(5 yıl sonra)
Hepimiz heyecanla dolup taşıyorduk. Dokuz heyecanlı kalp delicesine atıyordu. Muhtemelen konser binasını dolduran hayranlarımız bu sesi duyuyordu.
Artık hepimiz bir aradaydık. Askerliklerimiz boyunca alt gruplar ve solo faaliyetlerle hayranlarımızı yalnız bırakmamaya çalışmıştık. Onlar da daima bizimleydi.
Chanyeol ve ben askere aynı anda gitmiştik. Ayrı geçen zaman iki yıldan daha uzun bir süre olmadığı için mutluydum. Çünkü o olmadan geçen iki yıl bile ölüm gibiydi. Son dokunuşunu belli belirsiz hatırlıyordum. Delirecek gibiydim.
Bizim için en güzel haber en büyük hayranımız olan Lee Soo Man tarafından verilmişti. Lay, iki yıllığına solo aktivitelerini durdurmuş, sadece EXO'ya odaklanıyordu. Hem biz, hem de onu özleyen hayranlar için devasa bir hediyeydi. Anlaşılan, artık babamız gibi olan bu adam, bizi mutlu edecek şeyleri iyi biliyordu.
EXO-SC ile sık sık dönüş yapıyorduk. Hayranlar ikimizi fazla seviyordu. Üstelik artık Baekhyun'la fan servis de yapmıyorlardı.
Bu konserde grup olacak geri dönüşümüzü de ilan edecektik. Albümümüzdeki üç şarkının performansını sergileyip, hayranlarımıza tanıtacaktık. Biz ilk şarkı için sahneye çıktığımız anda, eş zamanlı olarak albümümüzün internet satışı açılacaktı. Bu yüzden çok heyecanlıydık.
- Shining Heart
- Lucid Dream
- Killer
Bu üç şarkı bizim için çok önemliydi. İkimiz için... Çünkü on iki şarkılık albümümüzde, bu üç şarkıyı ikimiz yazmıştık. Chanyeol ve ben...
Tüm o şakalaşmalar sonucu bir aşk daha doğmuştu. Daima herkesin dokunuşlarına karşı delici bakışlarını gönderdiği halde, Jongin dokunduğunda hiç fark etmemiş gibi etrafa bakan Kyungsoo'nun, döndüğünde ilk yaptığı şey onu öpmek olmuştu. Anlaşılan iki numaralı maknae ona olan hislerini saklamayı becerememişti.
Artık giden üç kişiyle de görüşüyorduk. Konser ve herhangi bir ödül töreni için gittiğimizde buluşuyorduk. Luhan'ın bana hala abi gibi sarıldığını hissetmek çok değerliydi. Beni unuttuğunu düşünüyordum. Fakat o hala yanımdaydı. Bunu artık uzaktan bile hissedebiliyordum.
Konserden sonra toparlanıp evimize gittik. Son iki yıldır bir gelenek haline gelen haftalık pizza partimizi verdikten sonra odalarımıza dağıldık.
Aslında hayatımı uzaktan izleyen birinin en çok merak ettiği şeyin Baekhyun'la ilişkim olduğunu düşünüyorum. Belki de en yakın arkadaşım sayılabilecek kadar yakınımda. Bana kardeş gibi olmak için her şeyi yapacağını söylediğinde inanmamıştım. Şimdi bana karşı fazla özenliydi. Bize daima sahip çıkan melek kalpli liderimizi de çok mutlu ediyordu.
Belki ölene kadar sahneye çıkmayacaktık. Fakat biz ölene kadar EXO olacaktık.
Sevenlerimiz yaşlandığında, tozlu tavan arasından, bir yerlerden albümümüzü veya fotoğrafımızı bulduğunda içinden konserdeki çığlıklar yükselecek.
"WE ARE ONE!"
"SARANGHAJA!!!"
"EXO-L SARANGHAE!!!"
Seslerimiz, bizden kalan eşyanın üzerindeki tozlar gibi etrafa savrulduğunda gözleri dolacak. Bunu hissediyorum. Sadece biz değil, kimse bizi unutmayacak. Gidenlere rağmen ayakta kaldılar, savaştılar ve başardılar diyerek hatırlayacaklar.
Yıllar da geçse, adımızı duyduklarında, yanına hemen bir OT12 yapıştıracaklar. Kim bizim azaldığımızı kabul edebilir ki?
Eski bir şarkımızı torunlarına açtırıp dinlerken sözleri hala ezbere bildiklerini fark edip duygulanacaklar. Belki bizle ilgili her şeyi hatırlamayacaklar, ama bizi hala sevdiklerini hissedecekler. Çünkü yaşlandığımda bunu hala hissedeceğimi düşünüyorum. Çünkü biz sadece EXO olarak değil, EXO ve EXO-L olarak biriz. Bunu nasıl tahmin etmeyeyim?
