmamak için, "Bizim seninle konuşacak bişeyimiz yok." demiştim ki,
"Ondan mı kaçtın?" Diye, tokat gibi cevap aldım.
Ağzım aralanınca, yanlış birşey söylememek için geri kapattım dudaklarımı. Onu daha fazla işkillendirmemek için hemen söze girdim. "Kaçmamın sebebi o değildi... İşte sen öyle zarar verecek gibi yaklaşınca bana..Ne bileyim korktum bende." diyerek, U dönüşü yaptım.
Çünkü aksi takdirde beni ezip geçen bu bakışlara daha fazla katlanamazdım...
Hâlâ gözleri keskin bir halde gözlerimdeyken, "Sadece bu öyle mi?" dedi, kuşku içinde.
"Evet..." der demez, soluksuz konuşmaya devam ettim. "Bittiyse sıkıştırman, Ben artık evime gidebilir miyim? Geç oldu, merak edenler vardır evde.."  dedim, anı bitirmek umuduyla.
Birkaç saniye gözlerini kuşkuyla kısmayı devam ettirdiği gibi benden hâlâ şüphelendiğini belli ettirircesine baktı bana. "İyi." dedi, odağını bir saniye bile olsun kesmeden. Ah o bakışlar! Kuşku dolu o bakışlar!
Başımı oynattım, "Pekala. O zaman gideyim ben." dedim, hafif olsun garipsiyerek.
Ondan bir tepki almayıncada ağır bir rahatlama çöktü üstüme, ama belli etmedim tabikide...
Gitmek için yeltemdiğimde önümü kesti, "Nereye?"
Kaşımı şaşkınlıkla kaldırdım, "Evime? Dedim ya evime gidicem. Hadi artık..." dememle sözümü kesti, "Gideceksin evine. Ama..." der demez bu sefer de ben kestim sözünü, "Ama? Ne ama?"
Gözleri hâlâ üstümdeyken, sakinlik dolu bir sesle konuştu, "Benimle gel."
"Ha??" Diye, sesli bir nida çıktı ağzımdan.
"Benimle gel derken? N-nasıl?" dedim, şaşkınlığımı yüzüme vurarak.
"Korkma. Sadece ben seni evine bırakıcam."  diye açıklama yaptığında hâlâ tedirginliğim yüzümden okunuyordu. Sasuke beni evime mi bırakacak?....Ah hayır! Nasıl bir komploya kurban gideceğim kim bilir!? "Hadi geç. Araba yakınlarda... gidelim."
Bu kesinlikle başıma kötü birşeyler getirmenin derdinde bu! Tabi ya, yoksa neden bu kadar sakin ve umursamaz olsun dimi ama! Ah Sakura! Sıyrıl bir şekil bundan. Yoksa bunun sonu hayra alamet değil...
"Hadisene?" Diye, yüzüme konuştuğunda kendime geldim.
"A-a  şey.. Hiç gerek yok. B-ben kendim gidebilirim...," metro istasyonunu gösterdim, "Hatta bak, geldi bile. Hadi ben gideyim." dediğimde ise konuşmasına izin vermeyerek, metro istasyonuna doğru koştum. Hemde can havliyle.! 
Metroya ulaşır ulaşmazda içine girdim. Soluklanmadan bir köşeye geçip, kalp atışımın yavaşlamasını, nefesimi düzene sokmaya çalıştım.
•Bu Sasuke az kalsın beni kesin ecelime götürecekti•  Diye, iç çekerek kurtulduğumu düşündüm. Ah Sakura...Son anda kurtuldun ha?...
Metro haraket ettiğinde, ayakta kalmaktan başım sallanır oldu. Hemen bir boş yer bulup çöküverdim. Tabi zaman geçsin diye telefonu çekip aldım elime...
Ekranda bir mesaj kutusu imgesi göründüğünde, Narutodan geldiğini görmem bir oldu. Hemen ekranı kaydırarak mesaja baktım...