finally found you :: kim seokjin

[final]

k.seokjin: seohyun

k.seokjin: tanrı aşkına neredesin

k.seokjin: ağaç oldum meyve verdim hala ortalıkta yoksun

inparadise: geliyorum az kaldı

inparadise: abartma istersen sadece on dakika geç kaldım

k.seokjin: oN DAKİKA MI

k.seokjin: ulan ben geldiğimde kargalar bokunu yememişti

k.seokjin: hayvanlar şimdi yediklerini sindirmiştir bile

inparadise: ay sus iğrençsin

inparadise: patlama geliyorum ne mızmızlandın ya

Evden çıkarken ileride arabasına yaslanan ve beklemekten sıkılmışa benzeyen Seokjin'e doğru yürürken beni farketmiş ve rahat bir nefes almıştı. Eliyle sertçe saatini gösterirken gözlerimi devirdim. Anladık geç kalmıştık.

"Bu kadar dakik biri miydin sen ya." dedim homurdanarak.

"Hayır da geç kalacağız, biz gitmeden ya kep atarlarsa?"

"Atsınlar, ben de okulun direklerini onların kafasında parçalarım."

"İşte böyle caniliğe gerek kalmasın diye acele ediyorum," dedi alayla. "Neyse neyse gidelim hadi."

Tam üzerimdeki elbiseyi ve makyajımı farketmedi diye moralim bozulacaktı ki adımlarını durdurup bir anda arkasını döndü. Üzerimi baştan aşağı süzerken "V-vay canına," dedi. "Demek bugünleri de görecektim."

Kaşlarım çatıldı. "Salak salak konuşma, kaç kere karşına bu şekilde çıktım hatırlamıyor musun?"

"Daha önce ışıldadığını söyleyen oldu mu," dedi büyülenmiş gibi. "Güneş ve ay gibi."

Gülümsedim. Bunu ona çok uzun zaman önce ben söylemiştim ama şimdi o bana söylüyordu. Yaklaşıp elini belime sardı ve beni kendisine çekti. Yüzüme doğru eğilirken "Çok güzel olmuşsun," dedi. "Her zaman çok güzeldin, şimdi de öylesin."

"Sen de fena olmamışsın. Tek eksiğin bendim, geldiğime göre artık tamamlanmış görünüyorsun."

Kafasını geriye atıp gülmeye başladı. "Cidden ne yapacağım ben seninle..."

"Geç kalmıyor muyduk biz?"

Bir şey hatırlamış gibi hemen kendine geldi. "Kesin geç kaldık var ya kesin!"

Ön koltuğa oturduğumda aceleyle yanıma yerleşti.

"Yetişeceğiz diye acele edip bizi öldürtme," dedim gülerek. "Yavaş ve dikkatli sür."

"Kemerini bağla ve uçmaya hazırlan."

Kemerimi takıp arkama yaslandım. Mezun oluyorduk ve bugün lisede geçireceğimiz son gündü nihayet.

Kurtuluşuma minik bir ihtimal verdiğim ameliyat başarılı sonuçlanıp beynimdeki tümörden tam anlamıyla kurtulmamın üzerinden bir yıl geçmişti ve biz o süre zarfında Seokjin'le konuşmayı hiç kesmemiş, yakınlaşmış ve bir süre önce de çıkmaya başlamıştık.

İlk başlarda çok çekingendik çünkü ikimiz de birbirimize nasıl davranmamız gerektiğini bilmiyorduk.

O Minseo'yu atlatmak için çabalarken bende toparlanmak için elimden geleni yapmıştım.