Δύο άνθρωποι.
Κοιτά στα μάτια της και βλέπει σπίθες.
Κοιτά το χαμόγελό του και νιώθει γαλήνη.
Κρύβεται στην αγκαλιά του και νιώθει ασφαλής.
Την κρατάει σφικτά για να μην τη χάσει.
Γι αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει.
Ο κόσμος είναι μόνο αυτοί.
Τους αρκεί.
Εμπόδια περνούν.
Δοκιμάζεται η αγάπη τους.
Προσπαθούν να μη χαλάσουν του δέσιμο ανάμεσά τους.
Κρατάνε ο ένας τον άλλον πιο σφικτά.
Η δύναμη τους ανάμεσά τους.
Τους αρκεί.
Τους τραβούν δυνατά.
Κύματα τους βυθίζουν.
Κρατιούνται πιο σφικτά.
Την κορδέλα γύρω τους την κάνουν με ψαλίδι.
Το κράτημα χαλαρώνει.
Τους τραβούν.
Απομακρυνονται με τον καιρό.
Ώσπου τα ακροδαχτυλά του να αγγίξουν για τελευταία φορά τα μαλλιά της.
Το χέρι της να χαϊδεψει το πρόσωπό του.
Τους χώρισαν.
Τα κατάφεραν.
Τώρα γελάνε.
Τώρα είναι μακριά ο ένας από τον άλλον.
Τους ωφελεί.
Και αυτό τους αρκεί.
~~~~
Πιο κόλλημα πεθαίνεις
#φτερωτόςθεός
