İkimizden biri ölecekti bu savaşta. Min Yoongi...saçların, ellerin, gözlerin , dudakların. Ağır silahların vardı senin. Benimse sıkacak bir kurşunum bile yoktu. Tek kişilik ama gördüğüm en büyük orduydun. Beni hep yeniyordun.
Kaçıncı kez okuduğumu unuttuğum mesajları tekrar başa sarmıştım. Konuştuğumuz şeyleri okudukça ne kadar da güzelmişiz diyordum. Bir yanım hep mesaj atmak istiyordu ama karşılaşacağım tepkiden korkuyordum. Hikayemiz güzel gitmişti her şeyimizle güzeldik. Beni azarladığında bile mutlu oluyordum. Onu bile başarmıştı ya. Tekrar eskisi gibi olabilirdik ama sonunun tekrar böyle bitmeyeceğine kim emin? Ya bu gemi bir daha batarsa? Ben kurtulamazsam?
~~~~~~~~~
"Onu üzme" aklımdan çıkaramadığım tek cümle. Gerçekten çok üzülmüş müdür?
Ne kadar mesaj atmakta korksam da yapacaklarımı olasılıkların karar vermesini istemiyordum.
Kararlarından emin olmalıydım.
•
Naeun:Yoongi
Yoongi:Engeli kaldırmışsın
Naeun:Evet, aslında daha önce kaldırmıştım
Yoongi:Fark etmemiştim
Naeun:Hiç mi girip bakmadın?
Yoongi:Bakmadım
Naeun:Sen neden böyle yapıyorsun?
Senden nefret ediyorum
Yoongi:Bir kere daha bunu söylemiştin
Naeun:Ben her şeyi biliyorum
Taehyung anlattı
Yoongi:Ne? Siktir
Naeun:Küfür etme
Yoongi:Her şeyi mi?
Naeun:Her şeyden kastın ne bilmiyorum ama bana göre her şeyi
Yoongi:Naeun
Üzgünüm ben alıştım ama sen bu baskıyı kaldıramazsın
Naeun:Beni üzmeyi sen kaldırabiliyor musun?
Yoongi:Üzülüyor musun?
Naeun:Şu saçma şey yüzünden günlerce ağladım
Bana söyleyebilirdin.
İkimiz çözebilirdik. Hallederdik.
Yoongi:Bu kadar kolay değil.
Seni karıştıramazdım.
Naeun:Karıştıramazdım mı?
Sen karışmışsan ben de karışıyorum
Yoongi:Gelebilecek zararları bilmiyorsun. Bu ilk olmayacak.
