Back to You

Chapter 15: I Won't Leave You

CHAPTER 15: I WON'T LEAVE YOU

"Girls created weak. Because boys are meant to protect them, not to hurt them."

__________

SCYDE

1 week. Almost one week na akong hindi pinapansin ni Meicah at everytime na may lilipas ulit na araw na hindi niya ako kinakausap, feeling ko unti-unti na akong pinapatay. Alam mo yung feeling na iniiwasan ka ng taong mahal mo? Ang sakit-sakit 'di ba? Tagos sa puso yun pre!

I really don't understand. Nag-sorry na naman ako kay Meicah at kay Jhayden tungkol sa mga bagay na nagawa ko sa kanila pero heto, she keeps on avoiding me. 'Pag lalapitan ko siya bigla siyang aalis, kapag naman kakausapin ko, parang walang naririnig. She acts like I don't exist! Hey, dude! Ganun na lang ba kasama yung nagawa ko at ganito na lang kabigat parusa ko? D*mn! Hindi ko naman sinasadya ang mga yun. Nagawa ko lang naman yun dahil this past few days ay, sobrang problemado ako.

Dad taken all away from me. My millions in my bank account, my Fortuner car, my condo unit-everything. Even my weekly allowance ay binawasan niya rin. Nagsimula ito nang malaman niyang nag-shift ako at hindi ang course na gusto niya ang kinuha ko. Talaga ngang tinotoo niya ang mga sinabi niya sa akin noon na kapag hindi ko siya sinunod, magdudusa ako. Like, f☺cking seriously?! Buong buhay ko naging sunud-sunuran na ako sa kanya, hanggang ngayon pa rin ba? I thought that studying here in the Philippines was the best way to escape from them, but then I realized, it is not. I tried to talk to lola about this pero kahit siya, wala ring nagawa. That means, ipagpapatuloy ko ang buhay sa paraang wala na lahat ng pag-aari ko. F☺ck! Dad, I hope you're happy now. Masaya ka sanang nakikitang mong nahihirapan ako.

After being alone the whole morning in this news club room, thinking what to do to make everything (especially Meicah) back, I heard someone entered the door. Wala akong pakialam kung sino man siya kaya 'di ko na lang pinansin.

"Hey tukmol, anong kadramahan na naman ang ginagawa mo dito?" he said, surprising me. So I dare to look at him and realized that the idiot who is talking in my front is Jeronne.

My eyebrow furrowed. "Shut up, idiot!" saka ako bumangon sa pagkakahiga ko sa sofa. Naupo naman si Jeronne sa tabi ko at napansin kong may dala siyang paper bag nang ilapag niya ito sa table na nasa harap namin.

"Nag-cutting class ka na naman kanina. May problema ba, bro?" he asked conciously, breaking the silence between us. Napatingin lang ako sa kanya at napansin kong nakatingin siya sa akin ng seryoso. He's trying to examine me.

"Nothin'. I'm fine." I shook my head slowly. To avoid awkwardness, nagpanggap akong ayos lang ako habang nakatitig pa rin siya sa akin. Pero dahil halos bata pa ay magkasama na kaming dalawa at dahil na rin sa hindi ako marunong magtago ng nararamdaman kapag tinititigan ako sa mata, nahuli niya ako.

"So tell me, what's the problem, bro? Dahil ba kay Meicah kaya ka malungkot?" A serious aura filled the room. I feel uncomfortable talking with someone about my problem. Lahat ng problema ko ay sinasarili ko lang. Ayaw ko na ulit magtiwala sa mga tao dahil in the end, lolokohin ka din nila. I never trust anyone-except her, Meicah. Siya lang ang pinagkakatiwalaan ko at kapag kausap ko siya, nakakalimutan ko ang mga problema ko. But because Jeronne is my best friend (after Paul), ay naging open na rin akong sabihin sa kanya ang problema ko. Jeronne is not just a friend for me but a real brother.